Τα αδιέξοδα της πολιτικής και της ελληνικής κοινωνίας
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Έφτασα να ακούσω κι αυτό χθες από χείλη νέων ανθρώπων, στο αποκορύφωμα μιας μεγάλης συζήτησης για το παρόν και το μέλλον της χώρας μας. Να εύχονται, λέει, να κυβερνηθεί η Ελλάδα από ξένους φιλέλληνες που να την αγαπούν περισσότερο, γιατί οι δικοί μας πολιτικοί την πληγώνουν. Και την πληγώνουν διακομματικά και διακυβερνητικά επί χρόνια…
Ο αντίλογος στον λόγο τους μοιάζει εύκολο πράγμα για όσους επενδύουν στα… ”ελληνικά προϊόντα” πολιτικής εκπροσώπησης. ‘Όμως δεν είναι. Και δεν είναι γιατί, αν το ψάξει κανείς, θα δει ότι μες στη βαθιά απογοήτευση για τα εντός εκτός και επί τα αυτά της πολιτικής ζωής στη σύγχρονη Ελλάδα κρύβεται μια σπίθα αλήθειας.
Και η αλήθεια είναι – για τους τωρινούς 300 της Βουλής, τουλάχιστον – ότι δεν προδιαγράφουν πλειοψηφικά θετικά μηνύματα με την παρουσία τους σε αυτήν, γιατί και οι ίδιοι αντιμετωπίζουν οραματικά και ιδεολογικά αδιέξοδα (λόγος για τον οποία μεταπηδούν ασκαρδαμυκτί από κόμμα σε κόμμα), κι ας μην το μαρτυράνε.
Ο εθνικός ”πάγκος” είναι φτωχός από χρόνια και η ποιότητα των υπαρχόντων στελεχών των κομμάτων είναι παλαιοκομματικής κοπής σε μεγάλο βαθμό, ακόμα κι αν μιλάμε για νέους ηλικιακά εκπροσώπους μας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Στην παλαιάς κοπής νοοτροπία των περισσοτέρων εκπροσώπων του έθνους, μάλιστα, θα πρέπει να προστεθεί και μια κακιά τους συνήθεια που διαιωνίζεται. Η συνήθεια να αναλώνονται σε μικροκομματικές έριδες και να αποφεύγουν να αναμετρηθούν με την ουσία των ζητημάτων τα οποία ταλανίζουν τη χώρα μας.
Να συζητούν γι’ αυτά που τους χωρίζουν, αλλά όχι γι’ αυτά που τους ενώνουν με κοινό όραμα μια απελευθερωμένη Ελλάδα απ’ τα κακά της σύγχρονης μοίρας της: το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, την παραγωγική καχεξία, τον νεο-οθωμανισμό (που καλλιεργεί την ψυχολογία του νεο-ραγιαδισμού) και τον προαιώνιο διχασμό.
Αυτά κι άλλα πολλά καθιστούν προβληματική και τη δημοκρατία, γιατί διαμορφώνουν συνθήκες εθνικής στασιμότητας, ιδεολογικού και πολιτικού κενού, κατακερματισμού του πολιτικού μας συστήματος και επιβολής μιας στρατηγικής που χωλαίνει διακομματικά λόγω υπερίσχυσης του κομπογιανιτισμού και της έλλειψης οράματος για μια ανεξάρτητη από ξένες επιρροές χώρα.
Η προβληματική δημοκρατία. όμως, κάνει τους νέους να εκτιμούν την μεταπολίτευση ως παρασιτική περίοδο που νόθευσε τις ιδεολογίες, εκκόλαψε τη διαφθορά, βεβήλωσε την ελληνική ιστορία, απαξίωσε τις προγονικές αξίες και τα εθνικά μας σύμβολα, εξέθρεψε τον εθνομηδενισμό και τον ωχαδελφισμό, οδήγησε στην μνημονιακή κατάρρευση της πατρίδας μας και τη γενικευμένη παρακμή της.
Παρακμή αξιών που μετέτρεψαν τον περήφανο άλλοτε ελληνικό λαό σε εκπτωχευμένο και γερασμένο, ο οποίος ωθεί τα παιδιά του στο εξωτερικό, για να αναζητήσουν σε άλλες χώρες την τύχη τους (brain drain).
Σε χώρες με σταθερό ακαδημαϊκό περιβάλλον, καλύτερες συνθήκες ζωής και απολαβές και, προπάντων, χώρες όπου δεν ευδοκιμεί η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία, ο νεποτισμός και η πάσης φύσεως εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Δεν ευδοκιμούν οι σταθμάρχες του κομματικού κράτους και οι υπουργοί που δεν ”αγγίζονται” (λόγω επωνύμου), προς αποθέωση της κοινωνικής ανισότητας στο αναχρονιστικό ελληνικό κράτος, όπου το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών λειτούργησε σαν τορπίλη αποκάλυψης της γύμνιας του, αλλά και της χαμηλού επιπέδου αντιπολίτευσής του…
Τορπίλη που τίναξε στον αέρα το επιτελικό, μεταρρυθμιστικό πρόσωπο της κυβέρνησης, φέρνοντας στην επιφάνεια την παλαιά διαμάχη ”συστημικών”-”αντισυστημικών” κομμάτων, με τελική διαπίστωση ότι δεν υπάρχει ελπίδα για καλύτερη διάδοχη κατάσταση στο τιμόνι της χώρας.
Δεν υπάρχει ελπίδα για καλύτερη διάδοχη κατάσταση στο τιμόνι της χώρας όσο γίνεται ένα ο φιλομεταναστευτισμός και ο εθνομηδενισμός των αριστερών με τον μηδενιστικό αντισυστημισμό και τον φασίζοντα εθνικισμό των ακροδεξιών, προκειμένου να κάνουν ρεσάλτο στην εξουσία.
Όσο κάποιοι πολιτικοί μας της αντιπολίτευσης πάνε κόντρα (για μικροκομματικούς λόγους) στην ατζέντα Εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, η οποία – έστω και καθυστερημένα – θέλει να επαναφέρει ως ζητούμενα προς εφαρμογή τα εθνικά μας ζητούμενα: την αμυντική και διπλωματική θωράκιση της χώρας και τον σαφή (φιλοδυτικό) γεωπολιτικό προσανατολισμό της με ενεργό ρόλο στην Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο.
Εθνικά ζητούμενα που πάνε κόντρα, προφανώς, είτε στους διεθνιστές της Αριστεράς (βλ. θάλασσες χωρίς σύνορα, με κίνδυνο αντικατάστασης του ελληνικού πληθυσμού από μετανάστες) είτε στους παλιούς δραχμιστές (πρώην σύντροφοι – επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ -του Λαφαζάνη και νεόκοποι σήμερα ”αντισυστημικοί” -εργαλειοποιητές της τραγωδίας στα Τέμπη) ή τους υποστηρίζοντες ιδεοπολιτική-γεωπολιτική ευθυγράμμιση της Ελλάδας με την Ρωσία και άλλες κοσμοθεωρίες ενδεδυμένες με μανδύα θρησκευτικό/παραθρησκευτικό και ανιστόρητα εθνικό (”Είμαστε πρωτοξάδελφα με τους Αλβανούς” κλπ).
Μανδύα που, σε περίπτωση σύμπλευσης της Ελλάδας με την αναθεωρητική Ρωσία, θα οδηγούσε στην ευθυγράμμιση της χώρας μας με την επίσης αναθεωρητική στρατηγική σύμμαχο του Πούτιν Τουρκία, κι ας κάνουν σήμερα οι ημεδαποί πατριώτες του γλυκού νερού τους ”κυνηγούς τουρκικών κεφαλών” και τους σύγχρονους… ”μπουρλοτιέρηδες” οι οποίοι κρατούν (προπαγανδιστικά) τη ρομφαία υπεράσπισης της ακεραιότητας της πατρίδας…
Με δεδομένα αυτά, δεν είναι αδικαιολόγητος ο πολιτικός αποπροσανατολισμός των Ελλήνων και η απογοήτευση των νέων, γιατί η μεν κυβέρνηση εξέλαβε ως ”λευκή επιταγή” το 40%+ που της έδωσαν στις κάλπες του ’23 οι πολίτες, για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, η δε αντιπολίτευση ρευστοποιεί με την ανώφελη ύπαρξή της την κατάσταση προαναγγέλοντας το πολιτικό αδιέξοδο το οποίο θα ακολουθήσει τυχόν ήττα της ΝΔ του Μητσοτάκη στις εκλογές του ’27.
Ήττα που θα σέρνει πίσω της την ακυβερνησία λόγω αφερεγγυότητας των κομμάτων εξουσίας της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένων και των ”ουρών” τους). Λόγω και της απορρυθμιστικής προοπτικής των νέων, τα οποία αποτελούν στην ουσία εξαρτήματα αυτονομηθέντα παλιών αριστεροδεξιών κομμάτων εξουσίας (”Πλεύση Ελευθερίας”- ”Ελληνική Λύση” – ”Νίκη”).
Αλλά έχουμε δυο χρόνια ακόμα ως τις εκλογές, θα μου πείτε. Περιθώριο ικανό για να καλλιεργήσει ο λαός μας στοιχειώδη μνήμη, πολιτική αντίληψη και πολιτική ωριμότητα. Έχουμε δυο χρόνια ακόμα για να συμπτυχθεί σε κοινωνικό μέτωπο που θα κλείσει τα αυτιά του στους κήρυκες του αριστεροδεξιού λαϊκισμού και θα απαιτήσει μεταρρυθμιστική, πατριωτική και ευρωπαϊκή διακυβέρνηση σε παλλαϊκή βάση.
Όπερ σημαίνει ότι δε θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος η δημαγωγία και η λαοκρατική ρητορική. Δε θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ο κομπογιαννιτισμός (που ταυτίζεται με τον πολιτικό τσαρλατανισμό) και ο υφέρπων φασισμός των φωνασκούντων κομμάτων δεξιά/ακροδεξιά της Νέας Δημοκρατίας.
‘Ετσι οι νόμοι, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι αρχές, οι αξίες και οι θεσμοί της δημοκρατίας δε θα χρειαστεί να σκύψουν το κεφάλι στον αυταρχισμό και τον λαϊκισμό των αριστεροδεξιών εργαλειοποιητών και ”εισαγγελέων” λαϊκών δικαστηρίων, στα οποία πρωτοστατούν κομματάρχες της αντιπολίτευσης εκμεταλλευόμενοι την προ διετίας σιδηροδρομική τραγωδία.
Εκμεταλλευόμενοι ψηφοθηρικά την τραγωδία των Τεμπών και παραβιάζοντας βασικούς κανόνες της δημοκρατικής ηθικής σε βάρος της δικαιοσύνης και των λειτουργών της, για να αναστήσουν τα θνησιγενή κόμματά τους ή να τα δώσουν ορμή τεχνητά πλειοψηφική.
Όμως η νεολαία δεν τα αντιλαμβάνεται αυτά και δείχνει να μαγεύεται είτε απ’ τις νεωτερικές εκφάνσεις της ανορθολογικής οπτικής και του πολιτικού κομπογιανιτισμού είτε από τη σαγήνη την οποία ασκούν οι μεταμοντέρνες μετενσαρκώσεις του μουσουλινισμού, οι οποίες λειτουργούν κομματικά ως πολιτικές άρπυιες, προκειμένου να εκμαιεύσουν την εμπιστοσύνη νέων ψηφοφόρων.
Μόνο που και στις δυο περιπτώσεις κομματικών σχηματισμών, η δημοκρατικότητα χάνεται στην προσωποπαγή σύστασή τους με την πρώτη εκδήλωση διαφοροποίησης από τη βούληση των – κατά τα άλλα δημοκρατικών – ηγεσιών τους…
Ωστόσο δεν είναι μόνο οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι και ο ευάλωτος στην κομματική προπαγάνδα λαός που δίνουν την εικόνα πολιτικο-κοινωνικής τρικυμίας στους νέους, για να ξαναγυρίσω στους απογοητευμένους που εύχονται να κυβερνηθεί η Ελλάδα από ξένους φιλέλληνες, ”γιατί οι ντόπιοι δεν την αγαπάνε”.
Διφορούμενα σήματα που μπερδεύουν και προβληματίζουν εκπέμπουν και πανεπιστημιακοί, κάποιοι από τους οποίους περνούν περίεργες ιδέες στους νέους για θέματα της ιστορίας μας, πράγμα που τους καθιστά αμφιλεγόμενους ως προς το είδος των προθέσεών τους.
Αρκεί να θυμηθούμε αυτό που είπε σε συνέντευξή του καθηγητής του ΕΚΠΑ προ ημερών περί έλλειψης εθνικής συνείδησης των αγωνιστών του 1821 (την οποία απέκτησαν, λέει, καθ’ οδόν του Αγώνα) ή το άλλο πολυπροβεβλημένης καθηγήτριας του ίδιου πανεπιστημίου ότι ”οι ήρωες του ’21 την απογοήτευσαν”.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε, γιατί οι Αλβανοί φτάνουν στο σημείο να οικειοποιούνται με θράσος στα ΜΚΔ τους ήρωες της Παλιγγενεσίας μας προβάλλοντας αφίσες με αποσπάσματα ομιλιών της εν λόγω πανεπιστημιακού (οι οποίες ενίοτε με προβληματίζουν), σε αντίθεση με τις διαλέξεις της για τη ελληνική γλώσσα…
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε, γιατί ευδοκιμεί στη σύγχρονη Ελλάδα το είδος του Έλληνα που αντιμετωπίζει με καχυποψία το εθνικό συνανήκειν αποδομώντας τα θετικά χαρακτηριστικά που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας, για να προβάλλει τα αρνητικά: τον ατομικισμό, τη ζήλεια, τον φθόνο, τον εγωισμό, την πατριδοκαπηλία, την ιδιοτέλεια, τη ροπή προς την προδοσία και την κατάρα της διχόνοιας.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε για τη ρευστοποίηση του πολιτικού μας συστήματος, τη στροφή της ελληνικής κοινωνίας προς μαζικοδημοκρατικές εκδηλώσεις και τον πολλαπλασιασμό των Μεσσιανιστών πολιτών οι οποίοι πέφτουν θύματα δημαγωγών πολιτικών μας…
Δημαγωγών και λαϊκιστών της μείζονος αντιπολίτευσης με καταγγελτικό και υβριστικό λόγο, οι οποίοι δεν μιλούν ποτέ (ή μιλούν σπάνια) για τα προγράμματα των κομμάτων τους και αποφεύγουν να παρουσιάσουν το στελεχιακό δυναμικό τους, περιοριζόμενοι στο να κρίνουν τους άλλους με απίστευτους χαρακτηρισμούς, ενώ υπόσχονται στον λαό ότι θα γεμίσουν τις τσέπες του όταν έρθουν στην εξουσία…
Πέραν αυτού, χάρη στην Γκεμπελική προπαγάνδα τους, κατορθώνουν να περνούν στις ανυποψίαστες μάζες την πλαστή εικόνα του τιμωρού και ασυμβίβαστου που θα πατάξει την ατιμωρησία και θα κάνει πραγματικότητα τα όνειρα των Ελλήνων.
Όνειρα πολλά υποσχόμενα, τα οποία προβάλλουν πολιτικοί καιροσκόποι, εθισμένοι στα έπεα πτερόεντα. Καιροσκόποι που παρουσιάζονται πότε ως υπέρμαχοι του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας (αν και υπονομεύουν στην πράξη τον κύριο πυλώνα της, τη δικαιοσύνη) είτε ως… ακραιφνείς ”πατριώτες” ενδεδυμένοι τον μανδύα της εθνικοφροσύνης, σε σύζευξη με τη συνθηματολογική ρητορεία τους…
