Η επιδημία της μηδαμινής προσπάθειας
Γράφει η Ελένη-Ρεβεκκα Στάιου
Αν και φέτος δεν έχω παράπονο, τα παιδιά είναι καλά, ευγενικά και φιλότιμα, δεν γλιτώνουν τα καημένα από την επιδημία της εποχής: Θέλουν να τα πάνε εξαιρετικά, χωρίς να πολυπροσπαθήσουν κιόλας! (Φυσικά αν αποτύχουν φταίνε τα θέματα, ήταν δύσκολα. Ή δεν είναι σε καλή περίοδο και δε μπορούν να συγκεντρωθούν…)
Θα μου πείτε, όλοι δεν το θέλουμε αυτό; Δεν είναι ένας ευσεβής πόθος να τα πάμε καλά, να καταφέρουμε πράγματα, χωρίς καμία προσπάθεια, ή έστω με το να προσπαθήσουμε το ελάχιστο δυνατό; Ναι, φυσικά το θέλουμε, μακάρι να γινόταν και μακάρι να το καταφέρναμε όλοι.
Είμαστε όμως ώριμοι ενήλικες και συνειδητοποιούμε ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Τα αγαθά τα αποκτάμε με κόπο και ιδρώτα και κάποιοι μάλιστα λένε ότι αυτό κάνει την επιτυχία πιο γλυκιά…ισχύει άραγε; Ποιος ξέρει…
Το πρόβλημα ποιο είναι όμως; Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η…επιδημία είναι τελικά πανδημία και δεν περιορίζεται μόνο στους φοιτητές, ούτε είναι περαστικό. Αυτή η νοοτροπία έρχεται από πολύ-πολύ νωρίς, από το σπίτι που μάς τα έχουν όλα έτοιμα και εμείς δε σηκώνουμε ούτε το δαχτυλάκι μας, από το σχολείο που μάς «κουράζει» για να μάθουμε 2-3 πράγματα της προκοπής. Ακόμα και όταν μεγαλώνουμε κι άλλο και πιάνουμε δουλειά, είναι συχνό το φαινόμενο να προσπαθούν όλοι να κάνουν το ελάχιστο αλλά ταυτόχρονα να πάρουν και τα εύσημα για την επιτυχία που θα έρθει. Αν δεν έρθει, θα πουν φυσικά ότι δεν ασχολήθηκαν άρα δε φταίνε κιόλας.
Αυτό εδώ ακριβώς το σημείο είναι κομβικό για τη φάση που βρίσκεται η κοινωνία μας. Ναι, θέλουμε αλλαγές, έχουμε πολύ ωραίες σκέψεις και ιδέες για το πώς πρέπει να είμαστε και τι πρέπει να κάνουμε αλλά θέλουμε όλα να γίνουν ως διά μαγείας. Δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να ξεβολευτούμε, δε θέλουμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας, δε θέλουμε να δυσκολευτούμε. Θέλουμε να είμαστε συμμέτοχοι στην αλλαγή και στην πρόοδο χωρίς να κουνήσουμε ούτε το πιο μικρό μας δαχτυλάκι.
Το αποτέλεσμα το ξέρουμε όλοι: Ή δε γίνεται απολύτως τίποτα ή γίνονται πολύ λίγα πράγματα γιατί ΕΥΤΥΧΩΣ υπάρχουν και άνθρωποι που δε φοβούνται τη δουλειά, δε φοβούνται να λερώσουν τα χέρια τους και να τσαλακωθούν. Φυσικά την επιτυχία την καρπωνόμαστε όλοι: Οι περισσότεροι απολαμβάνουν τα αποτελέσματα και κάποιοι προσπαθούν να καπακώσουν και τα εύσημα, ότι εκείνοι έκαναν τη δουλειά.
Δείτε μια εφαρμογή του παραπάνω: Είχαμε τις προάλλες συζήτηση για το πώς ψάχνουν εταιρείες (και καλές εταιρείες με μισθούς και συνθήκες καλές) ανθρώπους να δουλέψουν και δε βρίσκουν. Προτιμούν λοιπόν να είναι «άνεργοι», να παίρνουν επιδόματα και να φυτοζωούν έτσι παρά να δουλέψουν σε μία καλή θέση που στην τελική θα τους εξασφαλίσει και τα απαραίτητα ένσημα για να πάρουν κάποια στιγμή σύνταξη. Αλλά όχι. Και το χειρότερο; Όταν έρθει η ώρα να πάρουν σύνταξη και θα είναι χαμηλή θα κάνουν φασαρία γιατί δεν μπορούν να ζήσουν με τη μηδαμινή σύνταξη που ακριβώς είναι μηδαμινή γιατί δε δούλεψαν παρά ελάχιστα.
Ένας κύκλος που δε σπάει είναι (και) αυτός. Αν δεν τον σπάσουμε εμείς, δε θα σπάσει, και είμαστε πολύ βολεμένοι για να γίνει αυτό. Αλλά τελικά, η μηδαμινή προσπάθεια με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε μηδαμινό αποτέλεσμα. Και εκεί θα σβήσει, μαζί με όποιον την ονειρεύτηκε.
