Η ουδετερότητα της Ελλάδας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Το να ζητάμε απόλυτη ψυχραιμία σε μια πολεμική περίοδο είναι σαν να ψάχνουμε για ατάραχη στάση σε έναν ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Βέβαια, όπως πολλές φορές έχω αναφέρει, οι Έλληνες ψάχνουν αφορμές για δημιουργία διπόλων, ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν, οπότε η εισβολή στην Ουκρανία ήταν μια καλή ευκαιρία διαχωρισμού, με μανιχαϊστική και αρκούντως αταβιστική διάθεση. Σε μια σκακιέρα που οι γραμμές αλλοιώνονται και το λευκό και το μαύρο αποκτούν ατέλειωτες γκρι αποχρώσεις, οι βεβαιότητες είναι το μόνο που δεν έχει νόημα και πολύ περισσότερο δεν εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα.

Κι αφού μετατρέψαμε μια κατάφορη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και μια σύγκρουση με ενεργειακό – οικονομικό υπόβαθρο, σε έναν φιλοσοφικό και θρησκευτικό αγώνα με διαχρονικούς δράκους και αγίους, – κάτι που βρίσκεται μακριά από το άμεσο γεωπολιτικό διακύβευμα -, απορούμε για το τι στάση θα πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα. Ανήκομεν εις τη Δύση ή η ορθοπολιτική ομογενοποίησης της θα πρέπει να μας σπρώξει μεμιάς  στην αγκαλιά ενός αδιαμόρφωτου νέου πόλου με άγνωστους συμμετέχοντες, άγνωστα μακροπρόθεσμα κίνητρα κι αδιευκρίνιστους στόχους για τους ίδιους και την πατρίδα.

Θα μπορούσε η Ελλάδα να αποτελέσει την παραφωνία του Δυτικού κόσμου και να αυτονομηθεί στηρίζοντας ένα ανύπαρκτο εναλλακτικό γεωστρατηγικό πλάνο που κάποιοι υποθέτουν ότι υπάρχει αλλά ακόμα δεν έχει ούτε σάρκα, ούτε οστά; Προφανώς και όχι, ακόμη κι αν ήταν τουλάχιστον μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη με σημαντική ισχύ που θα αύξανε τα περιθώρια διαπραγμάτευσης. Ακόμη και το περιβόητο ενεργειακό ατού μας, αδυνατίζει επικίνδυνα αφού δεν δείχνουμε διατεθειμένοι να το εκμεταλλευτούμε, για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα γίνεται, κατευθυνόμενοι μονόπλευρα προς τον “πράσινο” μετασχηματισμό.

Αν, λοιπόν, κάποιος προτρέπει την ριζική αλλαγή προσανατολισμού της χώρας, ας μας περιγράψει πώς οραματίζεται τη νέα θέση της Ελλάδας, τις συνέπειες των αλλαγών και τα οφέλη, αν υπάρχουν. Αλλιώς η όλη συζήτηση, εξαντλείται σε μια δίκη προθέσεων και ψευδαισθήσεων, με τις οποίες δεν χτίζονται ούτε στέρεες συμμαχίες, ούτε εξασφαλίζουν σταθερή προοπτική.

Αυτή τι στιγμή, αυτό που διαθέτουμε είναι μια Ε.Ε., με δυσλειτουργίες και λάθη, από τις συνέπειες των οποίων δείχνει να αρχίζει να μαθαίνει. Αν σε κάτι θα έπρεπε η Ελλάδα να ελπίζει, να επενδύει και να πασχίζει να πραγματοποιηθεί, ακόμη κι αν δεν είναι το πιο εύκολο και απτό σενάριο, είναι η ευρωπαϊκή οικονομική ισχυροποίηση, η απόκτηση πιο οριοθετημένης εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής και μεγαλύτερο ρεαλισμό για τις ενεργειακές της ανάγκες και τους τρόπους ικανοποίησης τους.

Παραμένουμε, λοιπόν, με τη Δύση γιατί όσες στρεβλώσεις κι να διαθέτει κι όσο δυσκίνητη κι αν αποδεικνύεται κατά καιρούς, διαθέτει τις δημοκρατικές βαλβίδες ακόμη και για την ίδια την πλήρη την ανατροπή της. Γιατί οι αξίες της μπορούν να αλλάξουν ανάλογα με τις επιθυμίες μας. Δεν στηρίζονται στις εκάστοτε εκλάμψεις και τις εμμονές ενός κρατικού ηγεμόνα.

Υ.Γ. Ως μέλος του ΝΑΤΟ υπάρχουν συμβατικές υποχρεώσεις που πρέπει να πληρούμε. Δεν χρειάζεται, όμως να γινόμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως, ούτε να προχωρούμε σε βιαστικές κινήσεις που δεν αποτελούν μέρος της συνολικής στρατηγικής. Ψυχραιμία και διορατικότητα, είναι τα πιο απαραίτητα χαρακτηριστικά σε κάθε περίοδο κρίσης.