Τα ΝΑΙ που δεν έγιναν ΟΧΙ

Γράφει ο Ηλίας Γεωργουλάκος, Ασκούμενος Δικηγόρος

Τέτοια εποχή δύο χρόνια πριν τα ΟΧΙ γίνονταν ΝΑΙ. Μέσα σε λίγες ώρες, όταν ο πιο ανεύθυνος τυχοδιώκτης της Μεταπολίτευσης και το περιβάλλον του κατάλαβαν πως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν τους ευνοεί. Κι αυτό γιατί το ΟΧΙ, που με τόση θέρμη στήριξαν υπερίσχυσε με πολύ μεγαλύτερη διαφορά από εκείνη που προσδοκούσαν για να συνθηκολογήσουν ρίχνοντας τις ευθύνες στον λαό, που θα κατηγορούσαν πως φοβήθηκε την ηρωική ρήξη και έδωσε εντολή για συμφωνία με τους κακούς θεσμούς.

Το παιχνίδι του Δημοψηφίσματος είχε στηθεί από καιρό.

Ήταν ο μόνος τρόπος να παραμείνει ο Τσίπρας στην εξουσία κρατώντας στα πράγματα τον σκληρό του παλαιοπασοκικό πυρήνα μαζί με το σύστημα διαπλοκής που έχτιζε με κόπο μέχρι τότε, θυσιάζοντας την αριστερή πλατφόρμα η οποία όπως αποδείχθηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου ήταν υπερτιμημένη- ίσως και επιτηδευμένα- από πολλούς.

Αν επικρατούσε το ΝΑΙ όπως επιζητούσε το παρεάκι του Μαξίμου, ο Τσίπρας θα είχε κάθε άλλοθι να συνθηκολογήσει προτάσσοντας τη λαϊκή ετυμηγορία, χωρίς να μπορεί κανένας να του προσάψει τίποτα.
Το ΟΧΙ απλά τον ανάγκασε να περάσει από μια άνετη εκλογική διαδικασία, μέσα από την οποία νομιμοποιήθηκε. Κακά τα ψέμματα.

Το Δημοψήφισμα που τέθηκε φαινομενικά εκβιαστικά απέναντι στους θεσμούς, αλλά επί της ουσίας ανεύθυνα σε βάρος του κόσμου μας στοίχισε πολύ ακριβά. Οικονομικά αλλά και κοινωνικά. Ένα δίλημμα που πετούσε το μπαλάκι των ευθυνών στο εκλογικό σώμα, από μια Κυβέρνηση που έφερε τη διαπραγμάτευση σε κάκιστο σημείο δεν ήταν απλή υπόθεση.

Και το γεγονός πως ο κόσμος κλήθηκε μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα να απαντήσει σε ερώτημα ασαφές με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ ,την ώρα που οι ουρές των τραπεζών παρέπεμπαν σε κράτη τριτοκοσμικά, δείχνει ακριβώς και το πνεύμα του όλου εγχειρήματος.

Ο διχασμός που έσπειρε η Κυβέρνηση με αυτήν της την απόφαση είναι από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Στους δρόμους, στα μπαλκόνια και φυσικά στα social media, έβλεπες ανθρώπους να διαπληκτίζονται έντονα πάνω σε κάτι που δεν είχαν καταλάβει στην πλειοψηφία τους. Γι αυτό και σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα δεν ήταν καθαρό προ ιόν της λαϊκής βούλησης, αλλά μια παρορμητική αποδοκιμασία του παλιού πολιτικού συστήματος όπως το αντιλαμβάνονταν οι υποστηρικτές του ΟΧΙ.

Ο χρόνος, όμως, δε γυρίζει πίσω. Κι αν τα περισσότερα ΟΧΙ έγιναν επί της ουσίας ΝΑΙ , υπάρχουν πολλά ΝΑΙ που δεν πρόκειται να γίνουν ούτε κατά διάνοια ΟΧΙ. Είναι σταθερό και διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που πιστεύει και πάντοτε πίστευε πως το μέλλον αυτής της χώρας είναι μέσα στην Ευρώπη και θέλει να δει τη χώρα του να μεταρρυθμίζεται και να πρωταγωνιστεί στο ευρωπαϊκό στερέωμα αντί να ζητιανεύει ες αεί σαν μια ταπεινωμένη και θρασύδειλη ημιδημοκρατία του βαλκανικού Νότου.

Αυτοί, λοιπόν οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν είναι πορφυρογέννητοι ούτε αλάνθαστοι, εκείνοι που δικαιώθηκαν από την Ιστορία για την επιλογή τους να στηρίξουν ανοικτά το ΝΑΙ, χωρίς να υπολογίζουν απειλές, κατάρες και ταμπέλες, είναι αυτοί που μπορούν να αλλάξουν προς όφελος όλων τη μοίρα της Ελλάδας που οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στα βράχια και στη διεθνή απομόνωση. Φτάνει να εμπνευστεί και να εκπροσωπηθεί από ένα σοβαρό πολιτικό φορέα που έχει συναίσθηση της κοινωνίας και της αγοράς. Η Ελλάδα δεν είναι απέραντο Κολωνάκι και ο ελιτισμός είναι εχθρός της δημοκρατίας σαν τον λαϊκισμό που μας πήρε χρόνια να τον καταγγείλουμε.