Ουκρανία: Προς μεγάλο συμβιβασμό (με ή χωρίς προηγούμενη σύγκρουση)…
Γράφει ο Θανάσης Κ.
Αυτά που συμβαίνουν τώρα γύρω από την κρίση της Ουκρανίας, αρχίζουν να μοιάζουν όλο και πιο συγκεχυμένα.
Αυτά που ακούγονται σχετικώς είναι ακόμα πιο μπερδεμένα. Για την ακρίβεια πολλές φορές δεν βγάζουν καν νόημα πια.
Κάτι άλλο συμβαίνει. Ή μάλλον μια σειρά από άλλες “συγκρούσεις” ωριμάζουν πίσω από την φαινομενική αντιπαράθεση Ρωσίας-ΗΠΑ.
— Η κυοφορούμενη σύγκρουση μέσα στη Δύση – στον Ατλαντικό κόσμο – ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
— Η κυοφορούμενη σύγκρουση μέσα στην ΕΕ, ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία (με διάφορες χώρες να συντάσσονται κυρίως με τη Γαλλία ή απευθείας με τις ΗΠΑ, αλλά όχι με τη Γερμανία).
— Η κυοφορούμενη σύγκρουση μέσα στις ΗΠΑ, ανάμεσα σε διάφορες μερίδες του κατεστημένου, με διαφορετικές ατζέντες η καθεμιά, που διαφωνούν μεταξύ τους στα πάντα, εκτός από ένα: ότι δεν πρέπει για λογαριασμό της Ουκρανίας να ξεκινήσει ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος διαρκείας με τη Ρωσία…
— Η κυοφορούμενη σύγκρουση μέσα στο ΝΑΤΟ, το οποίο πρέπει να αποφασίσει μέχρι πού θα φτάσει και πώς θα λειτουργεί στο εξής ή αν θα πρέπει να υποκατασταθεί – ή και να συμπληρωθεί – από κάτι άλλο. Γιατί όπως έχει σήμερα δεν λειτουργεί.
[Αν το καλοσκεφτείτε η αφορμή της τωρινής κρίσης ήταν αν θα μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, το οποίο κατά πολλούς Ευρωπαίους είναι… “κλινικά νεκρό”! Δηλαδή κοντεύουμε να εμπλακούμε σε νέο Ψυχρό Πόλεμο για τη διεύρυνση ενός Αμυντικού Συμφώνου, το οποίο, ουσιαστικά δεν λειτουργεί!]
Και μέσα σε όλα τα άλλα, οι συγχύσεις που προκαλεί η Τουρκία, που άλλοτε εμφανίζεται να ανταγωνίζεται τη Ρωσία στο πλευρό της “Δύσης” (που δεν είναι ενιαία ωστόσο) κι άλλοτε συνεργάζεται στενά με τη Ρωσία και τους ισλαμιστές (σε αντιπαράθεση με το σύνολο της Δύσης, αλλά και με πολλά Αραβικά καθεστώτα).
Ας δούμε τι ακριβώς συμβαίνει (πέρα από το θόρυβο που κάνει η “πολεμική προπαγάνδα” εκατέρωθεν…
* Πρώτον, ο Αμερικανός Πρόεδρος φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι η χώρα του ΔΕΝ θα αντιδράσει έντονα, αν η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ανατολική Ουκρανία “είναι περιορισμένη”!
Το είπε καθαρά σε συνέντευξη Τύπου προ δέκα ημερών. Ύστερα οι σύμβουλοί του προσπάθησαν να το “μαζέψουν”. Αλλά οι Ουκρανοί πήραν το “μήνυμα” ότι οι ΗΠΑ δεν θα τους υπερασπιστούν από “μικρής κλίμακας” εισβολή των Ρώσων – και οι Ρώσοι πήραν επίσης το ίδιο ακριβώς μήνυμα…
* Δεύτερον, οι Αμερικανοί έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν εξ αρχής ότι η “αντίδρασή” τους σε μια ενδεχόμενη ρωσική εισβολή θα είναι να επιβάλουν χωρίς προηγούμενο “οικονομικά αντίποινα” στη Ρωσία! Μέχρις εκεί…
Δηλαδή άμεση στρατιωτική εμπλοκή αμερικανικών δυνάμεων δεν υπάρχει στο τραπέζι…
Το σοβαρότερο μέτρο κατά της Ρωσίας που θα μπορούσε να πάρει η Δύση θα ήταν να σταματήσουν οι εξαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Πράγμα που θα είχε καταστροφικές συνέπειες για… την ίδια την Ευρώπη πρωτίστως!
Πράγμα που σημαίνει ότι η “αυστηρή αντίδραση της Δύσης” σε ενδεχόμενη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, θα δίχαζε περισσότερο τη Δύση, παρά θα την ένωνε κατά της Ρωσίας.
Ο Πρόεδρος Μπάιντεν το είπε με ασυνήθιστη ωμότητα, μάλιστα: Σε περίπτωση περιορισμένης εισβολής δεν θα είναι εύκολο να συμφωνήσουμε μεταξύ μας. Και είχε δίκιο, εδώ που τα λέμε. Σ’ αυτό τουλάχιστον..
* Τρίτον, οι διαφωνίες μέσα στη Δύση υπάρχουν πριν ακόμα γίνει η παραμικρή κίνηση των ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα με την Ουκρανία. Ανάμεσα στα άλλα, οι δυτικοί στέλνουν όπλα στην Ουκρανία. Αλλά κι αυτό ακόμα. κάποιες φορές. παίρνει χαρακτήρα καθαρά και μόνο “συμβολικό”: Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, έστειλαν στους Ουκρανούς… πέντε χιλιάδες κράνη! Δηλαδή, ουσιαστικά τίποτα!
Και ο αρχηγός του Γερμανικού στόλου, δήλωσε δημόσια, τη στιγμή που κορυφωνόταν η κρίση με τη Ρωσία, ότι ο Ρώσος Πρόεδρος αυτό που θέλει είναι να τον σέβονται και ότι “αξίζει το σεβασμό των Δυτικών χωρών”. Όταν λέγονται τέτοια πράγματα, τέτοιες ώρες – και μάλιστα από στρατιωτικούς ηγέτες – αυτό σημαίνει ότι είτε δεν παίρνουν στα σοβαρά την “απειλή” που επισείουν, είτε ότι φοβούνται την σύγκρουση που έρχεται. Είτε – το πιθανότερο – ότι πίσω από την “κλιμάκωση” προετοιμάζεται συμβιβασμός.
Ο Γερμανός υποναύαρχος βέβαια αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Αλλά κι εδώ το “μήνυμα” το έπιασαν όλοι… Και οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι. Ιδιαίτερα αυτοί οι τελευταίοι…
* Τέταρτον, λίγες μέρες αργότερα σε τηλεδιάσκεψη του Αμερικανού Προέδρου με τον Ουκρανό ομόλογό του, αμερικανικές πηγές έσπευσαν να “διαρρεύσουν στον Τύπο” ότι οι μεταξύ τους συνομιλίες “δεν πήγαν καλά”. Διότι, όπως αναφέρθηκε, ο Αμερικανός Πρόεδρος προειδοποίησε τον Ουκρανό ομόλογό του ότι η ρωσική επέμβαση είναι πλέον “άμεσα επικείμενη” και θα κινδυνεύσει η… πρωτεύουσά του (το Κίεβο), ενώ ο Ουκρανός του απάντησε ότι “δεν υπάρχει λόγος τέτοιας ανησυχίας”…!
Επίσημα ο Λευκός Οίκος διέψευσε αυτή την διαρροή (την οποία εμμέσως επιβεβαίωσε η Ουκρανική πλευρά)!
Τελικά εκεί στην Ουάσιγκτον συνεχώς διαψεύδουν επισήμως αυτά που λέει δημόσια ο Πρόεδρός τους – ή αυτά που οι ίδιοι διαρρέουν ότι είπε…
Στην πραγματικότητα, ο Μπάιντεν προσπαθεί να δημιουργήσει την εικόνα μιας “επικείμενης καταστροφικής εισβολής” από την πλευρά της Ρωσίας, ώστε αν γίνει κάτι πολύ “μικρότερο” (μερική εισβολή στην περιοχή Ντονμπάς) να φανεί ως κάτι “ηπιότερο”, που δεν θα δικαιολογεί δραματικές αντιδράσεις από την πλευρά της Δύσης…
Νέα σύγχυση στις ΗΠΑ και διεθνώς, όταν φάνηκε ότι ο Πρόεδρός τους ανησυχεί για επικείμενη επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, περισσότερο απ’ ό,τι φαίνεται να ανησυχεί και ο ίδιος ο Ουκρανός Πρόεδρος!
Στην πραγματικότητα, μάλλον, προετοιμάζεται το “κλίμα”, για κάτι πιο “ελεγχόμενο” που θα επιτρέψει, στη συνέχεια, ένα συμβιβασμό…
Αυτά για όσα λέγονται ή μαθαίνονται επισήμως…
Να δούμε τώρα αυτά για τα οποία δεν συζητάμε – κι ας είναι απόλυτα σχετικά (ίσως και πιο σοβαρά):
* Πρώτον, δεν ακούμε πώς μπαίνει η Κίνα σε όλο αυτό. Η κρίση στην Ουκρανία εξυπηρετεί κυρίως την Κίνα. Διότι σπρώχνει την Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας, με τρόπο πολύ πιο μόνιμο απ’ ό,τι ως σήμερα.
Αν ξεκινήσει, με αφορμή την Ουκρανία, ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος Δύσης-Ρωσίας, ενώ παράλληλα η Δύση έχει αναδείξει ως βασικό της “ανταγωνιστή” για παγκόσμια κυριαρχία την Κίνα και αναδιαρθρώνει τις δυνάμεις της έναντι της Κίνας, αυτό σημαίνει ότι η Δύση ξεκινάει ήδη ΔΥΟ “Ψυχρούς Πολέμους”: Έναντι της Κίνας και έναντι της Ρωσίας.
Ενώ παράλληλα σπρώχνει αυτές τις δύο την μία στην αγκαλιά της άλλης!
Πρόκειται για τον απόλυτο στρατηγικό παραλογισμό…
* Δεύτερον, δεν ακούμε πολλά για το πώς μπαίνει σε όλο αυτό η Γαλλία: Η οποία τάσσεται υπέρ της “συνεννόησης” με τη Ρωσία, αλλά παράλληλα ενισχύει τους αμυντικούς δεσμούς της με τις χώρες που άμεσα νοιώθουν να απειλούνται από τη Ρωσία: Δηλαδή με τη Ρουμανία, την Πολωνία και την Ουγγαρία.
Η Γαλλία πλέον, με τη σύμφωνη γνώμη και των ΗΠΑ, φτιάχνει ένα δίκτυο αμυντικών δεσμών στην Ευρώπη, που καλύπτουν αυτά που δεν μπορεί να καλύψει η δυσκίνητη γραφειοκρατία του ΝΑΤΟ: Το αίσθημα ασφαλείας απέναντι στον “εξ ανατολών κίνδυνο…”
Και ταυτόχρονα οργανώνει την ασφάλεια της Ευρώπης αναπληρώνοντας το κενό των ΗΠΑ που αποσύρονται, αλλά και το κενό της Γερμανίας που δεν μπορεί να παίξει τέτοιο ρόλο…
Ουσιαστικά κυοφορείται “ένα άλλο ΝΑΤΟ” μέσα στο (ή πέρα από το υφιστάμενο) ΝΑΤΟ…
* Τρίτον, δεν μαθαίνουμε τι συμβαίνει σε όλη την Ανατολική Ευρώπη:
— Οι Βαλτικές χώρες πρωτοστατούν στην κινητοποίηση της Δύσης κατά της Ρωσίας, την οποία θεωρούν υπέρτατο κίνδυνο για την εθνική τους ανεξαρτησία.
— Η Πολωνία τα ίδια, με ιδιαίτερη έμφαση μάλιστα στην υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, πολύ περισσότερο που οι Πολωνοί θεωρούν την Δυτική Ουκρανία ως δική τους “σφαίρα επιρροής”, καθώς υπήρξε κάποτε τμήμα της Πολωνολιθουανικής Ομοσπονδίας.
— Η Ουγγαρία βλέπει κι αυτή τη Ρωσία ως βασικό κίνδυνο για την εθνική της ασφάλεια, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να έχει πιο “συμφιλιωτική στάση” στην τρέχουσα Ουκρανική κρίση. Η Ουγγαρία ενδιαφέρεται κυρίως να γίνει χώρα “πρώτης γραμμής” για τη άμυνα της Δύσης και να κερδίσει τα σχετικά ανταλλάγματα (από τους δυτικούς).
— Η Ρουμανία, ενδιαφέρεται να γίνει κι αυτή χώρα πρώτης γραμμής για την άμυνα της Δύσης και να κερδίσει ως αντάλλαγμα την ενσωμάτωση της Μολδαβίας.
— Η Βουλγαρία κι αυτή ενδιαφέρεται να γίνει “χώρα πρώτης γραμμής” και να κερδίσει αυξημένη επιρροή στην περιοχή της (κυρίως προς τα Σκόπια)…
Μέχρι τώρα – και τα τελευταία είκοσι χρόνια – ο χώρος της ανατολικής Ευρώπης αποτελούνταν από “νεοφώτιστα” μέλη της Ευρωπαϊκής οικογένειας, που προσπάθησαν – και πέτυχαν – να επωφεληθούν της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης για να καλύψουν το χαμένο έδαφος (από τις δεκαετίες του “υπαρκτού σοσιαλισμού”.
Τώρα οι χώρες αυτές μοιάζουν να μετακινούν το κέντρο βάρους της Ευρώπης ανατολικότερα: Αναδεικνύονται χώρες “πρώτης γραμμής” έναντι της Ρωσίας και προσπαθούν να αποτελέσουν μια ιδιαίτερη ζώνη “συνεργασίας” μεταξύ τους και απευθείας με τις ΗΠΑ! Είναι η περιβόητη “πρωτοβουλία των τριών θαλασσών” (της Βαλτικής, της Μαύρης Θάλασσα και της Αδριατικής), που προωθεί στενότερη οικονομική συνεργασίας μεταξύ τους, στο χώρο του εμπορίου, της παραγωγής και των υποδομών. Τώρα αρχίζει να αναζητά και ιδιαίτερη αμυντική υπόσταση. Και να αποκτά πολιτικές φιλοδοξίες.
Κι ενώ κάποιες από τις χώρες αυτές είχαν ως πρόσφατα καλές σχέσεις με τον Ερντογάν, η πρωτοβουλία των τριών θαλασσών στρέφεται ευθέως και κατά του αναθεωρητισμού της Ρωσίας, αλλά και κατά του αναθεωρητισμού της Τουρκίας…
(Ιδιαίτερα μετά την πρόσφατα κρίση με τους “εργαλειοποιημένους” παράνομους μετανάστες που στέλνει η Λευκορωσία σε συνεργασία με την Τουρκία)
Το πιο χαρακτηριστικό: όλες αυτές οι χώρες που θεωρούνταν ως τώρα ο “προνομιακός χώρος” της Γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, απομακρύνονται από τη Γερμανία και προσχωρούν στην σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και της Γαλλίας.
Περιέργως, η “Γερμανική Μεσευρώπη” γίνεται πλέον μάλλον… “αντί-γερμανική”!
* Τέταρτον, ελάχιστα ακούμε για τρία άλλα σημεία αντιπαράθεσης που δεν εμπλέκονται άμεσα με την Ουκρανική κρίση, αλλά που κυοφορούνται κι εκεί συγκρούσεις και θα επηρεαστούν άμεσα είτε από ενδεχόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία – είτε από μεγάλο συμβιβασμό στην Ουκρανία.
Πρόκειται για τη Λιβύη, για το Ιράν και για τη Βοσνία-Ερζεβοβίνη…
Είναι πολύ πιθανό μια δραματική κλιμάκωση στην Ουκρανία να πυροδοτήσει εκρήξεις σε καθένα από τα τρία αυτά μέτωπα.
Κι είναι σχεδόν βέβαια ότι ένας “μεγάλος συμβιβασμός” ανάμεσα στην Ρωσία και τη Δύση, θα συμπαρασύρει “εκκαθάριση” και των τριών αυτών μετώπων.
Γιατί αλλιώς, ο συμβιβασμός θα είναι πολύ ασταθής και θνησιγενής.
Κι αυτό φέρνει στο προσκήνιο δύο άλλα, υπαρξιακής σημασίας γεωπολιτικά ζητήματα για τη Δύση:
Τις σχέσεις με ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο και το ενεργειακό.
* Διότι οι Άραβες: Πρώτον, θεωρούν ως βασικές απειλές πλέον το Ιράν και την Τουρκία, ιδιαίτερα όταν αυτή η τελευταία επιχειρεί την αναβίωση της Οθωμανικής ηγεμονίας με “εργαλείο” τα ισλαμιστικά κινήματα. Δεύτερον, προσπαθεί να τους δελεάσει η ίδια η Κίνα (με το Belt and Road Project). Και τρίτον, βλέπουν με καχυποψία τη Ρωσία και τις ηγεμονικές της τάσεις.
–Μια σύγκρουση Δύσης-ΗΠΑ στην Ουκρανία, αν συμβεί, θα προκαλέσει σεισμό σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
–Κι ένας συμβιβασμός Δύσης-Ρωσία στην Ουκρανία, θα επιταχύνει εξελίξεις – δημιουργώντας μεγάλες ευκαιρίες, αλλά και μεγάλους κινδύνους για τη Δύση, στη Μέση Ανατολή.
* Πέμπτον, το σημαντικότερο ίσως απ’ όλα, για μας τουλάχιστον: Η Τουρκία!
Αν υπάρξει σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας στην Ουκρανία, η Τουρκία κινδυνεύει να χάσει πολλά, γιατί έχει προκαλέσει σοβαρά τη γειτονική Ρωσία. Η οποία μπορεί να επιφέρει πλήγματα σε όλο το μήκος της Τουρκικής υπέρ-επέκτασης στην περιοχή.
Κι αν η Δύση δεν μπορεί να υπερασπιστεί την Ουκρανία από Ρωσική επίθεση, κατά μείζονα λόγο δεν μπορεί να στηρίξει τις τουρκικές φιλοδοξίες στη Λιβύη, στο Ιράκ, στην Καύκασο και στη Συρία. Σε μέτωπα, δηλαδή όπου οι Τούρκοι έχουν στραφεί κατά κανόνα κατά της Ρωσίας, αλλά και κατά τοπικών δυνητικών φίλων της Δύσης (Αιγύπτου, Κούρδων, Αρμενίων κλπ.).
Ο Ερντογάν, από τη μια μοιάζει να καλοπιάνει τη Δύση (ήδη προωθεί ως νέο υπουργό Εξωτερικών τον φιλοδυτικό Καλίν, στη θέση του Τσαβούσογλου), αλλά από την άλλη συνεχίζει να παζαρεύει και νέες συστοιχίες ρωσικών S-400 από τη Ρωσία – ερεθίζοντας τις ΗΠΑ! Ενώ ταυτόχρονα ερεθίζει και τη Ρωσία πουλώντας όπλα στην Ουκρανία…
Και η Ουάσιγκτον μοιάζει κι αυτή από τη μια να καλοπιάνει την Τουρκία, εν όψει της κλιμάκωσης στην Ουκρανία, αλλά από την άλλη αρνείται να της πουλήσει ή να της αναβαθμίσει F-16…
Αν υπάρξει σύγκρουση στην Ουκρανία, η Τουρκία μπορεί να προσφέρει περιορισμένα πράγματα. Αν υπάρξει συμβιβασμός ΗΠΑ-Ρωσίας με ή χωρίς να μεσολαβήσει σύγκρουση, η Τουρκία μάλλον έχει να φοβάται πολλά. Και από τα δύο “θηρία” που φρόντισε να ερεθίσει…
Γενικά η Δύση φέρεται στην Ουκρανία ως το θύμα – την “Ιφιγένεια” που θα “θυσιαστεί” για να υπάρξει ο μεγάλος συμβιβασμός με τη Ρωσία…
Στην Τουρκία η Δύση φέρεται μάλλον σαν να πρόκειται για τον… “χρήσιμο ηλίθιο”, εν όψει ενός τέτοιου μεγάλου συμβιβασμού με τη Ρωσία (πράγμα που έχουν αρχίσει να το λένε στον Ερντογάν, ακόμα και κάποιοι δικοί του…)
* Ένας διαμελισμός της Ουκρανίας με ενσωμάτωση του δυτικού τμήματος στην Δύση και του Ανατολικού τμήματος στη σφαίρα της ρωσικής επιρροής, μπορεί να δώσει και στις δύο πλευρές αυτό που θέλουν. Και να τους επιτρέψει να εμφανιστούν ως “νικητές”!
— Η Ρωσία θα εξασφαλίσει επί πλέον τη λειτουργία του αγωγού North Stream-II, αλλά θα συμβιβαστεί με την άνοιγμα νέων συμπληρωματικών προμηθευτών φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, τόσο από τις ΗΠΑ (σχιστολιθικό) όσο και από την Ανατολική Μεσόγειο.
— Η Ρωσία θα νομιμοποιήσει επίσης τα κεκτημένα της στη Συρία, και θα προσπαθήσει να αποσπάσει κέρδη υπέρ της Σερβίας στη Βοσνία, υπέρ των Κούρδων στη Συρία και στο Ιράκ, και σε βάρος της “Ισλαμικής αδελφότητας” στη Λιβύη, μέτωπα στα οποία θα βρεθεί απέναντι στην Τουρκία – αλλά και μαζί με τη Γαλλία.
— Η Ρωσία τέλος, θα κληθεί να εγκαταλείψει το Ιράν (το οποίο έχει ήδη προσχωρήσει στην Κινεζική επιρροή), πράγμα για το οποίο πιέζεται ήδη και από τα κοσμικά Αραβικά καθεστώτα του Κόλπου.
— Και η Ευρώπη θα αναγκαστεί να αλλάξει το σχεδιασμό της για την ενεργειακή μετάβαση – που είναι “μη βιώσιμος” χωρίς καθόλου υδρογονάνθρακες – επαναφέροντας το φυσικό αέριο, το οποίο έχει ήδη αποδεχθεί ως “πράσινο” – αν και οι οικολόγοι πεισματικά διαφωνούν.
Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια, είναι ότι η Ρωσία ξέρει τι θέλει, η Κίνα ξέρει τι θέλει, αλλά η Δύση είναι ιδιαίτερα κατακερματισμένη και σε σύγχυση.
Ο μεγάλος συμβιβασμός με τη Ρωσία (στην Ευρώπη) και με το φυσικό αέριο (στα ενεργειακά). είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή για τη Δύση!
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με κλιμάκωση στην Ουκρανία (που θα αποφευχθεί την τελευταία στιγμή), ή κατόπιν (ελεγχόμενης) σύγκρουσης…
Χωρίς ένα τέτοιο μεγάλο συμβιβασμό (με ή χωρίς να προηγηθεί μια σύντομη σύγκρουση στην Ουκρανία) η Δύση όχι απλώς δεν έχει στρατηγική έναντι της Κίνας, αλλά κινδυνεύει να θρυμματιστεί.
Όχι απλώς να κατακερματιστεί ως γεωπολιτικός συνασπισμός δυνάμεων, αλλά και να θρυμματιστεί και στα εσωτερικά της μέτωπα, χάνοντας τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα στην παραγωγή και χάνοντας της εσωτερική της συνοχή.
Όταν η ακρίβεια απειλεί τους πάντες, η ενεργειακή φτώχεια βρίσκεται προ των πυλών και τα κύματα των εργαλειοποιημένων παράνομων μεταναστών παραμένουν ανεξέλεγκτα, η συνεχώς επίκληση of global threats, όπως “η κλιματική αλλαγή” και η “πανδημία” δεν μπορεί να ενώσει κοινωνίες που νοιώθουν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και να ανατρέπονται όλες οι βεβαιότητές τους.
* Η φάση της παγκόσμιας κυριαρχίας της Δύσης τελείωσε!
–Κατά σύμπτωση στη φάση αυτή – δηλαδή τα τελευταία 30 χρόνια – η Αμερική έχασε και τους δύο μεγάλους πολέμους στους οποίους πρωτοστάτησε: και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ!
–Κατά σύμπτωση – όχι και τόσο… “συμπτωματική” – η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς ερέθισε τη Ρωσία αρκετά, ώστε να την καταστήσει ξανά επικίνδυνη, αλλά δεν δυνάμωσε της Δύση. Μάλλον τη δίχασε…
–Κατά περίεργη σύμπτωση στη φάση της παγκόσμιας Αμερικανικής ηγεμονίας, εκείνος που ωφελήθηκε περισσότερο από κάθε άλλον ήταν η Κίνα!
Αν θέλει ο δυτικός κόσμος να επιβιώσει, πρέπει να συμβιβαστεί με την Ρωσία, να συγκεντρώσει όλη την προσοχή του στην Κίνα, να “εφεύρει” ξανά την ανταγωνιστικότητά του (χωρίς την οποία οι δυτικές δημοκρατίες θα κινδυνεύσουν άμεσα), να αντιμετωπίσει ξανά τα προβλήματα εσωτερικής και διεθνούς ασφάλειας, να συγκεντρώσει την προσοχή του στο βασικό του “ανταγωνιστή” πλέον – την Κίνα – και να προσπαθήσει να ξανακερδίσει όλους τους άλλους (της Ρωσίας συμπεριλαμβανομένης):
Είτε να τους κερδίσει στο πλάϊ της, είτε να τους εμποδίσει να συνασπιστούν με το μεγάλο “αντίπαλό” της.
Η Δύση για να επιβιώσει πρέπει πλέον να αλλάξει.
ΥΓ. Διαβάζοντας τα Federalist Papers του Alexander Hamilton, καταλαβαίνει κανείς πόσο έχει ξεστρατίσει και η Αμερικανική Ομοσπονδία και η Δύση συνολικά.
–Διαβάζοντας την αρθρογραφία του Graham T. Allison για την “Παγίδα του Θουκυδίδη” (Thoukidides Trap), αρχίζει να καταλαβαίνει τη δυναμική των σύγχρονων διεθνών σχέσεων. (Μαζί, βέβαια, και με τις απαντήσεις που δόθηκαν στον Graham από τον Joseph S. Νye – ο οποίος μιλάει για το Κindleberger trap – και άλλους)…
–Διαβάζοντας κανείς τις Ιστορίες του Πολύβιου (για την Άνοδο της Ρωμαϊκές Αυτοκρατορίας) ή το έργο του Edward Gibbon (για την Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) μπορεί κανείς να αντιληφθεί τους “δαίμονες” που στοιχειώνουν σήμερα τη σκέψη των Δυτικών (όσων σκέπτονται ακόμα).
–Και βλέποντας τις σύγχρονες διαφημίσεις για… σαμπουάν, όπου αντί να προωθούνται προϊόντα προβάλλοντα ως “κυρίαρχα” τα πρότυπα των… ΛΟΑΤΚΙ, μπορεί να αντιληφθεί κανείς γιατί η Δύση είναι πολύ βυθισμένη στην εσωτερική της “αποδόμηση”, για να σκεφτεί ο,τιδήποτε άλλο…
Τελικά μια απειλούμενη κρίση μπορεί να οδηγήσει σε ένα μεγάλο συμβιβασμό.
Αλλά αν δεν αλλάξουμε μυαλά – και προτεραιότητες – δεν τη βγάζουμε καθαρή…
