Σοσιαλισμός ή Ελευθερία;
Του Θάνου Πλεύρη, Βουλευτή Α Αθηνών, Αν. Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου ΝΔ
Όταν η κεντροδεξιά υπερασπίζεται τις ιδέες της και συγκρούεται με την αριστερά στο πλαίσιο των επιχειρημάτων καταφέρνει να αναδείξει στους πολίτες την υποκρισία, τον λαϊκισμό και τον οπορτουνισμό της αριστερής ιδεοληψίας. Για αυτόν τον λόγο η αριστερά παντού στόχευε στη δαιμονοποίηση των αντιπάλων της και την αποφυγή ιδεολογικής σύγκρουσης μαζί τους.
Ο αριστερός κατά τεκμήριο με επιχειρήματα του 19ου αιώνα προσπαθεί να χαρακτηρίσει με ταμπέλες τους αντιπάλους του και όχι να αντιπαρατεθεί μαζί τους. Ο σοσιαλισμός όπου εφαρμόστηκε απέτυχε παταγωδώς προκαλώντας δυστυχία στους πολίτες που τον βίωσαν και περιορισμό κάθε ατομικής ελευθερίας. Οι αριστεροί βέβαιά θα πούνε ότι δήθεν δεν εφαρμόστηκε σωστά ο σοσιαλισμός. Ψέμα. Αυτό που είδαμε είναι ο σοσιαλισμός. Στοχοποίηση αντιπάλων, λαϊκισμός, φτωχοποίηση των πολιτών, ποινικοποίηση του επιχειρείν, υποτίμηση του έθνους και της θρησκείας, διχασμός της κοινωνίας, περιορισμός της ελευθερίας και προσπάθεια ποδηγέτησης των θεσμών.
Στη διάρκεια της κρίσης ο σοσιαλισμός πάλι επεχείρησε να κάνει την επανεμφάνιση του με αφήγημα κατά των πολιτικών λιτότητας, στοχοποιώντας πάλι την ελεύθερη ιδεολογία. Όπου τελικά κατάφερε να εξαπατήσει τους λαούς και να κυβερνήσει, σύντομα οι ίδιοι οι λαοί του γύρισαν την πλάτη. Άλλου οι πρωταγωνιστές της εξαπάτησης ανέλαβαν την ευθύνη, εδώ ο αρχιπρωταγωνιστής γατζώνεται στην καρέκλα και κατηγορεί τους πάντες, αλλά όχι τον ίδιο.
Στην Ελλάδα των τριών κομμάτων που δηλώνουν αριστερά και ενός ακόμη που δηλώνει σοσιαλιστικό κάποιοι ακόμη θέλουν να διατηρούν τον μύθο του δήθεν ιδεολόγου αριστερού που αγωνίζεται για ιδέες και του κακού δεξιού, διαστρεβλώνοντας και την Ιστορία.
Η αριστερά στην πατρίδα μας συνδέθηκε με τον απόλυτο οπορτουνισμό που κάθε φορά έφερε τον μανδύα της εξυπηρέτησης του κομματικού συμφέροντος. Γενιές δήθεν αριστερών φέρουν ως μοναδικό τους παράσημο στο βιογραφικό ότι ήταν μέλη σε αριστερές συνιστώσες, ομάδες πολιτών, κοινωνικότητες, συμμετείχαν σε πορείες, διαδηλώσεις, απεργίες. Οι αγώνες τους είναι κασέτα της δεκαετίας του 80, να μην αλλάξει τίποτα στην κοινωνία, την εργασία, την παιδεία, την υγεία, να κυνηγηθεί όποιος επενδύει, να είναι 365 μέρες στο δρόμο, να χαϊδεύουν τους μπαχαλάκηδες, να ανέχονται τις καταστροφές, να διαλύουν τα πανεπιστήμια, να συντάσσονται με τα αιτήματα των τρομοκρατών ,να ανατριχιάζουν με κάθε τι εθνικό και θρησκευτικό.
Μεταξύ τους μάλιστα η φασαρία είναι για το πόσο πιο αριστερός είναι ο ένας έναντι του άλλου. Φυσικά αυτοί οι ίδιοι δεν θα διστάσουν να συνεργαστούν ως κόμματα με ιδεολογικούς τους αντιπάλους για να κυβερνήσουν (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), αλλά και σαν μονάδες, εύκολα, αναλόγως ποιος προτίθεται να κυβερνήσει τον τόπο μεταμορφώνονται είτε σε απόλυτοι αριστεροί είτε σε μεταρρυθμιστές αριστεροί.
Στη χώρα λοιπόν της αριστεράς του ΚΚΕ, που τουλάχιστον αυτό υπερασπίζεται ευθέως τον σοσιαλισμό που γνωρίζουμε, της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25, αλλά και του ενίοτε σοσιαλιστικού ΚΙΝΑΛ εμείς οφείλουμε να ορθώνουμε τις φωνές μας υπερασπίζοντας τις Αρχές και Ιδέες μας, τις Αρχές και Ιδέες της Παράταξης μας που βασίζονται στην Ελευθερία και στην Πατρίδα. Όσο την αριστερά την φέρνουμε στην ιδεολογική συζήτηση τόσο και το δίλημμα Σοσιαλισμός ή Ελευθερία θα γίνεται επίκαιρο. Η φοβική αντιμετώπιση της ιδεολογίας των αριστερών έχει περάσει και πλέον ζούμε στην περίοδο της απελευθέρωσης μας από τον σοσιαλισμό.
Προφανώς τα προβλήματα είναι κοινά και η επιδίωξη συναινέσεων απαραίτητη. Ωστόσο οι ιδεολογίες δεν χάνονται και η ανάγκη υπεράσπισης των Αρχών και Αξιών της Κεντροδεξιάς έναντι των ιδεοληψιών της Αριστεράς δεν είναι αντίθετη στην ανάγκη εφαρμογής ρεαλιστικής πολιτικής. Αντιθέτως η ίδια αυτή η ιδεολογική μάχη, όχι για λόγους πόλωσης και εσωστρέφειας, αλλά ως προϋπόθεσης εθνικής ευημερίας, είναι απαραίτητη για να μπορούν και στη χώρα μας να εφαρμόζονται οι ρεαλιστικές πολιτικές που εφαρμόζονται σε όλον τον ελεύθερο δυτικό κόσμο, χωρίς ενοχές, προς όφελος των Ελλήνων.
