Μας πουλάνε ενέσεις ευθυμίας και απαγγέλουν απνευστί πράξεις συντριβή
Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού
Έχω γράψει πολλές φορές ότι όσα βιώνουμε είναι αποτελέσματα ενός καθεστώτος που πήρε την εξουσία χωρίς να υπάρχει άλλο σχέδιο, εκτός από την εξουσία καθαυτή. Ακόμα και μετά την μαζική αποδοκιμασία στο πρόσωπο και επιλογές του στις ευρωεκλογές, ο Τσίπρας δεν ήταν νοήμων – και τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από έναν καθεστωτικό – να σεβαστεί ούτε το στοιχειώδες, δηλαδή την εκλογή νέας ηγεσίας της δικαιοσύνης και την προκήρυξη των εθνικών εκλογών. Και στις 2 περιπτώσεις υπάρχουν στην καλύτερη ουσιαστική εργαλειοποίηση και στη χειρότερη βασικές παραβιάσεις του ελληνικού συντάγματος.
Και τώρα, πάλι απουσία σχεδίου αλλά κυρίως αφηγήματος, κάτι έπρεπε να μας πουν. Και τι βρίσκουν; Μας λένε στόχος είναι να…. προσέξτε, όχι μπορώ να εξασφαλίσω, βάσει σοβαρού και αυστηρού υπολογισμού και μελέτης… αλλά στόχος είναι οι 500.000 ποιοτικές θέσεις απασχόλησης. Πάνε μάλιστα να μας το ανακοινώσουν στο ποιοτικό Μέγαρο Μουσικής… Και εγώ λέω γιατί 500.000 και όχι 1.000.000;;; Και το ποιοτικές τι πάει να πει;;; 600 ευρώ μηνιαίες αποδοχές, 700 ευρώ, 1.000 ευρώ ή μήπως 10.000 ευρώ;;; Να πάω και ακόμα παραπέρα… στο ποιοτικό μήπως συμπεριλαμβάνεται να με πληρώνουν και εγώ να κάθομαι σπίτι μου;;;
Μέσα σε όλα αυτά γιατί να μη μου δώσει και κανένα επίδομα διακοπών να πάω στην Μύκονο;;; Ακόμα καλύτερα γιατί τα επιδόματα διακοπών να μην είναι 2, να μπορώ να κάνω και κανένα ταξιδάκι στο εξωτερικό;;; Θα τα κάνουν μάλιστα όλα αυτά και θα μειώσουν και τους φόρους!!! Γιατί όχι; Όταν έχεις ονείρωξη δεν μπορείς να είσαι νηφάλιος, πολλώ δε μάλλον οι εκτιμήσεις σου να είναι κατασταλαγμένες. Αφού τα διέλυσαν όλα, τώρα μας πουλάνε ενέσεις ευθυμίας οι αδίστακτοι. Θέλησαν να το παίξουν κονκισταδόρες στην ίδια τους τη χώρα και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ως τέτοιοι!
Δε μένουν όμως μόνο εκεί… γιατί δε φτάνει μόνο η ονείρωξη, ή και η ουτοπία. Θα πέταγαν λάσπη, αλλά το έκαναν, βρήκε ανεμιστήρα και τους γύρισε πίσω. Θα έκαναν λαϊκά δικαστήρια, αλλά αποδείχτηκαν πιο κυνικοί, καταστροφικοί και διεφθαρμένοι από τον προηγούμενο και φυσικά από το καθόλου κυνικό, καθόλου καταστροφικό και καθόλου διεφθαρμένο καινούριο που έρχεται. Το μόνο που τους έμενε ήταν να εφεύρουν έναν μπαμπούλα, να σπείρουν τον φόβο!!! Να διχάσουν για πολλοστή φορά!!! Και πως θα το έκαναν αυτό; Αφού δεν είχαν σχέδιο ενώ ο αντίπαλος έχει, παρεμβαίνουν τεχνηέντως άλλοτε απομονώνοντας και άλλοτε διαστρεβλώνοντας κομμάτια από το πρόγραμμα του και τις δημόσιες τοποθετήσεις του. Και εν μια νυκτί το πρωτογενές δημιουργικό υλικό της ΝΔ και οι δημόσιες τοποθετήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη μετατρέπονται σε προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η ευέλικτη επταήμερη λειτουργεία επιχειρήσεων γίνεται επταήμερη εργασία. Η ανεξαρτησία της φοροεισπρακτικής αρχής, του ΣΔΟΕ, γίνεται απουσία φορολογικών ελέγχων κοκ.
«Θέλω οι πολίτες να με κρίνουν για τις απόψεις μου. Είναι θεμιτό κάποιος να πει “διαφωνώ με τις θέσεις σου για τη φορολογία, δε σε ψηφίζω.” Αλλά είναι αδιανόητο το αντίπαλο κόμμα να ασχολείται μόνο με το να διαστρεβλώνει όσα λέω. Είναι σοβαρός πολιτικός διάλογος αυτός;;;», τουιτάρει προ ημερών ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο πρόεδρος της αντιπολίτευσης και κατά πως φαίνεται επόμενος πρωθυπουργός, με ιδιαίτερη σοβαρότητα έχει, προς τιμήν του, αντιληφθεί ότι οι δίσεκτοι καιροί χρειάζονται νηφαλιότητα και κατασταλαγμένες εκτιμήσεις προκειμένου να χρησιμοποιηθούν με αξιώσεις, διαφορετικά μετατρέπονται σε κραυγές συνθημάτων και προπαγάνδας.
Ήμαρτον πια, «σύντροφοι» νικημένοι!!! Προσέξτε! Όχι ηττημένοι, νικημένοι! Ο ηττημένος φτάνει μέχρι και στον θάνατο πάνω στην προσπάθεια του να νικήσει. Αυτοί αμαχητί παρέδωσαν τα όπλα!!! Νικημένοι οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ από τα αποδυτήρια κιόλας τώρα έμμεσα μας λένε, «Ό,τι ήταν να γίνει έγινε. Άλλο δεν μπορούμε πια. Η πατρίδα έπεσε». Ο ‘Έλληνας έχασε μαζί τους την πολύτιμη του υπερηφάνεια. Και μαζί με τις διαστρεβλώσεις και προπαγάνδα το έχουν ρίξει και στις πράξεις συντριβής.
Και τι είναι πράξη συντριβής παρακαλώ; Πράξη συντριβής είναι η προσευχή των καθολικών που ακολουθεί την εξομολόγηση και απαγγέλλεται, κατά προτροπή του ιερά, μια ή περισσότερες φορές, ανάλογα με τη σοβαρότητα του αμαρτήματος. Στην περίπτωση τους βέβαια δεν υπάρχει καθολικός, προσευχή και ιερέας. Υπάρχει ο αρχηγός των καθεστωτικών, ο Τσίπρας, και η μετάνοια. «Χρωστάμε μια συγνώμη στη μεσαία τάξη», «Χρωστάμε μια συγνώμη για τις μετατάξεις», «Χρωστάμε μια συγνώμη…» απαγγέλει σχεδόν δακρύβρεχτα αυτός και η κουστωδία του, κατόπιν προτροπής του, όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Η ύστατη προσπάθεια να μην μείνουν για πάντα στο πυρ το εξώτερο, στον 7ο κύκλο της κολάσεως.
Ακόμη και ο νικημένος όμως έχει αξιοπρέπεια. Αυτοί πουλήσανε και συνεχίζουν να πουλάνε και το τομάρι τους για το κόμμα. Στα γουναράδικα… μαζί με τον Άρη που αποσβολωμένος τους κοιτάει πάνω από τα γραφεία τους, από εκεί που έχουν τοποθετήσει τη φωτογραφία του, να καταναλώνουν σαμπάνιες, σούσι και σουβλάκια και να καπνίζουν πούρα!!! Κανένας από αυτούς δεν έκλαψε για τους σχεδόν 150 νεκρούς από πλημμύρες και πυρκαγιές. Κανένας από αυτούς δεν έσταξε ούτε ένα δάκρυ για την Μακεδονία. Κανένας από αυτούς δεν συγκινήθηκε όταν υπέγραφε τη δέσμευση της ελληνικής περιουσίας για τα επόμενα 100 χρόνια. Κανένας από αυτούς δεν έδειξε σημάδια ευαισθησίας όταν συμφωνούσε και υπέγραφε 4ο μνημόνιο βάζοντας ταφόπλακα στην μεσαία τάξη. Έκλαψαν όμως όλοι μαζί όταν έχασαν με 10 μονάδες διαφορά στις ευρωεκλογές και δεν κατάφεραν να πάρουν σχεδόν καμία περιφέρεια και δήμο στις δημοτικές. Μόνο για το κόμμα δάκρυσαν!!!
Ο Έλληνας είναι φανερό ότι πλέον έχει κουραστεί να περπατά, κουραστεί να σκέφτεται, κουραστεί να μαντεύει, κουραστεί να φοβάται. Όλα για αυτόν είναι μάταια και οδυνηρά. Νικημένος και αυτός; Δεν το πιστεύω!!! Θα κλείσω, λοιπόν, με μια εικόνα από το μυθιστόρημα, οι Νικημένοι, του αγαπημένου μου Ηλία Βενέζη.
«…Η δρυς είχε φυτευτεί ανάμεσα σε δυο βράχια. Όταν το δέντρο άρχισε να τινάζεται ψηλά, άλλο δε γινόταν: έπρεπε να παλέψει. Ο τόπος ήταν λίγος: για ο βράχος έπρεπε να γείρει, να παραμερίσει, για το δέντρο να χαθεί. Έτσι άρχισε η ενέργεια – χρόνια αμέτρητα. Κάθε μέρα, κάθε χρόνια που περνούσε, η πέτρα πάλευε με τη ρίζα. Στο τέλος η πέτρα έτριξε, έγειρε – ένα τίποτα. Πέρασε άλλη μια χρονιά, πάλι ο βράχος έτριξε, έγειρε ένα τίποτα. Αέναα έτσι.
– Τώρα πια ησυχάσανε, λέει το κορίτσι: ο βράχος, οι ρίζες. Κάτι περισσότερο: ανάμεσα τους δεν είναι ο ένας νικητής, ο άλλος νικημένος. Τα γαλήνεψε όλα ο καιρός.
Ένα δυο πλοκάμια ρίζες, στη γιγαντιαία πάλη τους με το βράχο, είχαν μείνει όξω από τη γη. Ακούμπησαν απάνω στο βράχο, δέθηκαν μαζί του, αφομοιωθήκανε, γινήκαν μαζί του βράχος…».
