Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες
Γράφει ο Σπαρτιάτης
Παρακολούθησα χθες τη συνέντευξη τύπου του Νίκου Χαρδαλιά. Είδα έναν άνθρωπο εμφανώς φορτισμένο, πιεσμένο και ευσυγκίνητο, που σε ένα-δύο σημεία φάνηκε να έσπασε λίγο μέσα του. Παρ’ όλα αυτά επιτέλεσε το σκοπό της συνέντευξης και με το παραπάνω. Παρέσχε πλήρη ενημέρωση για όσα έγιναν, με λεπτομέρειες από την αρχή μέχρι το τέλος. Με τρόπο που φάνηκε ότι δεν ήταν απλώς καλά διαβασμένος, αλλά γνώριζε από πρώτο χέρι όσα περιέγραφε. Όχι πως είχα κάποια αμφιβολία για αυτό, άλλωστε τον βλέπαμε κάθε μέρα στην πρώτη γραμμή.
Ο Νίκος Χαρδαλιάς έχει δεχθεί πρωτοφανή πίεση εδώ και ενάμιση χρόνο. Είναι κάθε μέρα στην πρώτη γραμμή, να δίνει τη μάχη της πολιτικής προστασίας. Είτε εχθρός είναι η πανδημία, είτε είναι η Μήδεια, είτε είναι η κλιματική αλλαγή. Είτε είναι οι εμπρηστές, είτε όσοι άλλοι σαμποτάρουν την εθνική προσπάθεια. Το 2020 τον βρήκε γνωστό μόνο σε περιορισμένο κύκλο, κατά βάση κομματικό. Σήμερα βρίσκεται κάθε μέρα στις τηλεοράσεις μας, και συνήθως όχι για θετικό λόγο. Το σίγουρο είναι ότι κάνει κάθε μέρα μια τεράστια προσπάθεια για την προστασία του πληθυσμού. Με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει να είναι τεράστιες και τα μέσα του περιορισμένα, και παρ’ όλα αυτά αποτελεσματικός. Και σε κάθε περίπτωση: Πάντα ΠΑΡΩΝ. Ποτέ κρυπτόμενος, ποτέ στην αφάνεια.
Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ είχε χθες το θράσος να ζητήσει την παραίτησή του. Και πρόκειται όντως περί θράσους. Εν μέσω της ταυτόχρονης μάχης κατά των πυρκαγιών και της πανδημίας, που ο υφυπουργός την περνά στην πρώτη γραμμή του μετώπου, η βολεμένη στα κοινοβουλευτικά έδρανα Φώφη Γεννηματά του κουνά το δάχτυλο και ασκεί κριτική για τον τρόπο που χειρίστηκε την καταστροφή. Από τον κλιματισμό των κομματικών της γραφείων, όπου παρακολουθεί από την τηλεόραση όσα συμβαίνουν και βγάζει ανακοινώσεις ίσης απόστασης “για την από κοινού ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων”, απαιτεί την παραίτηση του ανθρώπου που βρίσκεται 24/7 στο πόστο του και δίνει εντολές. Και μάλιστα εν μέσω της μάχης, χωρίς να περιμένει καν την κατάληξη.
Συνέλθετε εκεί στο ΚΙΝΑΛ. Έχετε καταντήσει να σας ξεπερνά σε σοβαρότητα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και για να μιλήσουμε λίγο συνολικά: Τις τελευταίες ημέρες είδαμε έναν πρωθυπουργό να ζητά προκαταβολικά συγγνώμη από τους πληγέντες για όσα λάθη διαπιστωθεί ότι έγιναν, και να αναγγέλλει επακριβώς τα μέτρα που θα ληφθούν προς αποκατάσταση των καταστροφών, και τον αρμόδιο υφυπουργό να εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια πως αντιμετωπίστηκε η καταστροφή. Ταυτόχρονα, προς το παρόν ο απολογισμός της κυβερνητικής δράσης είναι κανένας νεκρός και μια μεγάλη οικολογική και υλική καταστροφή. Είδαμε δε καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης τον κρατικό μηχανισμό να κινείται άμεσα, τόσο με την ενεργοποίηση του 112 όσο και με τις επιχειρήσεις κατάσβεσης. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ενίσχυση που δόθηκε τελικά από τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, που σε μεγάλο βαθμό ήταν αποτέλεσμα της αντίστοιχης στήριξης που παρείχε η Ελλάδα σε ανάλογες περιπτώσεις.
Σαφώς δεν έγιναν όλα τέλεια, ενδεχομένως δε να υφίστανται και ευθύνες για λάθος αποφάσεις ή κακή διαχείριση. Ας σκεφτούμε όμως λίγο το ενδεχόμενο να μην έφευγε κανένα μήνυμα από το 112 και να μη γίνονταν οι εκκενώσεις. Αν το 2018, με πολύ λιγότερες εστίες, είχαμε 102 νεκρούς, πόσους θα είχαμε σήμερα χωρίς το 112,με 586 φωτιές σε 8 ημέρες; Αν δεν ήμαστε στην ΕΕ και δεν επωφελούμαστε του μηχανισμού προστασίας, πόσο δυσκολότερη θα γινόταν η κατάσταση; Αν ο πρωθυπουργός αντί να πει συγγνώμη έλεγε ότι ψάχνει τι δεν έκανε καλά και δεν το βρίσκει, πόσο θα άρεσε αυτό σε πολλούς που μιλάνε τώρα για υποκρισία;
Ανεξάρτητα από τα διάφορα επιχειρησιακά επιμέρους ζητήματα που θα ανεγερθούν και τις όποιες εξηγήσεις μπορεί να δώσει κανείς, υπάρχει κάτι σίγουρο: Τίποτα απ’ όσα πέτυχε ο κρατικός μηχανισμός δε θα ήταν δυνατό αν κάποιοι άνθρωποι σαν το Νίκο Χαρδαλιά δεν έδιναν όλο τους το είναι για αυτό.
Η κριτική από τα κοινοβουλευτικά έδρανα ή από τα κομματικά στρατηγεία είναι εύκολη. Όπως εύκολο είναι και να κρύβεσαι. Να αφήνεις τους άλλους να βγαίνουν μπροστά να δέχονται τα πυρά. Πολλοί πολιτικοί έκαναν καριέρες αποκλειστικά με αυτό τον τρόπο. Κρυπτόμενοι. Τέτοιους όμως δεν τους χρειαζόμαστε. Ακόμα κι αν παύσουν να υφίστανται, θα τα βγάλουμε πέρα. Ανθρώπους όμως σαν το Χαρδαλιά τους θέλουμε. Γιατί αν δεν τους έχεις την κρίσιμη στιγμή οι συνέπειες είναι ανυπολόγιστες.
