ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ, μόνο ένας υποψήφιος πρωθυπουργός!
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Οι εκλογές της 25ης Ιουνίου δεν γίνονται εν κενώ, αλλά γίνονται με άδειες κάλπες. Το 41% και το 20% της προηγούμενης Κυριακής υπάρχουν, αλλά δεν έχουν βγάλει κυβέρνηση. Εβγαλαν πρωθυπουργό, αλλά δεν έβγαλαν κυβέρνηση. Αυτή θα βγει σε 31 μέρες.
Οι κάλπες της 25ης Ιουνίου ασφαλώς είναι «σημαδεμένες» από το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου, αλλά κρύβουν και παγίδες: τον εφησυχασμό, τη χαλαρότητα και την ψευδαίσθηση ότι όλα έχουν τελειώσει. Μια π.χ. επτακομματική Βουλή ανεβάζει ψηλά τον πήχυ της αυτοδυναμίας. Πάνω από το 39%. Το οποίο μπορεί να υπολείπεται 2 μονάδες από το 41%, αλλά δεν παύει να είναι ένα υψηλό ποσοστό. Ισως, όμως, δεν είναι αυτό κυρίως που δημιουργεί το πραγματικά πρωτοφανές εν όψει των επικείμενων εκλογών: να υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος πρωθυπουργός και δύο διεκδικητές της δεύτερης θέσης!
Ιστορικά οι εκλογές της 25ης Ιουνίου μοιάζουν μόνο με τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977, όταν ο Κων. Καραμανλής έκανε περίπατο με 41,84%, με τον τότε βασικό αντίπαλό του Γ. Μαύρο της ΕΔΗΚ να καταποντίζεται από το 20,42% στο 11,95%, βγαίνοντας τρίτος, πίσω από το ανερχόμενο τότε ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, το οποίο βγήκε δεύτερο, κάνοντας 25,34% το 13,58% του 1974. Ο Κων. Καραμανλής δεν είχε αντίπαλο για την πρωθυπουργία. Αυτό που συνέβη το 1977 ήταν ότι απλώς η αντιπολίτευση έλυσε τα εσωτερικά της προβλήματα εξαφανίζοντας του Γ. Μαύρο και το κόμμα του και καθιστώντας το ΠΑΣΟΚ και τον Α. Παπανδρέου αξιωματική αντιπολίτευση.
Είναι βιαστικό να πει κανείς αν θα συμβεί και τώρα το ίδιο στην αντιπολίτευση. Αν δηλαδή ο Ν. Ανδρουλάκης θα εκτοπίσει τον Α. Τσίπρα ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντέξει. Το μόνο υπερβέβαιο είναι ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο για την πρωθυπουργία. Κανένας από τους Α. Τσίπρα και Ν. Ανδρουλάκη δεν τολμούν να πουν ότι έχουν πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας. Κι αυτό, όπως και να το δει κανείς, είναι πρωτοφανές.
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν λένε τίποτα για «νίκη», αλλά λένε πολλά για «ισχυρή αντιπολίτευση» λέει πολλά. Και υπό μια έννοια είναι ένα δείγμα αναγκαστικής πολιτικής ωριμότητας, παρακολούθημα της ωριμότητας που επιβάλλει η κοινωνία με τη νωπή ετυμηγορία της. Και είναι προτιμότερη η πιο συγκρατημένη στάση του εμφανώς πολιτικά ζαλισμένου Α. Τσίπρα από την αμετροέπεια του Δ. Τζανακόπουλου, ο οποίος δήλωσε, όχι αστειευόμενος αλλά σοβαρά, πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα διακυβέρνησης, έχουμε υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία, αλλά και στο κόμμα μας να διεκδικήσουμε τη διακυβέρνηση της χώρας»…
Τα «ηρωικά» αλλά «πένθιμα» του Δ. Τζανακόπουλου, αλλά και όσων συνεχίζουν να υβρίζουν σκαιά και χυδαία τον ελληνικό λαό για την ψήφο του, εκπέμπουν πολιτική φαιδρότητα. Ειδικά στα μάτια μιας κοινωνίας, η οποία βροντοφώναξε πως έχει ωριμάσει και δεν θέλει άλλη τοξικότητα και παραμύθι. Αλλά απαιτεί σοβαρότητα και σταθερότητα. Οι Τζανακόπουλοι και οι Πολάκηδες (που λένε τα ίδια) είναι αυτοί που κάνουν τη χειρότερη ζημιά και στο κόμμα τους και στην κοινωνία. Καλλιεργούν ανέφικτες προσδοκίες, οι οποίες οδηγούν αναγκαστικά σε νέα εχθροπάθεια και παραμυθία. Από τη Δευτέρα έχει βγει στη ρούγα ο κοινωνικός βυθός που βρίζει χυδαία και ασύστολα την κοινωνία για την ψήφο της, τα μίντια γιατί δεν έπαιξαν το παραμύθι της νέας VOX POP και όλα τα κόμματα γιατί δεν στήριξαν την πολιτική- κουρελού της απλής αναλογικής. Πίσω απ’ αυτόν το βυθό βρίσκονται οι λογικές Ταλιμπάν, τύπου Τζανακόπουλου και Πολάκη.
