Κάμερες παντού;

Γράφει ο Απήγανος

Βλέποντας και ακούγοντας τους τελευταίους μήνες κάποιες πολύ δύσκολες εξιχνιάσεις δολοφονιών, την προσοχή μου τράβηξε ο τρόπος που η Αστυνομία έφτανε στην ακμή του νήματος . Σε όλες τις υποδέσεις “πρωταγωνιστές” ήταν οι κάμερες ασφαλείας. ιδιωτικές και δημόσιες. Εντυπωσιακό; Για εμένα καθόλου.

Δεν είναι λίγες πλέον οι περιπτώσεις που οι κάμερες ασφαλείας, ιδιωτικές ή δημόσιες, έκαναν το “θαύμα” τους. Ένα πλάνο ενός προσώπου, μιας πινακίδας αυτοκινήτου, ακόμα και μιας κίνησης συχνά είναι αρκετό.

Σε δολοφονικές ενέργειες ή απόπειρες δολοφονίας, ήταν εκεί για να ανακαλύψουν τον δολοφόνο και την διαδρομή που ακολούθησε μετά την πράξη ή και πριν. Αποκάλυψαν απόπειρες βιασμού και πρόσφατα τον επιδειξία της Ν. Σμύρνης. “Έδειξαν” τη γυναίκα με το βιτριόλι.

Σε μια εποχή, που τα δικαιώματα των θυτών, είναι πλήρως προστατευμένα, το ζητούμενο είναι να προστατευθούν πλήρως και τα δικαιώματα των θυμάτων. Χωρίς.. .ναι μεν αλλά. Και το υλικό από την καταγραφή μίας κάμερας ασφαλείας, όταν τουλάχιστον αυτή είναι εγκατεστημένη νόμιμα, αποτελεί απόδειξη και τεκμήριο σε οποιοδήποτε δικαστήριο και για οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη.

Δε μπορούν τα πάντα να καταγράφονται, ούτε κάθε έγκλημα να εξιχνιάζεται αποκλειστικά με τις κάμερες. Είναι όμως ένα χρησιμότατο μέσο. Εγώ προσωπικά είμαι υπέρ της τοποθέτησης καμερών σε δημόσιους χώρους, όπως διασταυρώσεις λεωφόρων και μεγάλων οδών, έξω από σχολεία, εισόδους Υπουργιών, νοσοκομείων, κεντρικές λεωφόρους- αρτηρίες, μεγάλες κεντρικές αγορές, πάρκα, στο κέντρο της πόλης ή σε συνοικίες και πλατείες. Αν η πολιτεία, δηλαδή η αστυνομία, μπορεί ανά πάσα στιγμή να έχει στη διάθεσή της το υλικό των καμερών από τα σημεία αυτά, ελέγχει μεγάλο μέρος της πόλης.

Ας μην ξεχνάμε και τις κάμερες που έχουν νόμιμα τοποθετήσει ιδιώτες, σε επιχειρήσεις, οικίες κοκ. Οι οποίες σε πολλές των περιπτώσεων βοήθησαν, με το υλικό που κατέγραψαν, να εξιχνιάσει η Αστυνομία δύσκολες υποδέσεις.

Πέραν όμως αυτού, η παρακολούθηση των κοινόχρηστων χώρων όπως, εισόδους πολυκατοικίας, γκαράζ, αποθήκες, υπόγεια των πολυκατοικιών, ακόμα και μπαλόνια ενισχύει σημαντικά το αίσθημα ασφαλείας των πολιτών. Όταν μια κάμερα παρακολουθεί και καταγράφει συνεχώς τους εξωτερικούς σου χώρους και το ξέρεις, νιώθεις μια αόρατη ασφάλεια. Αν σου κάνουν κάτι θα καταγραφεί. Κι αν κάνεις κάτι, ξέρεις ότι θα καταγραφεί. Και το σκέφτεσαι διπλά.

Και επειδή ζούμε στην εποχή των διαστρεβλώσεων, διευκρινίζω εκ του περισσού ότι αναφέρομαι ΜΟΝΟ στους εξωτερικούς χώρους, στα επικίνδυνα μέρη και τα πιθανά σημεία παραβίασης νόμων. Η κάμερα απαγορεύεται ρητά και δια ροπάλου στον ιδιωτικό χώρο. Έτσι είναι και έτσι πρέπει να μείνει. Είναι μεγάλη παράβαση και θεωρείται αδίκημα η παραβίαση της ιδιωτικής ζωής ακόμα και η παρακολούθηση δικών σου προσώπων. Δε μιλάμε προφανώς για περιπτώσεις βρεφών ή ηλικιωμένων, που είναι αναγκαίο για ευνόητους λόγους, ασφαλείας των ιδίων.

Όταν είσαι ένας ήσυχος, σωστός και νομοταγής πολίτης, δεν έχεις να φοβηθείς απολύτως τίποτα και καμία κάμερα. Αν κάνεις κάτι παράνομο (μικρό ή μεγάλο δεν έχει καμία σημασία) σίγουρα έχεις να φοβηθείς κάτι.

Εγώ πάντως ανήκω στην πρώτη κατηγορία.