Πίσω από κάθε εγκληματία πάντα κρύβονται οι γονείς του

Γράφει η Ελένη Παπουτσή, Εκπαιδευτικός – Πολιτισμολόγος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού

Για μια κοινωνία χωρίς δολοφόνους. Γονείς πρέπει να μεριμνάτε αενάως.

Από άγνοια, από λάθος αξίες, από ολιγωρία, από οκνηρία, οι γονείς αν και έχουν θετικά συναισθήματα για τα παιδιά τους, δεν κάνουν το καθήκον τους, με συνέπεια να βλάπτουν την κοινωνία.

Κάνουν άλλους γονείς να υποφέρουν άδικα.

Μη κοιτάτε τι φαίνεται έξω. Μέσα στο σπίτι τους λένε άλλα.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο και δεν γίνεται, αν το παιδί έχει σταθερές αξίες .

Μέχρι τα 7 μιλάμε στα παιδιά με παραβολές και παραδείγματα για ηθικές αξίες, για εντιμότητα στην κοινωνία, για να είναι χρήσιμα.

Τα μαθαίνουμε να διοχετεύουν τη δραστηριότητά τους μελλοντικά, για το καλό τους και για το συλλογικό καλό, χωρίς να βλάψουν κανένα άτομο.

Όλα αυτά, καλύτερα πριν από τον ύπνο, για να επεξεργάζονται στο πάντα άγρυπνο υποσυνείδητο.

Τα μαθαίνουμε να εκτιμούν και να σέβονται κάθε ανθρωπινή ζωή, να βοηθούν τους συνάνθρωπους και να είναι αλληλέγγυα, πάντα με αυτοπεποίθηση, χωρίς να δέχονται να τα χρησιμοποιούν και να τα αδικούν.

Πολλοί γονείς λένε γιατί το ένα μου παιδί είναι έτσι και το άλλο έχει αντίθετο χαρακτήρα;

Η απάντηση είναι, γιατί είναι σύμπλεγμα από άλλα γονίδια από παππούδες και άλλες γενιές.

Ο γονέας που ενδιαφέρεται δεν το αφήνει στη μοίρα του, ούτε λέει ανέμελα “είναι στο παιδί”, αλλά φροντίζει να επισημαίνει τα ελαττώματα με αγάπη και κατανόηση.

Μπορεί να βλέπει και τον εαυτό του με αυτά.

Αν ένα παιδί δέρνει η είναι εκδικητικό η πάει να αδικήσει σε οτιδήποτε τον φίλο του, η τον αδελφό του, ο γονέας δε χασκογελάει περήφανος, γιατί αυτά είναι ελαττώματα.

Διαβάζει, η ρωτάει ειδικούς, πώς μπορεί να τ’ αμβλύνει, γιατί θα βλάψει και τον εαυτό του και την κοινωνία μελλοντικά.

Δεν αφήνουμε το παιδί να μεγαλώνει με το “πρόβλημα” η το ελάττωμα .

Είναι παιδαγωγικό λάθος να λέμε θα το διορθώσει.

Το μεγαλώνουμε με την προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος, αφού βέβαια καταλάβουμε ότι είναι πρόβλημα και θα το καταλάβουμε αν ασχοληθούμε διεξοδικά με το παιδί μας.

Μερικά παραδείγματα. Αν από άγνοια οι γονείς λένε, είδατε, ωραία και σήμερα, έριξα το Δημόσιο. Είπα ότι είμαι άρρωστη, δεν πήγα και πληρώνομαι.

Τα παιδιά μαθαίνουν στο εύκολο κέρδος και αν δεν το βρουν, μένουν άνεργα και άεργα.

Μην έχουν μετά απορίες οι γονείς, όταν τους λένε ψέματα και όταν τους ζητούν χρήματα τα παιδιά και κάθονται.

Αν οι γονείς λένε έβρισα και έδειρα έναν οδηγό που πάρκαρε στη θέση που ήθελα εγώ, το παιδί μπορεί να κάνει χειρότερα για κάτι πιο ελαφρύ.

Δε ξεχνάμε ότι μέσα στην παρέα τα παιδιά δεν δρουν όπως στο σπίτι. Αποκτούν ψυχολογία αγέλης και κάνουν πολύ χειρότερα.

Για αυτό ασχολούμαστε και με τις παρέες που συναναστρέφονται, τους σημαντικούς άλλους.

Να ξέρουμε τα παιδιά και τις οικογένειές τους.

Αν οι γονείς θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με το παιδί τους, με αγάπη διακριτικά, να παραδέχονται τα ελαττώματα για να τα λύνουν, οι κοινωνίες θα εξυγιανθούν.

Βέβαια οι γονείς για να τα κάνουν όλα αυτά, πρέπει να είναι ισορροπημένοι και νουνεχείς. Αν νοιώθουν ότι δεν είναι, καλό είναι να επισκεφτούν ειδικούς. Είναι υποχρέωσή τους.

Από αυτούς προέρχονται όλα.