Στα εθνικά θέματα δεν υπάρχει… στερνή μου γνώση!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Σύμβουλος Επιχειρήσεων. συγγραφέας

Κάθε φορά που ασχολούμαστε με τα εθνικά μας θέματα, θα πρέπει να υπενθυμίζουμε τις βασικές αρχές της διπλωματίας; Να κατανοούμε ότι οι συμμαχίες χτίζονται με τον καιρό αλλά μπορεί να καταρρεύσουν και σε μια μέρα. Ότι αν εμείς δεν “ζυμώσουμε” όταν οι συνθήκες μάς το επιτρέπουν, δεν πρόκειται ποτέ να διεκδικήσουμε και να κατακτήσουμε ούτε τα απολύτως αυτονόητα.

Κάποιοι τολμήσαμε, με την αρθρογραφία μας, να αμφιβάλλουμε για τα αγαστά κίνητρα και τη μονιμότητα των καλών προθέσεων του Μακρόν ή ακόμη και για τη αναμενόμενη στροφή στην Αμερικανική πολιτική που επί Μπάιντεν θα αποκτούσε μια πιο φιλελληνική στάση, πηγαίνοντας κόντρα στο κύμα ενθουσιασμού που μάλλον λειτουργού περισσότερο ως ανάγκη για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία παρά ως ψύχραιμη ανάλυση των δεδομένων.

Δυστυχώς οι προβλέψεις μας επιβεβαιώθηκαν, ίσως πιο σύντομα κι από ότι περιμέναμε. Όσο εμείς επιμένουμε να πιστεύουμε στην πλήρη διπλωματική αποδυνάμωση και τον μόνιμο απομονωτισμό της Τουρκίας, τόσο έρχονται οι εξελίξεις να μας διαψεύσουν. Όχι ότι δεν έχει ανοίξει πολλαπλά και δύσκολα στη διαχείριση μέτωπα που μας αφήνουν σημαντικά περιθώρια ανάδειξης των αντιφάσεων και σφυρηλάτησης νέων ωφέλιμων συμμαχιών αλλά αυτή η απλοϊκή, γραμμική θεώρηση των πραγμάτων που δεν κατανοεί, ότι πέρα από επιμέρους μετατοπίσεις δυναμικής, η Τουρκία θα διαθέτει ισχυρό γεωπολιτικό ρόλο στην περιοχή, καταλήγουν να γίνονται, παρά τις καλές προθέσεις, παγίδες αφέλειας.

Ο Μακρόν, που περνάει μια αρνητική δημοσκοπική περίοδο, ψάχνει απεγνωσμένα το μείγμα πολιτικής που θα του εξασφαλίσει την επανεκλογή. Δεν θα διστάσει, όπως και το έκανε, να επαναπροσδιορίσει τη στάση του. «Θα ξεκινήσουμε εκ νέου τη συνεργασία με την Τουρκία» δήλωσε κι από εκεί που… δεν ήθελε να ακούει για τον Ερντογάν, τώρα βρίσκουν διαύλους επικοινωνίας και επαναφέρουν τους γείτονες σε τροχιά ευρωπαϊκής πορείας με νέες, ακόμη πιο πλουσιοπάροχες παροχές για τη διαχείριση του μεταναστευτικού.

Ίσως αυτή τη φορά αποδειχτεί επιτυχημένη η τακτική του “μασάζ” στην Τουρκία. Ίσως και όχι όπως πολλάκις έχει αποδείξει η εμπειρία. Τουλάχιστον ας…  ζυμώσουμε πριν πεινάσουμε αξιοποιώντας τις δυνατότητες που μας δίνει η συγκυρία, πέρα από μαξιμαλισμούς και μηδενισμούς. Για να μην κλαίμε πάλι πάνω από στάχτες και χαλάσματα. Για να μην βρεθούμε προ εκπλήξεων που δεν προλάβαμε να προβλέψουμε.

Ούτε η έπαρση αλλά ούτε και η μεμψιμοιρία ταιριάζουν στην Ελλάδα. Κάπου εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε αυτά τα δυο, καταστήσαμε ισχυρό παίκτη μέχρι και τα Σκόπια, που ενώ δεν έχουν την ειλικρινή διάθεση να τηρήσουν ούτε την “ληστρική” για τα εθνικά μας συμφέροντα, Συμφωνία των Πρεσπών, κατορθώνουν να στοχοποιούν εμάς ως παρεκκλίνοντες, αντί εμείς να θέτουμε σε αμφισβήτηση αυτό το σαθρό οικοδόμημα, ξεκινώντας από την καθυστέρηση της κύρωσης των μνημονίων.