Ο διωγμός των αρίστων
Γράφει ο Στέφανος Νικολαϊδης, Φοιτητής Ιστορικού – Αρχαιολογικού ΕΚΠΑ
Από το πρωί της Τετάρτης ο Ελληνικός λαός άκουσε το νέο σοκαριστικό Προεδρικό διάταγμα, κατά το οποίο οι Σημαιοφόροι και οι Παραστάτες των σχολικών παρελάσεων δεν θα προκύπτουν με την αξία τους, αλλά με την κληρωτίδα…
Και σαν να μην έφθανε αυτό, λίγες ώρες αργότερα ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας, ο κύριος Γαβρόγλου, έσπευσε να δικαιολογήσει την ντροπιαστική αυτή απόφαση με το περιβόητο επιχείρημα «Η σημαία δεν πρέπει να αποτελεί έπαθλο βαθμοθηρίας». Προφανώς το δήθεν «έπαθλο βαθμοθηρίας» είναι κάτι πολύ πιο επονείδιστο από το λάφυρο στα χέρια των μπαχαλάκηδων του Ρουββίκωνα και των υπόλοιπων ακροαριστερών περιθωριακών φιλοκυβερνητικών συμμοριών.
Κι όλα αυτά μόλις 24 ώρες μετά την ντροπιαστική ψήφιση του Νομοσχεδίου για την Παιδεία… Σε λίγο καιρό θα βλέπουμε στο πρόσωπο των νέων παιδιών του Δημοτικού, αλλά και των υπόλοιπων σχολικών τάξεων την εξαθλίωση που θα έχει ήδη προκαλέσει το νέο πολιτικό και εκπαιδευτικό σύστημα της ευνοιοκρατίας, της μετριότητας, της ίσης κατανομής των ανίσων.
Ενδεχομένως, πολλοί από τους αναγνώστες να υπήρξαν κι οι ίδιοι σημαιοφόροι. Τουλάχιστον ο γράφων υπήρξε. Και ήμουν πάντα περήφανος για αυτό. Όχι γιατί ήμουν κωλόφαρδος, όχι γιατί έτυχε, όχι γιατί κληρώθηκα εγώ να κρατάω τη Σημαία. Αλλά γιατί το άξιζα. Γιατί η Σημαία επέλεξε εμένα. Γιατί η Σημαία αφουγκράστηκε την αγάπη μου για την ιεροτελεστία της Γνώσης, για την αγάπη μου για την αξία του «Αιέν αριστεύειν» και του «Αγαθά κόποις κτώνται». Γιατί η Σημαία με αξίωσε. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο δίκαιο, τίποτα πιο αληθινό, τίποτα πιο δημοκρατικό από την αξιολογική αντίληψη των πραγμάτων.
Ανέκαθεν όμως στη χώρα αυτή που γέννησε τη Δημοκρατία η αξιολογική αντίληψη των πραγμάτων ερμηνευόταν ως κάτι το άδικο, ως κάτι το ολιγαρχικό. Η αριστεία αντιμετωπιζόταν πάντα σαν ρετσινιά, όχι μόνο από τον κύριο Μπαλτά, αλλά και από όλους τους πνευματικά κατώτερους ανά τους αιώνες. Για τον όχλο και τις μάζες άριστος ήταν μόνο το «φυτό», ο οικονομικά εύπορος, το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που ο μπαμπάς του χρυσοπλήρωνε τον κάθε μεγαλοκαθηγητή να του κάνει ιδιαίτερα μαθήματα σπίτι.
Σας έχω νέα. Άριστος δεν γίνεται μόνο το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, αλλά και το παιδί της διπλανής πόρτας. Ανεξαρτήτως ταξικής προέλευσης. Το παιδί που πολλές φορές αναγκάζεται να κάνει κοπάνες από το σχολειό και να εργάζεται από την τρυφερή του ηλικία για ένα ξεροκόμματο. Δεν σημαίνει όμως πως η αγάπη του παιδιού αυτού για την Παιδεία είναι ίδια με την αγάπη του άλλου που τα βρήκε όλα έτοιμα στο πιάτο. Άλλωστε, το να εξισώνει κανείς τον εχθρό της Γνώσης με το λάτρη και υπηρέτη αυτής δεν τον καθιστά δίκαιο. Το να μεταχειρίζεται τους άνισους με ισότητα τον καθιστά εχθρό της Δημοκρατίας. Το να προσπαθεί να επιβάλλει τη δική του αποτυχία και μετριότητα στους κόλπους του λαού τον καθιστά εχθρό του πολιτεύματος. Το να ασκεί παιδεία ένας απαίδευτος είναι σαν να βλέπεις το Χίτλερ να βγάζει πύρινους λόγους για την αξία της Δημοκρατίας.. Νομοτελειακά..
Προσωπικά, ο διωγμός των σημαιοφόρων, των παραστατών και γενικώς όλων των αρίστων μού θυμίζει το διωγμό του Σωκράτη και του Αριστοτέλη. Μου θυμίζει την Αυγούστεια Εποχή των ακραίων ειδωλολατρών και τη θανατική καταδίκη του Ιησού Χριστού. Μου θυμίζει τον ακραίο σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία του Μεσαίωνα. Όταν οι άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων διώκονταν, οδηγούνταν στο δικαστήριο κι εν τέλει στην πυρά…
Όπως τότε, έτσι και σήμερα.. Άλλωστε, οι άριστοι πάντοτε ενοχλούσαν, πάντοτε πονούσαν, πάντοτε ποδοπατούσαν… Διότι τους άριστους πάντα τους ζήλευαν οι μέτριοι. Κι είναι στη φύση του ανθρώπου η ζήλεια του αυτή απέναντι στο πρωτοπόρο, απέναντι στο ανώτερο. Το θέμα είναι η ζήλεια να μην μετατρέπεται σε φθόνο. Γιατί ο φθόνος στη συνέχεια μετατρέπεται σε ιδεοληψία, η ιδεοληψία μετατρέπεται σε καθεστώς κι εν τέλει το καθεστώς γίνεται φασισμός.. Κοντολογίς, ο φθόνος αποτελεί πηγή φασισμού.
Τοιουτοτρόπως σκεπτόμενοι ενδεχομένως να μπορέσουμε να εξηγήσουμε το σημερινό πρωτοφανή διωγμό των αρίστων. Ο άριστος όμως δεν γεννιέται, ούτε κληρώνεται.. Μόνο γίνεται.. Χτίζεται από ατσάλι, από πάθη. Ο άριστος πρέπει να ξέρει να πληγώνει όσους αγαπά. Ο άριστος βιώνει τα πάντα μόνος. Ας ρωτήσουμε το Σωκράτη, ας ρωτήσουμε όλους αυτούς. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Καμία πρωτοπορία, δύναμη ή ομορφιά δεν μπορεί να υπάρξει δίχως την απαιτούμενη καταστροφή, δίχως τον απαιτούμενο φθόνο έτοιμο να τα κατασπαράξει όλα αυτά. Ο όχλος της μετριότητας και της μιζέριας γελάει όταν ο άριστος ανεβαίνει πολύ ψηλά και στη συνέχεια συνθλίβει για ένα καπρίτσιο όσα εκείνος έχει κτίσει. Η δόξα και η διάκριση υφαρπάζονται από τον όχλο που φιλοδοξεί από μέτριος να γίνει άριστος, μα δεν θα μπορέσει ποτέ του…
Εντούτοις, επειδή ο άνθρωπος δημιουργεί ο ίδιος τη μοίρα του, μόνο από εμάς τους ίδιους εξαρτάται αν θα δώσουμε ένα οριστικό κι ηχηρό τέλος στις διώξεις αυτές των αρίστων που έχει εξαπολύσει η Κυβέρνηση της Αριστεράς ενάντια στο δικαίωμα των μικρών παιδιών στην πρόοδο, στην εξέλιξη, στην αξιοπρεπή μάθηση..
Ο κόμπος όμως έχει πια φθάσει στο χτένι. Κοντοζυγώνει η ώρα που οι άριστοι μαθητές αντί να περιοριστούν σαν σχολικοί σημαιοφόροι θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα γίνουν κοινωνικοί ελπιδοφόροι. Που αντί να σηκώσουν ψηλά τη Σημαία θα σηκώσουν την Ελπίδα πάνω στον ουρανό της Κοινωνίας.
Που θα σηκώσουν τη Δημοκρατία πάνω από τη χώρα που τη γέννησε. Θα σηκώσουν το Σύνταγμα πάνω από το σκοταδισμό και την ιδεολογία του μίσους που μας κυβερνούν τη σήμερον ημέρα….
