Περί πολιτικής ορθότητας και ορθολογικότητας
Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού
Ο Τζων Στιούαρτ Μιλ στο δοκίμιο του περί ελευθερίας θέτει δυο θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με την αλήθεια: «Χρειάζεται να υπάρχουν κάποιοι, που επιμένουν στο σφάλμα, για να μπορούν κάποιοι άλλοι να κατανοήσουν την αλήθεια; Από τη στιγμή που οι άνθρωποι θα αποδεχτούν μια αλήθεια, αρχίζει να πεθαίνει μέσα τους αυτή η αλήθεια;». Με την επίλυση αυτών των δυο θεμελιωδών ερωτημάτων η ανθρωπότητα αυτόματα εισέρχεται σε ένα υψηλό στάδιο πνευματικής ανάπτυξης, το οποίο σήμερα όμως φαίνεται ανυπολόγιστα μακρινό.
Μέχρι τότε, λοιπόν, αναμφισβήτητα καθίσταται ωφέλιμη η διαφορά γνωμών. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει την διαλεκτική. Ποια διαλεκτική όμως; Και εδώ έρχεται ο Τόμας Χομπς στον Λεβιάθαν να μας πει ότι «οι Έλληνες έχουν μόνο μια λέξη, λόγος, και για την ομιλία και για το Λόγο, θεωρώντας όχι ότι δεν υπάρχει ομιλία χωρίς Λόγο, αλλά ότι δεν υπάρχει λογίζεσθαι χωρίς ομιλία». «Το φως του ανθρώπινου νου», συνεχίζει ο Χομπς, «είναι οι ευκρινείς λέξεις, που έχουν πρώτα απαλλαχθεί και καθαρθεί από κάθε ασάφεια με ακριβείς ορισμούς. Ο Λόγος είναι το βήμα, η αύξηση της επιστήμης ο δρόμος και το όφελος της ανθρωπότητας ο στόχος». Με απλά λόγια αν δεν ορίσουμε πρώτα τα πράγματα δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κάνουμε διάλογο, πολλώ δε μάλλον να συμφωνήσουμε στο πολιτικά ορθό.
Αναφορικά στην πολιτική ορθότητα, λοιπόν, με τους ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ και άλλους αριστερούς, θα μπορέσω ποτέ να το πετύχω αυτό όταν αποφεύγουν ή και αδιαφορούν να ορίσουν τα πράγματα; Αλλά και με τι όρους όταν για τους αριστερούς αυτοί δεν υπάρχουν; Από την άλλη, τι και εάν ο Ρουσσώ το είχε πει από τον 18ο αιώνα, ότι «η θεμελιώδης πράξη δια της οποίας συγκροτείται η νομιμοποιημένη πολιτεία δεν αποτελεί έργο της φύσης, αλλά των συμβάσεων», οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ και κάθε άλλος αριστερός επιμένουν να μας γυρίσουν στην ανομία της φύσης. Εκεί όπου μπορεί να είναι ο άμεσος αγώνας του ανθρώπου προς άνθρωπο. Δηλαδή στο απόλυτο χάος.
Τι θέλω να πω… Θα πιάσω το επίμαχο θέμα του μεταναστευτικού που είναι όχι μόνο πρόσφατο και πολύ χαρακτηριστικό αλλά και κρίσιμο για την ασφάλεια και γενικότερη πορεία και ασφάλεια της χώρας και έθνους. Τι πολιτική ορθότητα μπορεί να υπάρξει, όταν κάθε φορά που εγώ αναφέρομαι σε διάκριση μετανάστη ή και λαθρομετανάστη και πρόσφυγα, στηριζόμενος στους ορισμούς των διεθνών οργανισμών και διακρατικών συμβάσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάθε άλλος αριστερός, με κατηγορεί για ακροδεξιά ατζέντα; Την στιγμή που πάλι βάσει διεθνών κανόνων και διακρατικών συμβάσεων, και εάν εξαιρέσουμε τις χώρες μέλη της ΕΕ, δεν υφίσταται πουθενά και για κανέναν απεριόριστη ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης, εγώ προασπίζομαι τα σύνορα μου και η αριστερά με κατηγορεί για ρητορική μίσους, μπορώ να καθίσω στο ίδιο τραπέζι με τον κατήγορο μου; Στην τελική, τι πολιτική ορθότητα να ακολουθήσει κανείς με κάποιον ο οποίος αρνείται να αποδεχτεί, όχι μόνο τους ορισμούς, αλλά και το διεθνές δίκαιο και διακρατικές συμβάσεις;
Και συνεχίζω… Όταν εγώ υποστηρίζω ότι ένα εθνικό κράτος δεν μπορεί να εκχωρήσει ότι ονομάζουμε γενικώς και αορίστως «ανθρώπινα δικαιώματα» – νομικά παραπλανητικό καθώς ελλείψει παγκόσμιου κράτους υπάρχουν μόνο πολιτικά δικαιώματα – σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, παρά μόνο στους δικούς του πολίτες – τουτέστιν ελληνόπουλα -, και ο ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ και κάθε άλλος αριστερός μου μιλάει για αυτά τα γενικά και αόριστα «ανθρώπινα δικαιώματα»; Όταν για εμένα, όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο Παναγιώτης Κονδύλης, «αυτού του τύπου οι μεγαλόπνοες ηθικολογίες, δεν αποτελούν μόνο ένδειξη πνευματικού επαρχιωτισμού, αλλά προ παντός βλάπτουν τον τόπο»; Μπορείς να αντιμετωπίσεις ορθώς πολιτικά έναν άνθρωπο που ενώ επιδίωξε να καθιερώσει δικό του καθεστώς τρέφει ακόμα την ψευδαίσθηση ότι εκπροσωπεί την αντίθεση προς το «σύστημα»; Με εκείνον ο οποίος πορίζεται τον άσπιλο μανδύα, τον οποίο κατόπιν φορά επιδεικτικά;
Ας πούμε όμως ότι ορισμοί υφίστανται και από τη μια και από την άλλη πλευρά. Ο Παναγιώτης Κονδύλης στο δοκίμιο του Από τον 20ο στον 21ο αιώνα μας λέει: «η σημερινή τεχνική ορθολογικότητα, από μόνη της και δίχως τη σύμπραξη άλλων κοινωνικών παραγόντων, διόλου δεν μπορεί να ενοποιήσει υπό την αιγίδα της την πολιτισμική σφαίρα, το ίδιο όπως η κοινή χρήση του τροχού και του αλευριού δεν μπόρεσε να ενοποιήσει τον αρχαίο αιγυπτιακό και τον αρχαίο κινέζικο πολιτισμό, ούτε και η χρήση του ίδιου αλφαβήτου σε μια κοινωνία εξασφάλισε ποτέ την ομοφωνία πάνω στο «αληθινό» νόημα επίμαχων εννοιών».
Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση της πολιτικής ορθολογικότητας… αφού κάθε φορά υπάρχει προσπάθεια επιβολής ιδεολογικής λογοκρισίας στις στρατηγικές συζητήσεις από την πλευρά της αριστεράς, ειδικά όταν τίθεται υπέρ της κατάργησης των συνόρων και των εθνών-κρατών και φυσικά υπέρ του διεθνισμού και της πολυπολυτισμικότητας σε σημείο που να προασπίζεται ακόμη και το δικαίωμα στην μπούρκα και τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων ως ένδειξη πολιτισμού! Ήμαρτον!
Ο Κονδύλης, επίσης, μας λέει, ότι «την ενδοκρατική πυραμίδα των φεουδαλικών ή ημιφεουδαλικών αυτοκρατοριών την ισοπέδωσε το σύγχρονο εθνικό κράτος στην Ευρώπη και κατά μέγιστο ρόλο στην Ασία». Αφού η επίκληση του έθνους αφενός καθιστά ομοιογενή τον εσωτερικό χώρο του κράτους με την κατάργηση του φεουδαλικού τοπικισμού και αφετέρου αντικαθιστά τη δυναστική αρχή με την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, τότε αυτός που επικαλείται την κατάλυση του, μάλλον επιθυμεί την επιστροφή στον μεσαίωνα. Αυτό άλλωστε επιβεβαιώθηκε και με το πρόσφατο καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ. Θα του το επιτρέψουμε ποτέ ξανά αυτό;;;
Εν κατακλείδι, στην περίπτωση της αριστεράς, έτσι όπως κυριολεκτικά έχει καταντήσει σήμερα, δεν τίθεται θέμα ούτε πολιτικής ορθότητας, ούτε πολιτικής ορθολογικότητας τη στιγμή που πρώτοι αυτοί αποφάσισαν να σκοτώσουν τον διάλογο και την ομοφωνία όχι μόνο πάνω στο «αληθινό» νόημα επίμαχων εννοιών, αλλά και των ορισμένων από το διεθνές δίκαιο και διακρατικές συμβάσεις. Τι και εάν μιλάμε την ίδια γλώσσα;;; Ίσως τελικά να χρειάζεται να υπάρχουν κάποιοι, που επιμένουν στο σφάλμα, για να μπορούν κάποιοι άλλοι να κατανοήσουν την αλήθεια…
