Με τον Μακρόν και τον “τσαμπουκά” του
ΠΡΟΦΑΝΩΣ και ο Εμ. Μακρόν ήξερε πολύ καλά ότι η έκφραση που χρησιμοποίησε για τους αρνητές -«θέλω να τσαντίσω τους αρνητές»- δεν ήταν political correct. Αλλά τη χρησιμοποίησε. Κι όπως φαίνεται, πολύ συνειδητά. Ξέροντας ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις. Οπως και προκάλεσε. Ο Γάλλος πρόεδρος δεν είναι αφελής. Αποδεδειγμένα, ισχύει το εντελώς αντίθετο.
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
ΓΙΑΤΙ επέλεξε λοιπόν ο Εμ. Μακρόν αυτόν τον «άκομψο» τρόπο για να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στους αρνητές, ότι όχι μόνο θα τους «τσαντίσει», αλλά δεν θα μπορούν να πάνε και πουθενά; Ασφαλώς οι επικείμενες εκλογές στη Γαλλία παίζουν το ρόλο τους και ο Μακρόν διάλεξε τη σύγκρουση. Μέσα σε μια περίπου χαοτική κατάσταση που έχει προκαλέσει η πανδημία στην Ευρώπη, ο Γάλλος πρόεδρος επιλέγει τη σύγκρουση με τον ανορθολογισμό, ο οποίος έχει βρει πρόσφορο έδαφος την ανησυχία που προκαλεί ο Covid-19 και οι μεταλλάξεις του. Ενας ανορθολογισμός που δεν αφορά μόνο στην πανδημία. Αφορά ήδη και αφορά και εν δυνάμει στο σύνολο της κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής ζωής στην Ε.Ε. Ο Εμ. Μακρόν, σαν γνήσιος ηγέτης που είναι, κάνει μια δύσκολη επιλογή, όπως κάνουν και όλοι οι μεγάλοι ηγέτες που έγραψαν Ιστορία. Συγκρούεται ανοιχτά -στα όρια του «τσαμπουκά»- με τον δόλιο ανορθολογισμό, επενδύοντας σε μια ισχυρή συμμαχία με τον ορθολογισμό. Ο οποίος είναι και η μόνη ελπίδα της Ευρώπης, όταν με το καλό ξεμπερδέψει με την πανδημία.
Η ΗΓΕΤΙΚΗ αντίδραση του Εμ. Μακρόν εκδηλώνεται σε μια περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με τις αδυναμίες της, την αναποφασιστικότητά της και την κακώς νοούμενη πολιτική των ισορροπιών. Η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά στην πρόκληση της απελευθέρωσης από παραλυτική 16ετία του «Μερκελισμού». Μπορεί να αφήσει πίσω της μια μακρά περίοδο κατά την οποία στάθηκε αμήχανα και αμυντικά σε όλες τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετώπισε: Από την οικονομική κρίση του 2010 μέχρι το μεταναστευτικό και την αντιμετώπιση της πανδημίας και το άτυπο «κόψιμο» χρήματος, προκειμένου να στηριχθούν οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, οι εργαζόμενοι και η ίδια η οικονομία. Σε όλες τις περιπτώσεις η Ευρώπη αντέδρασε με καθυστέρηση και «μεσοβέζικα».
ΜΕΤΑ την αποχώρηση της Αν. Μέρκελ, ο Εμ. Μακρόν, που έχει προϊδεάσει ήδη ότι θέλει μια «άλλη Ευρώπη», με ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική, με πιο καθαρή στάση στο μέγα πρόβλημα του μεταναστευτικού -χωρίς νταραβέρια με τον Ερντογάν κάτω από το τραπέζι-, με πράσινη ενεργειακή πολιτική κι ένα πιο χαλαρό κι ευέλικτο Σύμφωνο Σταθερότητας, αδράζει την ευκαιρία. Η οποία μπορεί να είναι και από τις τελευταίες της Ευρώπης, που έχει χάσει ήδη μεγάλο έδαφος στη σκακιέρα του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Και φιλοδοξεί, χωρίς περιστροφές, να είναι ο ηγέτης αυτής της «άλλης Ευρώπης».
ΕΧΕΙ την τύχη να έχει δίπλα του τον Μ. Ντράγκι, ο οποίος κινείται ήδη στην ίδια γραμμή. Υπάρχει και ο νέος Καγκελάριος της Γερμανίας, Ολ. Σολτς, ο οποίος, έστω και διστακτικά, δείχνει έτοιμος να τραβήξει μια «κόκκινη γραμμή» με τον παραλυτικό μερκελισμό στη μετα-Μέρκελ Ε.Ε. Εχει συμμάχους, επίσης, σημαντικούς Ευρωπαίους ηγέτες, κυρίως του Νότου (Σάντσεθ, Μητσοτάκης, Κόστα κ.λπ.) -αλλά όχι μόνο-, οι οποίοι έχουν βρεθεί ήδη στην πρώτη γραμμή για την αλλαγή της γηράσκουσας πληθυσμιακά και πολιτικά Ευρώπης.
ΜΕ ΤΟΝ Εμ. Μακρόν λοιπόν και την επιλογή του για σύγκρουση. Και με τον συνειδητά επιλεγμένο «τσαμπουκά» του. Κόντρα στον επικίνδυνο ανορθολογισμό, που ανοίγει μια τεράστια μαύρη τρύπα και απειλεί να καταπιεί την Ευρώπη. Και μαζί με τον ορθολογισμό και την τολμηρή πολιτική βούληση να αλλάξει αυτό που, αν δεν αλλάξει, είναι καταδικασμένο να «πεθάνει». Αργότερα ή γρηγορότερα.
