Η καλή χούντα του Μαδούρο
Γράφει ο Ηλίας Γεωργουλάκος, Ασκούμενος Δικηγόρος
Το 2013, σε ένα ταξίδι – από εκείνα που γνωρίζουμε μέχρι τώρα- στη Βενεζουέλα, ο Αλέξης Τσίπρας αφού συνομίλησε σε πολύ όμορφο κλίμα με τον σύντροφο Νικολάς Μαδούρο, έκανε μια δήλωση που ήταν αναμενόμενη
από πλευράς του και διόλου τιμητική. Είπε στις κάμερες χαρακτηριστικά «Η Βενεζουέλα του Μαδούρο είναι παράδειγμα Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης».
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, μετράμε καθημερινά νεκρούς αντικαθεστωτικούς διαδηλωτές. Οι δρόμοι της Βενεζουέλας έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης, ανάμεσα σε έναν λαό που ρισκάρει τη ζωή του για να κερδίσει την ελευθερία του και έναν εκλεγμένο δικτάτορα που κάνει τα πάντα για να κρατήσει την εξουσία.
Οι εικόνες που βλέπουμε σοκάρουν. Μικρά παιδιά ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια και αιμόφυρτοι διαδηλωτές τρέχουν για να σώσουν τη ζωή τους από τα κυβερνητικά πυρά.
Καταστρατήγηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανελευθερία λόγου και έκφρασης, βάναυση κρατική καταστολή, φυλακίσεις σε όσους διαφωνούν, απόλυτος κρατικός έλεγχος της αγοράς. Και φυσικά ένας επικεφαλής δικτάτορας που πλέον έχει καταργήσει επίσημα το Κοινοβούλιο και είναι οχυρωμένος σε μια στρατιωτική βάση μαζί με τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και τον Πρόεδρο του ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας. Αλήθεια, σε τι διαφέρει το
καθεστώς Μαδούρο από τις χούντες που έχει γνωρίσει κατά καιρούς η ανθρωπότητα;
Η απάντηση είναι απλή και άμεση. Δε διαφέρει σε τίποτα απολύτως. Είναι το ίδιο απεχθής, τυραννική και οπισθοδρομική. Υπάρχει όμως και ένα ακόμη ερώτημα. Συμμερίζονται όλοι την παραπάνω διαπίστωση; Δυστυχώς,
όχι. Και αυτό είναι το πρόβλημα.
Ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού διαφωνεί. Είτε γιατί έχει ως μοναδικό πρότυπο δικτατορίας στο μυαλό του τους συνταγματάρχες του ’67, είτε γιατί οι ιστορικές του γνώσεις περιορίζονται στις εμφυλιακές
αφηγήσεις των ανταρτών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ίσως και να πιστεύει ,όντως, πως η λύση στα προβλήματα του καπιταλισμού βρίσκεται στους σοσιαλιστικούς Παραδείσους της Λατινικής Αμερικής.
Επειδή, όμως, επίγειοι Παράδεισοι δεν υπάρχουν και έρχεται για άλλη μια φορά να μας το αποδείξει η ίδια η ιστορία, αυτή τη στιγμή η Βενεζουέλα φλέγεται. Όχι από ακροδεξιό καθεστώς, αλλά από ακροαριστερό. Και αν η ταμπέλα του φονιά έχει προφανώς μικρή σημασία μπροστά στις ανθρώπινες ζωές που χάνονται εξαιτίας του, υπάρχει κάτι άλλο που έχει τεράστια.
Το απλούστατο αλλά πολύτιμο ηθικό δίδαγμα που ακόμη και τώρα δεν έχουν αντιληφθεί οι περισσότεροι ή δεν έχουν το σθένος να παραδεχθούν. Πως δεν υπάρχουν καλές και κακές χούντες. Σε κάθε απόχρωση και σε κάθε
σημείο της γης, είναι καταστροφικές και βασανιστικές για τον λαό.
Είναι βολικό να θαυμάζεις τον Μαδούρο από την ασφάλεια της ελληνικής αστικής Δημοκρατίας που στο επιτρέπει. Εκείνη που τόσο αίμα χύθηκε για να εδραιωθεί και ανέχεται να την αποκαλείς ακόμη και χούντα, όταν δε
συμφωνείς μαζί της. Είναι, όμως, ακόμη πιο αποκρουστικό να κλείνεις τα μάτια μπροστά σε μια πραγματική χούντα, επειδή στο υπαγορεύουν οι αφηρημένες πολιτικές σου ονειρώξεις μαζί με τις επιλεκτικές ευαισθησίες του εμμονικού σου κοινού. Και η τραγικότητα της υποκρισίας είναι η ίδια. Είτε είσαι ο Τσίπρας, είτε το κοινό του.
