Ιδεολογικός αχταρμάς: Από την Thomas Cook στην κλιματική αλλαγή και τον κομμουνισμό

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Πώς συνδυάζονται τρία φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα; Η χρεοκοπία της Thomas Cook, η κλιματική μέσα από το φαινόμενο Γκρέτα, και η αναγνώριση των εγκλημάτων του ναζισμού και του κομμουνισμού. Υπάρχει ένα στοιχείο που τα ενώνει, ειδικά αυτές τις μέρες, κι αυτό είναι η επιλεκτική, σχεδόν φοβική, θεωρητικά φιλελεύθερη προσέγγιση ορισμένων.

Ο πάταγος με τον οποίοι έσκασε η Βρετανική εταιρεία άφησε μεγάλες πληγές στον χώρο του τουρισμού. Μόνο οι ελληνικές επιχειρήσεις υπολογίζεται ότι θα υποστούν οικονομική ζημιά που μπορεί να αγγίξει και τα 500 εκ. ευρώ, λόγω και του ότι οι πληρωμές της Thomas Cook γίνονταν μετά τριμήνου.

Οι εκκλήσεις για άμεση κρατική παρέμβαση κάλυψαν ένα ευρύ φάσμα προτάσεων. Με μεγάλη ευκολία “φιλελεύθερα” πνεύματα βιάστηκαν να αναπτύξουν θέσεις που σχεδόν απαιτούσαν την κάλυψη, από δημόσια κεφάλαια, όλης της σχετικής χασούρας. 

Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Το κράτος δεν φέρει καμία ευθύνη για τις επιχειρηματικές κινήσεις κανενός. Ο συγκεκριμένος τουριστικός πράκτορας, μάλιστα, βρισκόταν εδώ και χρόνια σε οικτρή θέση. Μετά την προσπάθεια σωτηρίας από Κινεζικό γίγαντα και την αναβλητικότητα της Βρετανικής κυβέρνησης να συνεισφέρει στη σωτηρία της εταιρείας με 125 εκ. ευρώ, το τέλος έμοιαζε προδιαγεγραμμένο.

Το δεδομένο ρίσκο που ανέλαβαν όσοι συνέχιζαν να  συνεργάζονταν μαζί της, δεν σημαίνει ούτε ότι οι πληγείσες επιχειρήσεις πρέπει να αφεθούν στη μοίρα τους, ούτε το κράτος να αναλάβει τη συνολική επιβάρυνση εσφαλμένων επιχειρηματικών σχεδίων. 

Η καθυστέρηση καταβολής ΦΠΑ ή ο συμψηφισμός χρεών είναι μερικές από τις λύσεις που θα βοηθούσαν στην καλύτερη οικονομική διαχείριση έως ότου ξεκαθαριστεί τι μπορεί να διεκδικηθεί από την Thomas Cook. Όπως επίσης, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν όλες οι δυνατότητας συντονισμένης προβολής ή ανοίγματος σε νέες αγορές ώστε να καλυφθεί μέρος των απωλειών μέσα στους επόμενους μήνες.

Η νευρωτική, θεατρινίστικη παρουσία της Γκρέτα που κάποιοι αποφάσισαν να αξιοποιήσουν ως εργαλείο επικοινωνιακής ανάδειξης μιας σχεδόν τρομολαγνείας γύρω από ένα υπαρκτό θέμα όπως η κλιματική αλλαγή. Επιστημονικές απλουστεύσεις, ρητορικές υπερβολές, ύφος και εκφορά λόγου με επιτηδευμένη τραγικότητα, θυσία στο βωμό ενός ακήρυχτου πολέμου οικονομικών συμφερόντων.

Και ορισμένοι στην Ελλάδα, ξεκινώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά βρίσκοντας πλέον και “φιλελεύθερους” συμμάχους, πασχίζουν να μας πείσουν για την επίπτωση των περιβαλλοντικών μεταβολών μέχρι και στην περσινή τραγωδία στο Μάτι. Κι ας γνωρίζουν ότι τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Κι ας έχουν επίγνωση για τα πραγματικά διαχρονικής σφάλματα αλλά και τα κυβερνητικά επιχειρησιακά και διοικητικό λάθη.

Και για να ολοκληρωθεί η “φιλελεύθερη” ιδεολογική ανυπαρξία μπρος στο αριστερό τσουνάμι, σχεδόν όλοι οι έλληνες ευρωβουλευτές ντράπηκαν να παραδεχτούν αυτό που αποδέχεται όλος ο πλανήτης, αυτό που επιβεβαιώνουν κι όσοι βίωσαν τα αντίστοιχα καθεστώτα. Ότι ο ναζισμός κι ο κομμουνισμός άφησαν πίσω τους εκατομμύρια θύματα. Ότι οι μαζικοί φόνοι και οι γενοκτονίες δεν νοείται να αναλύονται με βάση το ιδεολογικό πρόθεμα και τις αντίστοιχες δικαιολογίες αλλά στηριζόμενοι αποκλειστικά στα ιστορικά δεδομένα.

Τρία λοιπόν ετερόκλητα ζητήματα των ημερών αποκαλύπτουν την εν δυνάμει απογύμνωση της φιλελεύθερης σκέψης στις κρίσιμες ιδεολογικά στιγμές. Αποδεικνύουν το πόσο εύκολα υπάρχουν δήθεν εκπρόσωποι του που αισθάνονται την ανάγκη να μην συγκρουστούν με τις αριστερόστροφες οικονομικές εμμονές, την περιβαλλοντική διαστρέβλωση, τον αντεθνικό εθισμό τους. Κουρασμένοι “νικητές” ή ακούραστοι “νικημένοι” της πάλης των ιδεών. Χαμένοι πάντως από χέρι!