Πολιτικές φαντασιώσεις κι αλήθειες για το Κέντρο

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Ανακουφισμένη η Ε.Ε. από την επικράτηση του Εμμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία. Κάτι απολύτως λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η Λεπέν, δεν είναι απλώς μια δημιουργικά ευρωσκεπτικιστική φωνή με εφαρμόσιμες προτάσεις για τον εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών δομών, τη μείωση της γραφειοκρατίας, το σεβασμό των εθνικών ιδιαιτεροτήτων αλλά ταυτόχρονα και την στενότερη εξωτερική κι αμυντική πολιτική, την πιο ουσιαστική οικονομική συνεργασία. Όσο κι αν επιχείρησε να λειάνει το λόγο της για να προσελκύει μεγαλύτερο εκλογικό κοινό, οι διαχρονικές προθέσεις της περισσότερο λειτουργούν τιμωρηικά κι αποσαθρωτικά για τα σφάλματα της Ε.Ε., παρά επουλωτικά και λυτρωτικά.

Όμως από αυτή την αποδοχή έως την αδυναμία να αντιληφθούμε τους λόγους που στρέφουν διαρκώς όλο και πιο πολλούς στα πολιτικά άκρα, υπάρχει τεράστια απόσταση. Πολλοί διεθνείς και εγχώριοι “εκσυγχρονιστές” εξέλαβαν τη νίκη του Μακρόν ως του περιφανή υπερίσχυση του πολιτικού Κέντρου. Συνεχίζουν μάλιστα την αναπαραγωγή  της ρητορικής περί λαϊκών στρωμάτων που δεν κατανοούν τον “διαφωτισμένο” λόγο. Βέβαια, σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες οι πολίτες διαθέτουν, σε συντριπτική πλειοψηφία, υψηλότερο επίπεδο μόρφωσης και γνωστικά κατέχουν πολύ ευρύτερη δυνατότητα αντίληψης. Αλλά η εύκολη απάντηση είναι η υποτίμηση κι όχι η ανάλυση της λαϊκής ψήφου, όταν δεν βολεύεται στο σκεπτικό μας.

Δεν τολμούν καν να αναφέρουν ότι επί της ουσίας το κόμμα του Μακρόν, κάλυψε ουσιαστικά το κενό του εξαφανισμένου σοσιαλιστικού κόμματος Μάλιστα το 2012, προ Μακρόν, σοσιαλιστές και Κέντρο, άγγιζαν το 38% και τώρα δεν ξεπερνούν το 30%, προς όφελος της Αριστεράς.

Ο μύθος του διεμβολισμού της Κεντροδεξιάς από τον Μακρόν κοντεύει να ξεοερσσει και τον μύθο για το Κέντρο στο οποίο σχεδόν αποκλείεται οφείλεται η εκτόξευση της ΝΔ στο 40% το 2019. Τι κι αν τα exit poll καταδεικνύουν την απορρόφηση ενός 4-5% από το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων κι ένα 7-8% από δεξιά της;

Αναμένουμε, δε, να δούμε αν το Εθνικό Μέτωπο θα κεφαλαιοποιήσει τη δυναμική της Λεπέν, ανεβάζοντας σημαντικά το ποσοστό του από το 13% του 2017, κι αν συνολικά η ακροδεξιά θα αγγίζει ή και θα ξεπερνά το 30% απέναντι σε μια διαλυμένη Κεντροδεξιά που συνολικά θα δυσκολευτεί να ξεπεράσει το διψήφιο ποσοστό, όταν το 2017 βρισκόταν στο 21,5%.

Τι ακριβώς εκπροσωπεί ιδεολογικά την Ευρώπη το Κέντρο, πέρα από μια θεωρητική φωνή που δεν αρέσκεται στις κραυγές, καταλήγοντας όμως να μηρυκάζει jξεπερασμένες σοσιαλδημοκρατικές συνταγές των 90ς; Υπερισχύουν οι φιλελεύθερες προτάσεις, όπως πχ οι προθέσεις του Μακρόν για τα όρια συνταξιοδότησης, απέναντι στον συνδικαλισμό στρουθοκαμηλισμό ή η κρατική παρεμβατικότητα αφήνοντας την Ευρώπη παρατηρητή της οικονομικής σύγκρουσης ΗΠΑ – Ρωσίας; Επιθυμεί διακριτό διπλωματικό ρόλο ή αρκείται στα γεωστρατηγικά ψίχουλα που της αφήνουν οι ΗΠΑ; Ποιες είναι οι συγκεκριμένες προτάσεις της, κι όχι το ευχολόγιο, για το ευρωπαϊκό μοντέλο διοίκησης, τη διαχείριση κρίσεων το ρόλο της ΕΚΤ; Πού θέτουν το όριο της ανεκτικότητας στην πολιπολιτισμικότητα και την ορθοπολιτική εμμονή; Τι θεωρούν μεταναστευτικό πρόβλημα και ποιες προτεραιότητες θέτουν για την αντιμετώπιση του;

Σε ένα από τα σχετικά άρθρα μου αναφερόμουν προ ετών, στο πώς κινήθηκε πολιτικά τις τελευταίες δεκαετίες, ο χώρος του Κέντρου, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα.  ( Ο ήλιος δύει για το πολιτικό Κέντρο – απόκεντρο;). Το φιλελευθεροποιημένο New Labour Κέντρο που άνοιξε τον δρόμο για την παγκόσμια χρηματιστηριακή και οικονομική κρίση. Αυτό που βιάστηκε να προχωρήσει στην μετάβαση στο ευρώ στηριζόμενο σε μια αμφισβητούμενη, στατική δημοσιονομική εικόνα, κι όχι στην ολοκλήρωση βασικών μεταρρυθμίσεων ώστε οι συμμετέχοντες να μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός σκληρού νομίσματος. Το Κέντρο που δεν απέχει και πολύ από τις θέσεις του Τσίπρα για το Αιγαίο που ανήκει στα… ψάρια του, όταν παρουσιάζει τα 12 μίλια ως εθνικιστική απαίτηση κι όχι ως κυριαρχικό δικαίωμα.