Ο Μητσοτάκης κερδίζει και την ιδεολογική ηγεμονία
ΧΤΥΠΗΣΕ φλέβα ο Κ. Μητσοτάκης και μάλλον «πάτησε τον κάλο» του Α. Τσίπρα, όταν μίλησε για τη μεγάλη νίκη των «προοδευτικών δυνάμεων» εναντίον του λαϊκισμού του 2015.
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Γι’ αυτό και ο Α. Τσίπρας σηκώθηκε αξημέρωτα να πάει στη Βουλή και να «πολεμήσει» μόνος του, απόντος του «εφιάλτη» του. Μόνος του εξαπέλυσε «μύδρους» και μόνος του ξιφούλκησε. Επρεπε -ήταν κομματικό καθήκον- να υπερασπιστεί τα «όσια των οσίων»: Ο όρος «προοδευτικές δυνάμεις» ανήκει «δικαιωματικά», εδώ και δεκαετίες, στην Αριστερά. Ηταν κάτι σαν copyright και μπήκε ο «αρχιερέας της Ακροδεξιάς» στο «ιερό της Αριστεράς» να το «κλέψει». Ηταν σαν να του παίρνει την ψυχή για να τη δώσει στον «διάβολο της αντίδρασης».
ΓΙΑ να μην αδικώ όμως τον «κάθε 100 χρόνια ηγέτη», πέρα από τη θυμική αντίδραση, λειτούργησε το ένστικτό του και ό,τι έχει απομείνει από την πολιτική ευφυΐα του. Κατάλαβε ότι ο «Κούλης», αφού του αφαίρεσε ολοσχερώς την πολιτική και προσωπική ηγεμονία, τώρα πάει να του πάρει και την ιδεολογική ηγεμονία. Πάει, με άλλα λόγια, να αφαιρέσει τον αναπνευστήρα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερά, δεκαετίες τώρα, ζει σαν ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος των «προοδευτικών δυνάμεων». Ομως το «φραντσάιζινγκ» δεν πάει καλά τα τελευταία 7-8 χρόνια. Και κυρίως από το 2015 και μετά. Οταν και φάνηκε πόσος τυχοδιωκτισμός, πόση άγνοια, πόσος κυνισμός, πόση ανικανότητα και πόσος καθεστωτισμός κρύβονταν πίσω από τις «προοδευτικές δυνάμεις». Το ντου στον κρατικό κορβανά, μαζί με τη σκευωρία της Novartis, το καθεστωτικό ΣΥΡΙΖΑ Channel, την υποκρισία στο Μάτι και τα πούρα στα κότερα της ελίτ έστειλαν αδιάβαστο το «ηθικό πλεονέκτημα», που ήταν το βασικό εμπορεύσιμο προϊόν των «προοδευτικών δυνάμεων».
Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ νίκη του 2019 δεν ήταν μόνο μια θριαμβευτική νίκη της Ν.Δ. ή του Κ. Μητσοτάκη. Ηταν μια θριαμβευτική νίκη απέναντι στο λαϊκισμό, στη μετριοκρατία και τον καθεστωτισμό. Ηταν μια θριαμβευτική νίκη-συγγνώμη για τη μέγιστη αυταπάτη του 2015. Ηταν ένα ορόσημο για να αξιολογήσει ξανά η ελληνική κοινωνία τι είναι πραγματικά προοδευτικό και τι «προοδευτικό». Και αποφάνθηκε. Με συντριπτικό τρόπο. Η ψευδο-προοδευτικότητα, οι ρεβανσιστές του εμφυλίου, οι «μορφωμένοι των εξωφύλλων», οι Βαρουφάκηδες, οι Πολάκηδες και η «παρέα των καταλήψεων» αποδοκιμάστηκαν εκκωφαντικά. Κι όταν έφυγε και ο φόβος του καθεστωτισμού, μετά τις εκλογές, η αποδοκιμασία έγινε ακόμα πιο εκκωφαντική. Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και 2 χρόνια έχει χάσει το 1/3 όσων από συμφέρον ή φόβο τον ψήφισαν τον Ιούλιο του 2019. Το 31,5% του 2019 σήμερα μοιάζε ι-και είναι- ένα άπιαστο όνειρο. Γιατί; Γιατί κατέρρευσε παταγωδώς ο μύθος των «προοδευτικών δυνάμεων». Και ταυτοχρόνως αποδείχθηκε ποιες είναι οι πραγματικές προοδευτικές δυνάμεις.
ΤΑ στερεότυπα του παρελθόντος, τα δόγματα της «μίας και θέσφατης αλήθειας», η παθογένεια των ιδιοτελών, αλλά καταστροφικών συνδικαλιστών τύπου Φωτόπουλου, Λυμπερόπουλου και Καλφαγιάννη, ο αναχρονισμός και η προσκόλληση στον διχαστικό εμφύλιο υπέγραψαν τη «νέα Βάρκιζα». Παρέδωσαν τα «όπλα». Κι έδωσαν τη θέση τους στην αλήθεια, στη σύγχρονη σκέψη, στην αποτελεσματικότητα, στην ύπαρξη σχεδίου, στην ανάγκη βαθιών μεταρρυθμίσεων, στην αξιοκρατία, στη θεσμική ευλάβεια και στο γνήσιο κράτος πρόνοιας.
Ο Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ δεν πέτυχε μια μεγάλη εκλογική νίκη. Πέτυχε κάτι βαθύτερο και πιο σημαντικό: Πέτυχε μια ιδεολογική νίκη, που οδηγεί στην ιδεολογική ηγεμονία του ορθολογισμού απέναντι στο λαϊκισμό. Δεξιόστροφο ή αριστερόστροφο, όπως έχει πει και ο μέγας Μ. Θεοδωράκης. Γι’ αυτό και πέραν της Δεξιάς, ο Κ. Μητσοτάκης έχει κερδίσει και το Κέντρο. Το νέο είναι ότι ο Κ. Μητσοτάκης, ευφυώς, φαίνεται ότι αποφάσισε να κατοχυρώσει και να κεφαλαιοποιήσει την ιδεολογική ηγεμονία, που κατέκτησε.
ΕΧΕΙ όλα τα δίκια του κόσμου ο Α. Τσίπρας να βγαίνει από τα ρούχα του για την ατάκα του Κ. Μητσοτάκη περί «νίκης των προοδευτικών δυνάμεων», μετά το «σκοτεινό διάλειμμα» του 2015. Εβγαλε σε κοινή θέα τον «γυμνό βασιλιά» και το «ασκέρι» του. Χωρίς ηθική, χωρίς γνώση, χωρίς πολιτική, χωρίς προτάσεις, χωρίς αφήγημα και χωρίς ιδεολογία, η οποία να λέει κάτι στο σήμερα και το αύριο.
