Όχι πια ΣΥΡΙΖΑ, μόνο συνιστώσες

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές το κυρίαρχο ζητούμενο για τον χώρο της Κεντροαριστεράς, τουλάχιστον για όσους δεν άγονται και φέρονται με βάση τις επιταγές της εκάστοτε κομματική ηγεσίας, ήταν η ανάγκη σύνθεσης και δημιουργίας ενός ενοποιημένου, ισχυρού πόλου που θα μπορούσε να έχει τουλάχιστον κάποιες υπαρκτές ελπίδες για τη διεκδίκηση της εξουσίας.

Αντ’ αυτού, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκαν σε ανούσιες εσωκομματικές διαδικασίες. Οι μεν για να επιβεβαιώσουν την κυριαρχια των προεδρικών μηχανισμών, οι δε για να αναδείξουν τη δομική αντίληψη μιας φορτικά επιβεβλημένης συμπόρευσης συνιστωσών.

Και τώρα, τι; Το ΠΑΣΟΚ ζει κι ανασαίνει με την ψευδαίσθηση ότι τα νέα ρήγματα στον ΣΥΡΙΖΑ, θα το εκτοξεύσουν σε κυβερνητικά ποσοστά και ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναγυρνά σε μια φάση όπου όσες φωνές τόσα κόμματα ακόμη κι αν αυτό οδηγεί σε τέτοια διασπορά δυνάμεων που θέτει σε κίνδυνο μέχρι και την κοινοβουλευτική παρουσία κάθε συνδυασμού, ειδικά αν ανέβει το όριο εισόδου στη Βουλή στο 5%.

Όσο η κατάληψη της εξουσίας λειτουργούσε ως συνεκτικός ιστός, οι διαφωνίες καταχωνιάζονταν. Μόλις χάθηκε κάθε προοπτική άμεσης επανόδου σε κυβερνητικούς θωκους, αναδείχθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο οι συνήθεις διαλυτικές τάσεις, όπου κάθε άποψη, κάθε διαφωνία συνιστά και λόγο αυτομόλησης, και οι θεσμικές διαδικασίες δεν διαθέτουν την αξιοπιστία για να κρατήσουν υπαρκτοΰς τους κομματικούς δεσμούς.

Η επόμενη μέρα, μοιάζει να απέχει πολύ από αυτό που ανέμενε η κοινωνία από την Κεντροαριστερά. Καμιά εμφανής προσπάθεια ολικής συνένωσης δυνάμεων, καμιά προσέγγιση με το βλέμμα στη διαμόρφωση κυβερνητικής αντιπρότασης, καμιά πρωτοβουλία υπέρβασης του ζοφερού κλίματος κι έναρξης γενικευμένου, ειλικρινούς διαλόγου για το μέλλον του χώρου.

Οι πολίτες δεν τρέφονται από τις προσωπικές φιλοδοξίες κανενός, ούτε από αντεγκλήσεις άνευ ουσίας. Αναζητούν απαντήσεις και λύσεις στα σημαντικά προβλήματα και προσδοκούν τη συνένωση δυνάμεων που θα επαναφέρει ξανά την πολιτική ισορροπία που έχει ανάγκη η δημοκρατία. Αλλά ποιος νοιάζεται για όλα αυτά;