Ποιος θα διώξει τον ΣΥΡΙΖΑ;

Γράφει ο Ηλίας Γεωργουλάκος, Ασκούμενος Δικηγόρος

Με μια πρόχειρη σκέψη θα έλεγε κάποιος πως ο παραπάνω συλλογισμός είναι αν όχι ανεδαφικός, σίγουρα επιπόλαιος. Αν βγάλεις Καραμανλικούς, Παπανδρεικούς και τους διαχρονικούς «επαναστάτες» του κρατικού πρυτανείου, τι μένει; Η απάντηση είναι απλή. Μένει ένα  μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, που πολλοί αρέσκονται να «αγνοούν» επειδή δεν έχει μάθει να μαντρώνεται και να βελάζει. Μένει μια σιωπηρή πλειοψηφία που πάντοτε είχε και έχει τεκμηριωμένη άποψη για τα κοινά δρώμενα, αλλά ποτέ δεν στοιχήθηκε τυφλά πίσω από κόμματα για να διοριστεί, ούτε και έτρεξε να χειροκροτήσει τους κομματάρχες στην πρώτη σειρά για να
το εξαργυρώσει την επομένη των εκλογών.

Αυτοί , λοιπόν, οι πολίτες είναι περισσότεροι από τους βαστάζους και τους αβανταδόρους της σημερινής κυβέρνησης. Δε φαίνεται, όμως, με γυμνό μάτι γιατί δεν είναι κράχτες. Δεν έχουν ως αυτοσκοπό την προσωπική προβολή στα social media, ούτε και καμία πολιτική φιλοδοξία στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Δε καίγονται για εξουσία, θέλουν απλά να αναλάβει τα ηνία της χώρας μια σοβαρή ηγεσία που θα την βγάλει από το αδιέξοδο και θα τους εγγυηθεί μια κανονική ζωή.

Το πρόβλημα είναι πως δεν έχουν κάποιον να τους εμπνεύσει. Δεν υπάρχει μια σοβαρή εναλλακτική απέναντι στον Τσίπρα την παρούσα χρονική στιγμή. Κι όσο αγνοείται η αντιπρόταση, τόσο μονιμοποιείται και νομιμοποιείται το τσίρκο που μας κυβερνά μαζί με τους αφανείς εταίρους του.

Αντιπολίτευση δε γίνεται πάνω σε μπάλες από σανό, ούτε σε τραπέζια για λίγους στα κεντρικά καφέ του Κολωνακίου. Όπως, επίσης, ο Τσίπρας δε πρόκειται να φύγει επειδή το ζητά περιστασιακά η κόρη του Γεννηματά.

Πρέπει, λοιπόν, να βρεθεί άμεσα ένας πολιτικός κορμός που θα ενώσει και θα πείσει την πλειοψηφία των Ελλήνων που δε θέλει να βλέπει τον Τσίπρα ούτε ζωγραφιστό, πως είναι έτοιμος -όταν κληθεί- να διαχειριστεί την καμένη γη που αφήνει πίσω του ο Αλέξης, βγάζοντας την Ελλάδα από την κρίση χωρίς να ισοπεδώσει τα πάντα.