Διαδραστικό. Βρείτε τον πολιτικό!

Γράφει η Ελένη Παπουτσή, Εκπαιδευτικός – Πολιτισμολόγος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού

Διαβάστε το πρώτο μέρος αυτής της ομιλίας και βρείτε τίνος πολιτικού είναι. Κρίνετε χωρίς πρόκες στα κρανία και ΧΩΡΙΣ συμφέροντα, τον βαθύ στοχασμό , τις εσωτερικές αναζητήσεις, τη φιλοσοφία και την κοσμοθεωρία του ατόμου που είναι μέσα στη σεμνότητα, χωρίς επάρσεις και περιαυτολογίες , χωρίς απωθημένα και χωρίς προβολή του “εγώ”.

Πόσοι πολιτικοί χρησιμοποιούν τη λέξη συνείδηση; Πόσοι πολιτικοί λένε ότι τις λύσεις πρέπει πρώτα να τις δώσεις μέσα σου; Συγκρίνετε με αυτή την ομιλία αυτές που κάνουν μερικοί που πράγματι πρέπει να διασχίσουν πολλά χιλιόμετρα για να βρουν τις ισορροπίες μέσα τους.

Είναι γεμάτοι έπαρση, εγωκεντρισμό, ναρκισσισμό, ανούσιες περιαυτολογίες, ψέμα, (άρα χαμηλή αυτοεκτίμηση) και θέλουν να πάρουν αποφάσεις για εμάς! Επειδή την ενστερνίζομαι πνευματικά και ψυχικά, την έβαλα στο fb σαν κουίζ. Ακόμα δεν έχουν βρει τίνος πολιτικού είναι άνθρωποι που ασχολούνται. Γιατί; Γιατί έχουν στο μυαλό τους άλλες συκοφαντίες για αυτό το πρόσωπο.

Το σημαντικότερο είναι ότι βρήκε πολλές εφαρμογές αυτή η φιλοσοφία, όσες μπόρεσε παρά τις αντιξοότητες, αλλά μερικοί με παρωπίδες δε θέλουν να το δουν. Θα απαντηθεί στα σχόλια τίνος είναι, αφού διαβαστούν οι απαντήσεις.

Αγαπητοί φίλοι,
Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και κάποιες
αλήθειες, που αφορούν το σήμερα και το αύριο, αυτά που κάποτε μάθαμε
κι εκείνα που δεν σταματήσαμε να ψάχνουμε, αυτά που νομίζουμε ότι
ξέρουμε κι εκείνα που δεν σταματά να μας διδάσκει η ίδια η ζωή,
ιδιαίτερα σε κρίσιμες ώρες και σε εποχές κρίσης.
Κάποιος είχε πει ότι κάθε μεγάλη αλήθεια περνάει από 3 στάδια: πρώτα
αμφισβητείται, μετά βρίσκει σφοδρή αντίδραση και στο τέλος θεωρείται
αυτονόητη. Εμείς έχουμε περάσει το πρώτο στάδιο, πολεμάμε στο δεύτερο
και είμαι σίγουρος ότι πολύ σύντομα θα πετύχουμε το τρίτο. Πολύ
σύντομα.
Θέλω απόψε να σας πω πως μπορεί να μάθαμε να χειριζόμαστε αριθμούς.
Αλλά εκείνο που δεν διδάσκεται, εκείνο που ποτέ δεν θα σου διδάξουν,
είναι τι να κάνεις, όχι με τους αριθμούς, αλλά με τους ανθρώπους που
βρίσκονται πίσω από τους αριθμούς.
Μάθαμε να διαχειριζόμαστε προβλήματα. Αλλά εκείνο που κανείς δεν
μπορεί να διδάξει ή να πει ότι γνωρίζει, είναι πώς να διαχειρίζεται
μια κρίση, δηλαδή προβλήματα, μέσα σε προβλήματα, μέσα σε άλλα πολύ
μεγαλύτερα προβλήματα. Γιατί κρίση έχεις όταν τα προβλήματα
γενικεύονται. Αυτά όλα δεν μπορούν να στα διδάξουν με τεχνικές. Δεν
σου τα περιγράφει οποιοδήποτε μοντέλο σε οποιαδήποτε βιβλιογραφία…
Πρέπει τις λύσεις να τις αναζητήσεις πριν απ’ όλα μέσα σου, στην ίδια
τη βαθύτερη ύπαρξή σου, στην Ψυχή και τη Συνείδησή σου. Και στη
βεβαιότητα ότι τη λύση που θα δώσεις την πιστεύεις. Στην Παιδεία που
απέκτησες. Στις αρχές και τα πρότυπα που συγκροτούν την προσωπικότητά
του καθενός μας. Στις αρχές και τις αξίες που ασπάζεσαι κι εσύ κι
εκείνοι που βρίσκονται γύρω σου.
Στις αρχές και τα πρότυπα που ασπάζεται τελικά η κοινωνία, πέρα από
το θόρυβο της εφήμερης επικαιρότητας. Πέρα από τις κραυγές που
ακούγονται πολλές φορές από τα ΜΜΕ. Και πέρα από του ψιθύρους που
ακούγονται πάντοτε δίπλα στον καθέναν. Γιατί στις ομαλές εποχές έχεις
την πολυτέλεια να παρασύρεσαι από το θόρυβο. Αλλά σε εποχές κρίσης
έχεις την υποχρέωση να ακούς τη φωνή της Συνείδησής. Αλλά και να
αφουγκράζεσαι την αγωνία των γύρω σου, εκείνη που δεν κραυγάζει, αυτή
που δεν εκφράζεται πολλές φορές, αλλά που μπορείς να τη διαβάζεις στα
μάτια τους.
Με δύο λόγια, στις κρίσιμες στιγμές έχεις την υποχρέωση να ξεχωρίζεις
το θόρυβο από την ουσία. Να βλέπεις μπροστά! Να ανοίγεις δρόμους εκεί
που φαίνονται μόνο αδιέξοδα. Να κάνεις ρήξεις εκεί που δύσκολα κανείς
τολμά: με ό,τι κρατά, δηλαδή, την κοινωνία δεμένη σε ένα χθες ζοφερό.
Να κάνεις άλματα σε ό,τι δεν πλησίασαν οι περισσότεροι: σε ένα
ελπιδοφόρο αύριο. Να ενώνεις εκείνους που ως τώρα δεν σκέφτηκαν ποτέ
να ενωθούν. Και να διαχωρίζεις τη θέση σου απ’ όσους κρατούσαν ως
τώρα τα σκήπτρα της λεγόμενης «πολιτικής ορθότητας» φέρνοντας, πολλές
φορές, την κοινωνία στα ίδια τα σημερινά της αδιέξοδα.
Και απλώς να τρέξουμε δεν αρκεί. Πρέπει να τρέξουμε πολύ γρήγορα,
αλλιώς, αν οι άλλοι συνεχίσουν να τρέχουν πιο γρήγορα από εμάς, ούτε
καν στο ίδιο σημείο δεν θα βρεθούμε. Θα βλέπουμε τις πλάτες τους από
ακόμα πιο μακριά!
Είναι εύκολο να λέμε και να φωνάζουμε ότι χαντάκωσε την Ελλάδα η
λογική του «πολιτικού κόστους». Το πραγματικό δύσκολο, σε κρίσιμες
στιγμές, είναι να τολμάς να παίρνεις κόστος για να βοηθήσεις να βγει
η Χώρα από την κρίση.
Διάβαζα προ ημερών ένα βιβλίο του Κολομβιανού Νομπελίστα συγγραφέα
Gabriel García Márquez, και λέει το καταπληκτικό «Αυτός που περιμένει
πολύ, δεν θα πρέπει να περιμένει πολλά!».
Είναι εύκολο να λέμε ότι για πολλά πράγματα ως τώρα υπήρχαν νόμοι,
αλλά έλειπε η πολιτική βούληση να εφαρμοστούν. Το πραγματικά δύσκολο,
σε κρίσιμες στιγμές, είναι να δείχνεις ότι τώρα υπάρχει η απαραίτητη
πολιτική βούληση για να λειτουργήσει η Δημοκρατία και η νομιμότητα.
Είναι εύκολο να λέμε ότι δεν υπάρχει η Δημοκρατία χωρίς νομιμότητα.
Το πραγματικά δύσκολο είναι να αποκαθιστάς τη νομιμότητα, να διώκεις
την αυθαιρεσία, την παρανομία, την αδικία. Να δίνεις στον πολίτη την
αίσθηση ασφάλειας που του είναι πάντα απαραίτητη. Αλλά σε εποχές
κρίσης του είναι δύο φορές απαραίτητη.