Τα ισόβια να είναι ισόβια…
Κι εκεί που οι συριζαίοι, κορυβαντιώντες, απεφάνθησαν ότι έγινε «η χώρα Κολομβία» -περιμένοντας να συλληφθούν αιμοβόροι «ξένοι» ληστές και δολοφόνοι-, ήρθε η είδηση ότι «ο δυστυχής σύζυγος» ήταν ο Μπάμπης, ο φονιάς. Οδυνηρή αποκάλυψη, όταν υποδυόταν, επί 37 μέρες, το ρόλο του συντετριμμένου συζύγου. Απίστευτο; Ανατριχιαστικό.
Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα
Με πόση ευκολία αυτός ο «μάτσο» τύπος δήλωνε, ανέκφραστος, στους δημοσιογράφους «Να μην περάσει άλλη οικογένεια αυτά που περάσαμε εμείς», ενώ λίγες ώρες πριν, είχε φράξει το στόμα της κοιμισμένης γυναίκας του, σφίγγοντας το μαξιλάρι στο πρόσωπό της. Συμπλήρωσε το σκηνικό παίρνοντας το μωρό στην αγκαλιά του για να το ακουμπήσει στο πλάι της νεκρής μητέρας του.
Ευτυχώς που δεν το σκότωσε για να κάνει πειστικότερο το έγκλημά του. Ηταν ικανός. Επειτα, ψύχραιμος και μεθοδικός, εξαφάνισε τα ίχνη του στυγερού εγκλήματός του. Αλλά τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει.
Ποιο κτήνος έκρυβε μέσα του ο Μπάμπης ο φονιάς για να αγκαλιάζει στο μνημόσυνο τη μάνα της γυναίκας που δολοφόνησε και να κλαίει ότι το μωρό δεν πρόλαβε να γνωρίσει την καλύτερη μάνα του κόσμου; Η πολιτεία οφείλει να εξετάσει ενδελεχώς και προς το συμφέρον του παιδιού την κατάσταση και να του παρέχει, ως ανυπεράσπιστο θύμα, προστασία και μέριμνα.
Οι σχετικές μελέτες που αναλύουν τις δολοφονίες γυναικών αποφαίνονται ότι η δολοφονία μιας γυναίκας εμφαίνει πολύ περισσότερα από… μια δολοφονία, όπως κι αν χαρακτηρίζεται. Υποστηρίζουν ότι η πρώτη ανάγνωση αναφέρεται στα λάθη της οικογένειας, εφόσον μεγαλώνει τα παιδιά, με διαφορετική αντίληψη φύλου.
Στη δεύτερη, εξετάζεται αν ήδη από τη νηπιακή αγωγή και εφεξής στις βαθμίδες της εκπαίδευσης περνάει το μήνυμα των ίσων δικαιωμάτων, των ίσων ελευθεριών, της ελεύθερης βούλησης του προσώπου, ανεξάρτητα από το φύλο. Η τρίτη αναφέρεται στην κοινωνία, που ακόμη δείχνει ενός είδους «κατανόηση» για την ανεξαρτησία του άντρα, όχι όμως ανάλογη και για τη γυναίκα.
Ο Μπάμπης, ο φονιάς, θεωρούσε ότι η Καρολάιν έπρεπε να υποχωρεί στη δική του θέληση, να τον ακολουθεί ως κτήμα. Αντιλαμβανόταν την άρνησή της ως απόρριψη. Δεν της αναγνώριζε το δικαίωμα να αναζητήσει την ελευθερία της, το δικαίωμα να ζήσει τη δική της ζωή, το δικαίωμα στο σώμα της. Αυτά όλα ισχύουν, αν φυσικά πίσω από αυτό το σκηνικό που τώρα βλέπουμε δεν αποκαλυφθεί κάτι άλλο, πιο περίπλοκο. Κι αυτό δεν θα ξαφνιάσει κανέναν.
Για αυτό το άτομο με το οποίο μοιράστηκε η Καρολάιν τη σύντομη ζωή της δεν υπάρχει ελαφρυντικό. Και μόνο ότι δολοφόνησε το σκύλο της αποδεικνύει ότι λειτούργησε ψυχρά, υπολογιστικά και με σχέδιο. Ηρθε η ώρα για τα στυγερά εγκλήματα το υπουργείο Δικαιοσύνης να αναθεωρήσει τον άθλιο νόμο Παρασκευόπουλου. Ισως ΠΡΕΠΕΙ τα ισόβια να είναι ισόβια.
Υποσημείωση
Δεν θα παραλείψω, προσεχώς, να σχολιάσω τις δηλώσεις ΣΥΡΙΖΑ ότι «έγινε η χώρα Κολομβία…».
