Τα 3 (χρόνια) κυβερνητικά κακά της μοίρας μας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Τρία κεράκια σβήνει η πρώτη φορά Αριστερά κι αν ο ελληνικός λαός διέθετε τρεις προεκλογικές ευχές στις αρχές του 2015, σίγουρα καμιά δεν θα ταυτίζονταν με τα.. τρία κακά της μοίρας μας που εξελίχθηκαν μπρος στα μάτια και… τις τσέπες μας όλο αυτό το  διάστημα. 3 χρόνια, τρία στάδια πολιτικής πορείας, με το… τέταρτο να προετοιμάζεται…

Ξεκίνησαν ως… κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, με επαναστατικές υποσχέσεις και ατελείωτες παροχές. Καταργήσεις φόρων, αυξήσεις συντάξεων, σκίσιμο του μνημονίου… με έναν νόμο κι ένα άρθρο. Βιώσαμε για ένα εξάμηνο την δημιουργική ασάφεια της διεθνούς γελοιοποίησης με τον Βαρουφάκη κορυφαίο του “χορού” να μοιράζει αφειδώς πρόκληση και φαιδρότητα ανά τας Ευρώπας! Νταούλια και ζουρνάδες συνόδευαν το δρώμενο!

Η τρόικα έγινε “θεσμοί”, το μνημόνιο είναι πλέον “συμφωνία”. Σπαταλήθηκε πολύτιμος χρόνος, παγώνοντας την οικονομική δραστηριότητα, διώχνοντας δεκάδες δισ. καταθέσεων από τις τράπεζες, επαναφέροντας στην ύφεση, δημιουργώντας κλίμα αγωνίας, κατάρρευσης και πιθανής ολοκληρωτικής χρεοκοπίας. Και ω του θαύματος, αρκούσε ένα ψευδοδημοψήφισμα για την ανύπαρκτη πλέον πρόταση Γιούνκερ, το βροντερό ΟΧΙ, οι κεφαλαιακοί έλεγχοι και μια 17ωρη “σκληρή” διαπραγμάτευση για να επέλθει η τελική συμφωνία.

Κάπως έτσι περάσαμε στην… δεύτερη φορά αριστερά με νωπή εκλογική νομιμοποίηση. Σε αυτό το διάστημα όλα απέκτησαν νέα υπόσταση. Συνεχείς αυξήσεις φόρων, εισοδηματικές περικοπές, αύξηση της ανεργίας. Πλήρης οικονομική κάθοδος για δυο χρόνια. Ταυτόχρονα η ταξικότητα να διαρρέει όλες τις κυβερνητικές αποφάσεις και στους υπόλοιπους τομείς, Παιδεία, Υγεία. Ασφάλεια, μεταναστευτικό κι εσχάτως την εξωτερική πολιτική.

“Δάκρυα” για τις ιδιωτικοποιήσεις, “κατήφεια” για την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια,”οδυρμός” για τις επιβαρύνσεις στο τουριστικό προϊόν. Έτοιμες οι δικαιολογίες! Μας τα επιβάλλουν οι κακοί δανειστές αλλά θα έρθει η ώρα που θα βγούμε από τα μνημόνια και τότε να δείτε! Άλλωστε είμαστε κοινωνικά ευαίσθητοι. “Χτυπάμε” περισσότερο τον πλούτο και τα υψηλά εισοδήματα!

Κι ερχόμαστε στο τρίτο στάδιο, αυτό των επιλεκτικών παροχών που προέκυψαν από την υπερφορολόγηση όλης της κοινωνίας αφού, ανάμεσα στα άλλα μέτρα, τον ανήφορο πήραν και οι συντελεστές του ΦΠΑ. Τι κι αν δεν λύνουν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα; Τι κι αν ανακυκλώνουν υπάρχων εθνικό εισόδημα δίχως να δημιουργούνται αναπτυξιακές συνθήκες που θα δώσουν μόνιμη  ανάσα με νέες δουλειές;

Τώρα που κλείνουν τρία χρόνια… επιτυχίας, ανοίγει το τέταρτο κεφάλαιο της αριστερής διακυβέρνησης. Έξοδος από το μνημόνιο, επάνοδος στις αγορές. Απελευθέρωση από την δαγκάνα του ελέγχου των δανειστών. ΝΟΤ!

Ναι, το συγκεκριμένο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής ολοκληρώνεται. Ναι, κανείς διεθνώς δεν έχει την διάθεση να προχωρήσει σε νέο μνημόνιο και νέα χρηματοδότηση για την Ελλάδα. Ναι, τα επιτόκια αποκλιμακώνονται γιατί το διεθνές οικονομικό κλίμα έχει συμπαρασύρει το κόστος δανεισμού όλων των Ευρωπαϊκών χωρών κοντά στο μηδέν, οπότε ακόμη κι αν τα spreads μας παραμένουν υψηλά, το απόλυτο νούμερο επανέρχεται σε πιο λογικά επίπεδα.

Όχι, δεν σταματά η στενή επιτήρηση. Όχι, δεν αναιρούνται τα προψηφισμένα μέτρα έως το 2022. Όχι, δεν θα πάρουμε αυτόματα την ρύθμιση του χρέους με τους όρους του 2012, η εκτέλεση των οποίων καθυστέρησε επειδή εκτροχιάστηκε η αναπτυξιακή πορεία μας με την έλευση της σημερινής κυβέρνησης. Όχι, κάποιες επιτυχημένες έξοδοι στις αγορές με σχετικά υψηλό επιτόκιο δεν αποκλείουν νέα άσχημα μαντάτα αν το διεθνές κλίμα επιδεινωθεί λόγω αστάθμητων παραγόντων όπως η άνοδος της τιμής του πετρελαίου, η ανατίμηση του ευρώ, η αύξηση των επιτοκίων της ΕΚΤ.

Τα τρία κακά της μοίρας μας, πολύ πιθανόν να γίνουν τέσσερα, μέσα στο 2018, γιατί το άλμα στο κενό δίχως την αντίστοιχη προετοιμασία και τις βάσεις μπορεί να αποδειχτεί πιο επικίνδυνο ακόμη κι από την αρχική, απρογραμμάτιστη και με λάθος προσέγγιση, προσφυγή στο ΔΝΤ.

Η… πρωτοδεύτερη φορά αριστερά με ολίγη από… Καμμένη αντίληψη θα μείνει σίγουρα στην Ιστορία για τον αμοραλισμό της, την ασυγκράτητη ψευδολογία και τον εμπαιγμό των πολιτών. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, ότι με τον τρόπο που θα χειριστούν το επόμενο βήμα της ελληνικής οικονομίας δεν θα μας φέρουν και πάλι κοντά στην ολική καταστροφή, μεταθέτοντας την καυτή πατάτα της νέας κρίσης στην επόμενη κυβέρνηση.