Τέσσερα χρόνια τρολάρουν… δεν εξηγείται αλλιώς
Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού
Σε μια έξαρση αυτοκριτικής ακούσαμε πρόσφατα τον Τσακαλώτο να παραδέχεται δημόσια ότι «το 2015 ξεκινήσαμε με την άποψη ότι θα καταφέρναμε μια καλύτερη συμφωνία για το χρέος, αλλά ηττηθήκαμε. Η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε διαρκώς συμφωνία για το χρέος. Μετά κάναμε έναν συμβιβασμό: αποδεχθήκαμε το πρόγραμμα, γιατί υπήρξε υπόσχεση για συμφωνία για το χρέος στο τέλος του προγράμματος». Ο Τσακαλώτος, ξέχασε να μας πει ότι, δεν αποδέχθηκε μόνο το πρόγραμμα αλλά το υλοποίησε και κατέστην και φανατικός υπερασπιστής του. Τέσσερα χρόνια και ακόμα τρολάρει τον εαυτό του, λέω… Περίτρανα αποδεικνύεται λοιπόν το διαχρονικό φαινόμενο που σε κάθε εποχή θέλει την ιδεολογία του νικητή να καθίσταται ερμηνεία της πραγματικότητας για τους νικημένους, δηλαδή η ήττα τους επισφραγίζεται με την αποδοχή της οπτικής του νικητή.
Αφού ηττήθηκε, από τη στάση που κρατάει έκτοτε η κυβέρνηση που εκπροσωπεί, μαθαίνουμε και κάτι άλλο όμως. Ότι ο ηττημένος, αποδεχόμενος όψιμα την ιδεολογία του νικητή, γίνεται συχνά ο γελοιωδέστερος και γλοιωδέστερος φορέας της. «Εντρέπομαι να το ομολογήσω», αναφέρει ο ήρωας του Ε. Ροΐδη στο διήγημα του Ψυχολογία Συριανού συζύγου. «Επέρασαν οκτώ μήνες αφ’ ότου υπανδρεύθην και είμαι ακόμη ερωτευμένος με την γυναίκα μου, ενώ ο κυριώτερος λόγος δια τον οποίο την επήρα ήτο, ότι δεν μου ήρεσκε διόλου η κατάστασις ερωτευμένου». Το ίδιο έπαθε και ο Τσακαλώτος, όχι με τον έρωτα, αλλά με το μνημόνιο… αποφάσισε να «κυβερνήσει» για να γλιτώσει εαυτόν και αλλήλους από το «μνημόνιο» αλλά τελικά κατέληξε φανατικά «μνημονιακός». Μας έβγαλε λέει, αλλά τέσσερα χρόνια έχουν περάσει και ακόμα πίσω από ένα μνημόνιο τρέχει…
Την ίδια στιγμή ο «προοδευτικός» Τσίπρας, προϊστάμενος του Τσακαλώτου, μετά από δική του πρόσκληση υποδέχεται τον σαμάνο δάσκαλο, Έβο Μοράλες, που ήρθε να μας μιλήσει τον 21ο αιώνα για την αναδιανομή του πλούτου. Δηλαδή, για το γεγονός ότι κατάφερε να διαιωνίσει τη φτώχεια, την αρρώστια και τρέλα στη χώρα του. Παρευρέθη και ο Γιώργος στη συνάντηση ως πρόεδρος, λέει, της σοσιαλιστικής διεθνούς. Μεγαλεία! Έτσι πάει… Όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς τα προπαγανδίζουν οι αφελείς.
Μαθήματα διαχείρισης και διαιώνισης της φτώχειας, λοιπόν, ήρθε να παραδώσει ο δάσκαλος σαμάνος, προς αποτυχημένους και άνευ πυξίδας πολιτικούς. Μην ξεχνάμε μόνο ότι ο μαθητευόμενος σαμάνος δέχεται να τον φτύνει ο δάσκαλος του στο στόμα και καταπίνει το σάλιο του για να μυηθεί στους δρόμους των δυστυχιών και της κόλασης. Και όλα αυτά γιατί; Μα για να εξοικειωθούμε και εμείς στην αρρώστια και στην τρέλα που γνωρίζουν καλά οι σαμάνοι. Προοδευτικά πράγματα…
Και μέσα σε όλα ο Κυρίτσης εκφράζει δημοσίως ότι «δεν θυμάται κανείς να έχει σκοτωθεί από μολότοφ». Άντεξε μέχρι να ακούσει τη Μεγαλοοικονόμου να λέει ότι θα τα μπουμπουνίσει όλα, μετά την αρνητική «τοποθέτηση» της Καββαδία στην συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, για το lifestyle της πρώτης, ο Κυρίτσης, για να χαρακτηρίσει «λανθασμένη» τη δήλωση για τους νεκρούς και τις μολότοφ. Αφού κατάλαβε αυτό που λέει ο λαός, ότι δανεικά ρούχα ζεστασιά δεν πιάνουν, λάθος αναγνωρίζει τελικά και η Μεγαλοοικονόμου στον εαυτό της και μετά το μπουμπούνισμα σπεύδει να προστατέψει το γάλα στην καρδάρα. Ειρήσθω εν παρόδω η εν λόγω φράση αναφέρεται σε αγελάδα, και όχι σε ταύρο. Όπως και να έχει το χοντροκέφαλο μοσχάρι δεν θέλει να διδαχτεί τίποτα. Μόνο η πτώση του το ελκύει. Και το τρολ μέχρι τότε θα πηγαίνει σύννεφο!
Από τη δε πρώην συντρόφισσα τους, Ζωή, ακούμε ότι μέχρι το φθινόπωρο που θα πάμε σε εθνικές εκλογές υφίσταται ενδεχόμενο ο Τσίπρας να σκαρφιστεί εκτροπή! Και αναρωτιέμαι… τέσσερα χρόνια τώρα δηλαδή δεν εκτρέπεται; Δε λέω, πρώην συντρόφισσα κάτι θα ξέρει αυτή, αλλά πραγματικά ο Θεός να βάλει το χέρι του με ότι άλλο πέρα από αυτό που ήδη βιώνουμε μπορεί να εννοεί ως εκτροπή!
Δεν μπορεί, λέω από μέσα μου. Τέσσερα χρόνια μας τρολάρουν. Σε πλήρη αταξία όροι και έννοιες. Ένα συνεχές τρολάρισμα. Και χωρίς σαφήνεια και ευκολία τα προβλήματα δεν λύνονται, πολλώ δε μάλλον κυβερνάται δημοκρατικά ένα κράτος. Τι και αν μας είχε προειδοποιήσει ο Αριστοτέλης για τις παρεκβάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος, όταν μέσα από τους κόλπους του αστικού φιλελευθερισμού ανήλθε η δυτική μαζική δημοκρατία κανείς δεν σκέφτηκε ότι ο άνθρωπος, συνείδηση που ζει μέσα σε ένα ζώο, όταν εξοντώνει το νου, εγκαταλείπεται στις πιο ποταπές ροπές του. Και έτσι δεν αποφύγαμε την οχλοκρατία. Οχλοκρατία τελικά δεν θέλησε ο Έλληνας;;; Οχλοκρατία έλαβε!
Επί Στάλιν και Μάο η δικτατορία του κόμματος ασκούνταν στο όνομα της ουτοπίας, δηλαδή με τον κεκηρυγμένο σκοπό πραγμάτωσης του ουτοπικού σχεδίου κοινωνικής οργάνωσης. Επί Τσίπρα, το δανεικό ψέμα των τεχνητών παραδείσων παρουσιάζεται σήμερα με τη μορφή του τρολ. Η δικτατορία του κόμματος ασκείται στο όνομα των τρολ! Ενίοτε και το αντίθετο – η δικτατορία των τρολ ασκείται στο όνομα του κόμματος… Ψέμα στο ψέμα, ή μάλλον τρόλ στο τρόλ, πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε, και ακόμα εμμένουν σε αυτό… το μόνο αισιόδοξο πάντως είναι ότι τα καθεστώτα είναι εκ φύσεως εύθραυστα συναρμολογήματα και μπορούν να διαλυθούν ακαριαία!
