Ο Γεωπολιτισμός στην δύνη του Ερντογάν

Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης,ποιητής,εικαστικός

Όταν πριν περίπου 10 χρόνια χρησιμοποίησα σ’ άρθρα κι ομιλίες μου τον όρο “Γεωπολιτισμός” ( του οποίου τουλάχιστον εν γνώσει μου διεκδικώ φανατικά την πατρότητα), είχα στον νου μου ,την δυναμική και τον καθοριστικό ρόλο που μπορεί να παίξει στην γεωπολιτική σκακιέρα ο πολιτισμός.

Όλα ως τώρα κρίνονται στην παγκοσμιοποίηση με οικονομικά κριτήρια. Αντίθετα πάντα πίστευα ότι η οικονομία δίχως παράλληλα τον πολιτισμό ,οδηγεί συχνά σε δυσάρεστα και δυσεπίλυτα αδιέξοδα.

Ο Γεωπολιτισμός λοιπόν είναι ένα καινούργιο στοιχείο  αν και παλιάς καταγωγής) στην γεωπολιτική γλώσσα. Είτε για καλό είτε για κακό. Όπως στην περίπτωση του Ερντογάν.

Είναι γνωστό ότι ο Τούρκος πρόεδρος στα πλαίσια της νεοοθωμανικής πολιτικής του ,έχει ανοίξει πολλά μέτωπα. Και στο εσωτερικό της χώρας του, όπου η οικονομία δεν είναι στα καλύτερά της ,αλλά και στο εξωτερικό, όπου η διεθνής στρατηγική του, βρίσκει συχνά αδιέξοδα.

Στην Λιβύη και την Συρία, παρά την εμμονή του, και την Ανατολίτικη πονηράδα του ,τα βρήκε σκούρα. Στην δεύτερη περίπτωση από τον ρόλο των Ρώσων που ελέγχουν το Συριακό παιχνίδι. Και στην πρώτη περίπτωση από την σθεναρή στάση των Γάλλων, που και έχουν και θέλουν να χουν ηγετικό ρόλο και συμφέροντα οικονομικοστρατηγικά στην Λιβύη.Η ιστορική απουσία των Ιταλών από το Λιβυκό θέμα, αφήνει χώρο για Γαλλικές φιλοδοξίες. Ενώ ο πρόσφατος βομβαρδισμός αεροδρομίου στην Λιβύη αποδίδεται στους Γάλλους με τον Μακρόν να κατηγορεί ανοικτά την Τουρκία για διπροσωπία.

Ταυτόχρονα στο Αιγαίο η Άγκυρα, δεν μπορεί να γίνει αφεντικό παρά την τρομοκρατία που ασκεί σ’ Όλα τα επίπεδα εναντίον της Ελλάδας. Γιατί τα συμφέροντα Ελλάδος, Ισραήλ, Αιγύπτου κι Αμερικής είναι ισχυρά. Οπότε δεν έχει παρά να παίξει με τους δικούς τους όρους παιχνιδιού.

Όλες αυτές οι διεθνείς δυσκολίες στην μεγαλοϊδεατική του πολιτική του Τούρκου προέδρου, κινδυνεύουν ν’αναμειχθούν με τα εσωτερικά του προβλήματα και να γίνουν κάποια στιγμή επικίνδυνο κοκτέιλ για τον Τούρκο Δημοκρα-τορα .

Τι κάνει αυτός τότε; Παίζει Γεωπολιτισμικά.

Παίρνει την Αγία Σοφία, (κάποια άλλη στιγμή θα πάρει κάτι άλλο) και την χρησιμοποιεί ως εσωτερικό κι εξωτερικό στοιχείο πολιτικής. Στο εσωτερικό του ικανοποιεί τον ισλαμικό φανατισμό. Κι ο ίδιος ,μιλώντας ταυτόχρονα γι’ ανάκτηση του τεμένους Αλ-Ακτσα, παρότι ξέρει ότι δεν έχει σ’αυτό καμία ελπίδα λόγω του ισχυρού Ισραήλ, εν τούτοις πουλά στους συμπατριώτες του θεολογικό εθνικισμό, που αυτοί καταναλώνουν αναντίρρητα.

Στο εξωτερικό, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος, συμβολίζει, την εδραιωμένη εικόνα του ως αντι-Ατατούρκ συνεχιστή, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να εκβιάζει και μ’ αυτόν τον τρόπο, όπως με το μεταναστευτικό ,πολιτισμικά την Δύση. Αυτό το κάνει λίγο εκ του ασφαλούς γιατί βλέπει ότι η Δύση απο-χριστιανοποιείται και αδιαφορεί για χριστιανικά σύμβολα. Πόσο μάλλον για την Αγία Σοφία το σύμβολο του Ανατολικού Χριστιανισμού.

Η εικόνα του Ερντογάν, παρότι συχνά δείχνει να φθείρεται, όμως όλο κι ανακαινίζεται στα μάτια των Τούρκων πολιτών και εν πολλοίς του Ισλάμ, λόγω της γεωπολιτισμικής στρατηγικής του.

Κι ολ’ αυτά παραμένοντας μέλος του ΝΑΤΟ.

Σε σημείο που ένα κοινό μυαλό εύκολα μπορεί ν’ αναρωτηθεί , αν οι ενέργειες του είναι η όχι υπό τις διακριτικές ευλογίες του Δυτικού παράγοντα, ο οποίος και βοηθά με την Αγία Σοφία τον Τούρκο πρόεδρο, περιμένοντας από αυτόν λιγότερη, προς το παρόν τουλάχιστον, πίεση στο Αιγαίο και την Μέση Ανατολή.