Αλέξης against Κυριάκος
Γράφει ο Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος
Άλλη μια αναμέτρηση έλαβε χώρα στη Βουλή προ ημερών με πρωθυπουργό και πρόεδρο αξιωματικής αντιπολίτευσης να διασταυρώνουν τα ξίφη τους για άλλη μια φορά ενόψει της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου. Για άλλη μία φορά έκαστος εκ των δύο προσπάθησε να κλέψει τις εντυπώσεις. Για άλλη μια φορά οι θεατές, δηλ. εμείς οι ψηφοφόροι-όσοι τουλάχιστον δεν παρακολουθήσαμε το survivor κατά την εύστοχη παραδοχή του Τσακαλώτου- παρακολουθήσαμε το ίδιο έργο. Και το ερώτημα είναι ένα και απλό: Ποιος από τους δύο πέραν από τις εντυπώσεις κατάφερε και έκλεψε την ουσία; Γιατί η ουσία μετρά ιδίως αυτήν την περίοδο, που νέα μέτρα, είτε τα βαπτίζουμε τέταρτο μνημόνιο είτε όχι, ανάλογα με ποιο στρατόπεδο είμαστε, έρχονται να προστεθούν για πολλοστή φορά στην πλάτη μας.
Όμως την απάντηση για το ποιος έκλεψε την ουσία θαρρώ ότι θα μας την δώσουν οι γερμανοί. Για άλλη μία φορά είτε θέλουμε είτε όχι οι Γερμανοί φαίνεται να έχουν τη λύση στο πρόβλημα μας, πριν από εμάς, για εμάς. Εκτενείς λοιπόν ήταν οι αναφορές των γερμανικών μέσων ενημέρωσης στη χθεσινοβραδινή ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την ελληνική βουλή. Η Frankfurter Allgemeine Zeitung (πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ) σχολιάζει ότι «ο Τσίπρας του 2012, ο οποίος ήθελε να νικήσει το ‘Μερκελισμό’ και να καταγγείλει μονομερώς όλες τις συμφωνίες της Αθήνας με τους πιστωτές, αποτελεί παρελθόν. Δεν υπάρχει πια όμως ούτε ο Τσίπρας του 2015, ο οποίος μετά τη νίκη του το 2015 είχε υποσχεθεί ότι τερματίζεται άμεση η πολιτική της λιτότητας. (Ο έλληνας πρωθυπουργός) συνειδητοποίησε ότι Δημοκρατία δεν υπάρχει μόνον στην Ελλάδα, αλλά ότι και οι άλλοι 18 πρωθυπουργοί της Ευρωζώνης έχουν ψηφοφόρους τους οποίους πρέπει να λαμβάνουν υπόψη. Η απουσία της γραβάτας είναι το τελευταίο εναπομείναν κοινό στοιχείο του σημερινού Τσίπρα και του Τσίπρα του παρελθόντος. Μπορεί να πει κανείς, όπως το κάνουν πολλοί απογοητευμένοι οπαδοί του, ότι πρόδωσε τα πιστεύω του. Μπορεί όμως επίσης να πει κανείς ότι μετά τις τεράστιες αρχικές δυσκολίες κατά τους πρώτους μήνες στην εξουσία, διδάχθηκε πολύ γρήγορα και πάρα πολλά».
Σύμφωνα με την FAZ, «το μεγαλύτερο πλεονέκτημα για τον Αλ. Τσίπρα είναι βέβαια το γεγονός ότι δεν έχει απέναντί του έναν αντιπολιτευόμενο Τσίπρα. Όταν κυβερνούσαν στην Αθήνα ο συντηρητικός Αντώνης Σαμαράς και πριν από αυτόν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Τσίπρας ασκούσε μια ακραία αντιπολίτευση υποσχόμενος τον ουρανό με τ΄ άστρα στους Έλληνες που εντέλει τον ψήφισαν γι΄ αυτό το λόγο. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει μεν ορισμένους περίεργους αντιπολιτευτικούς ελιγμούς, οι υποσχέσεις του όμως (…) είναι μετρημένες. Οι εποχές των μεγάλων υποσχέσεων και δήθεν εύκολων λύσεων έχουν παρέλθει στην Ελλάδα».
Το γερμανικό λοιπόν αυτό δημοσίευμα αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ότι δηλαδή οι εποχές των μεγάλων αγελάδων έχουν περάσει για τη χώρα μας. Ότι οι πολιτικοί τύπου Αλέξη Τσίπρα, Γιώργου Παπανδρέου κλπ, που έταζαν λαγούς και πετραχήλια στον ελληνικό λαό έχουν πια τελειώσει. Ότι η ελπίδα του Αλέξη να αλλάξει την Ευρώπη αποδείχτηκε δυστυχώς ουτοπία και αυταπάτη. Το ερώτημα είναι αν ο ελληνικός λαός επιτέλους «ξύπνησε» ή ακόμη θέλει πολιτικούς της παλαιάς εποχής. Σε αυτό βέβαια δεν μπορούν να απαντήσουν οι Γερμανοί, αλλά εμείς οι ίδιοι.
Σε κάθε περίπτωση το διακύβευμα για τον Αλέξη είναι ότι έχει απέναντι του έναν ρεαλιστή πολιτικό σαν τον Κυριάκο κι όχι κάποιον λαϊκιστή. Τώρα αν αυτό είναι ευτύχημα ή δυστύχημα για τον ίδιο ο ελληνικός λαός θα το δείξει όταν κληθεί να προσφύγει στις κάλπες…
