Koρίτσι, εσύ θα σταματήσεις το τέρας
Κορίτσι, το τέρας δεν είναι δυνατόν να μην το έχεις δει. Θα σου΄ χει κόψει το αίμα μέσα στη χαρά σου, θα’ χεις υποψιαστεί- δεν μπορεί- πώς μάχεται τη χαρά σου, τη φθονεί. Δεν είναι ζήλεια ερωτική. Ο έρωτας δεν τα βάζει με τη χαρά. Τη γεννάει, την καλλιεργεί, την προστατεύει. Το τέρας φοβάται τη χαρά. Γιατί έχει μέσα του σκοτάδι.
Το τέρας σπανίως θα καμαρώσει όταν σε δει να ανεβαίνεις, να δημιουργείς, να ξεχωρίζεις. Θα νιώσει παραμερισμένο και θα επιτεθεί.
Στην παρέα ενώπιον όλων, στο σπίτι με απίθανες εκρήξεις που δεν θα μπορείς να καταλάβεις από που προήλθαν.
Το σπρώξιμο και τα δάχτυλά του που διαγράφονται στο μπράτσο σου δεν είναι πάθος, ούτε εσύ το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου που προκαλεί κινηματογραφικού τύπου εκρήξεις από εκείνες που σε γέμισαν στερεότυπα εδώ και αιώνες και σε έκαναν – ακόμη σε κάνουν- να λογίζεσαι για μοιραία.
Είναι βία και μόνο βία. Είναι έκφραση ιδιοκτησίας. Είναι αρρώστια. Ανίατη. Κατασκευασμένη σε οικογενειακά εργαστήρια με καμπόσους μπαμπάδες και ανίσχυρες μανάδες που καμαρώνουν που του έγινε ίδιος ο γιος, καμπόσος και αυτός, κι ας έχουν οι ίδιες στο μπράτσο το σημάδι από τα δάχτυλά του. Ένα σημάδι που δεν έδειξαν ποτέ σε κανέναν για να μην φανεί πως απέτυχαν. Γιατί αποτυχία τον είχαν αιώνες τον διαλυμένο γάμο και επιτυχία τη διατήρησή του σε ένα θάλαμο δηλητηριωδών αερίων τα παράγωγα του οποίου εισέπνεαν και εισπνέουν παιδιά.
Κορίτσι, μην κάνεις πώς δεν το καταλαβαίνεις το τέρας που σου επιτίθεται σιγά σιγά και ύπουλα για να σε χειραγωγήσει. Δεν γεννήθηκες για να είσαι αντικείμενο των χειραγωγών. Αναγνώρισέ το, κοίτα το στα μάτια, ξεχώρισε την αγάπη από την ανάγκη σου να αγαπηθείς. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Είναι καλύτερη η μοναξιά από το λίγο. Και το τέρας έχει μόνο το λίγο να σου δώσει.
Μην το αφήνεις να σε απομονώνει από γνωστούς και φίλους. Δεν είναι έρωτας η απομόνωση. Είναι αίσθημα ιδιοκτησίας. Είναι έκφραση κατοχής. Δεν είσαι η τυχερή που ζεις σε ένα μικρόκοσμο για δύο, όπως στη «γαλάζια λίμνη». Είσαι σε ένα κλουβί. Και η λίμνη αρχίζει ήδη να δείχνει τον μαύρο βυθό της.
Δεν μπορεί να μην το βλέπεις. Κάνεις πώς δεν το βλέπεις. Για να μην μείνεις μόνη, γιατί έχεις εγκλωβιστεί, γιατί πιστεύεις ότι σε αγαπάει, γιατί είσαι σίγουρη ότι με την αγάπη σου θα αλλάξει.
Το τέρας κορίτσι δεν αλλάζει. Το τέρας δεν εξαφανίζεται. Μπορεί όμως να σε εξαφανίσει.
Το τέρας έχει ακραίες ιδέες, έχει ακραία συναισθήματα, είναι κολλημένο πάνω σου σαν βδέλλα, τρελαίνεται όταν του λες όχι, γιατί δεν ανέχεται να ακούσει όχι και όταν σε σπρώχνει είναι για να επιβάλει το δικό του το «ναι» και όταν μετά σε παρακαλάει δεν είναι γιατί μετάνιωσε και «δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα». Είναι γιατί ο εγωισμός του δεν μπορεί να δεχθεί την απόρριψη που προκαλεί.
Μην συζητάς με το τέρας αν το βρεις στο δρόμο σου. Δεν είναι συζητήσιμο το τέρας κορίτσι. Κάνει πώς ακούει. Δεν ακούει. Κάνει πώς σε βλέπει. Μα βλέπει μόνο τη νομή του. Έτσι το μάθανε. Έτσι μεγάλωσε. Έτσι θα μείνει.
Όταν δεις το τέρας, φύγε, Την πρώτη φορά που θα το δεις, όσο και αν έχεις μέσα σου ελπίδα πως θα το εξανθρωπίσεις. Φύγε αμέσως. Όσο είναι νωρίς. Εσύ θα σώσεις τον εαυτό σου από το τέρας και άλλος κανείς.
Ούτε οι γονείς του, ούτε η κοινωνία, ούτε οι φίλοι του, ούτε καν το παιδί του. Ούτε καν οι δικοί σου οι γονείς που ίσως βρίσκουν το τέρας ακόμη και ιδανικό.
Όσο περνάει ο καιρός τα τέρατα πολλαπλασιάζονται, ντύνονται τη στολή του μπρουτάλ περιζήτητου του ίνσταγκραμ, του μειλίχιου που θέλει να ζεις μόνο για αυτόν, του αρσενικού που έχει ορέξεις, «έτσι είναι φύση του, δεν φταίει» και εσύ είσαι φτιαγμένη για αυτές.
Κανείς δεν θα σε σώσει. Μόνο εσύ κορίτσι μπορείς να σταματήσεις το τέρας. Εσύ που το΄ χεις μπροστά σου και το ξέρεις όσο κανείς.
Εσύ θα το απορρίψεις. Εσύ θα το απομονώσεις. Εσύ θα το παρατήσεις στην Αλλόνησο, στην Φολέγανδρο, στην Κρήτη, στη θεσσαλονίκη, όπου δεις τα μάτια του να γυαλίζουν.
Εσύ θα το κάνεις να μην μπορεί να βρυχηθεί.
Να μην φτάσει σε κανένα άλλο κορίτσι.
Γιώτα Κοντογεωργοπούλου
