Απολογισμός; γιατί όχι!!

Γράφει ο Απήγανος

Η πανδημία σε δέκα, δεκαπέντε μήνες θα τελειώσει και τότε θα γίνει ένας απολογισμός. Ένας απολογισμός που θα μας δείξει τι τελικά μάθαμε, τι δεν μάθαμε, τι κερδίσαμε τι χάσαμε.

Άλλωστε, ολα τα γεγονότα, μεγάλα μικρά πάντα κάτι αφήνουν και κάτι παίρνουν ε, αυτό θα κάνω τώρα μιας και ήρθε η ώρα της ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΎΝΗΣ

Τι μου έχει λείψει ένα χρόνο τώρα;

Μια εκδρομή. Μια εκδρομή ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ. Να μπούμε στο αυτοκίνητο και να φύγουμε χωρίς συγκεκριμένο προορισμό για μέρες. Μπορεί και αυθημερόν.

Τα μαγαζιά. Shopping που λέμε στα ελληνικά.

Βόλτα στις γειτονιές, στους πεζόδρομους. Να περπατήσουμε και να χαζεύουμε βιτρίνες, κόσμο, μικροπωλητές, παιδάκια, μουσικούς του δρόμου, σκυλάκια..…τα πάντα!!

Καφετέρια. Όχι ο καφές. Καφέ πίνω. Αραχτός, πρωί ή βράδυ, σημασία δεν έχει.

Εστιατόριο. Να μου διαβάζουν το menu του καταλόγου, να με σερβίρουν, να πίνω το κρασάκι μου και μετά το γλυκό μου. Όμορφα και ωραία .

Οι φίλοι μου. Οι κουβέντες, οι πλάκες, οι τσακωμοί, η μπιρίμπα, το περπάτημα μια εκδρομή μαζί τους. Τώρα, αν είναι οι Σπέτσες, το Πήλιο, η Καρδαμύλη, δεν θα πω όχι…
Επίσης η συνάντηση με πολιτικούς φίλους. Λεπτομέρειες εδώ δεν χρειάζονται.

Το κέντρο της Αθήνας, το Σύνταγμα, το Μοναστηράκι η Πλάκα, το Κολωνάκι, η Αθηνάς, η Ομόνοια, το Παγκράτι, η Φωκίωνος Νέγρη.

Ο δέκατος τρίτος παίκτης. Η εξέδρα. Είτε είμαι μέσα, είτε στην tv να ακούω το “Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό….”

Ο εκκλησιασμός.

Ο κουρέας μου…

Τι έμαθα στην καραντίνα και τι θα μου λείψει από αυτή;

Υπομονή. Έμαθα ότι η υπομονή μου είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι γνώριζα.

Αυτοσυγκράτηση. Πίστευα ότι από χαρακτήρα έχω ένα ικανοποιητικό όριο πειθαρχίας και υπακοής. Η καραντίνα, μάλλον ο ιός, με διάψευσε. Τα όρια μου είναι πολύ μεγαλύτερα

Έμαθα ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι δεδομένο. ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.

Έμαθα ότι ξυπνάς ένα πρωί και όλα τα καθημερνά και βαρετά που έκανες τόσα χρόνια, είναι τα πολυτιμότερα και τα χρησιμότερα της ζωής σου. Συνειδητοποίησα πως ό,τι σου χαρίζει η ζωή έχει αξία.

Έμαθα ότι σε μια ημέρα τα πάντα μπορούν να καταστραφούν, να τελειώσουν όπως εσύ ποτέ δεν είχες φανταστεί. Αν και αυτό το έχω ξαναγευτεί στην χειρότερη του μορφή, στα οκτώ μου χρόνια

Έμαθα ότι οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας στους κινηματογράφους, μόνο φαντασίας δεν είναι….

Έμαθα ότι θα πρέπει να ζούμε, όχι σαν αυτό που λένε “ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο” είναι λίγο υπερβολικό αλλά σίγουρα πρέπει την κάθε ημέρα μας να την “ζούμε σαν να μην υπάρχει μεθαύριο”!!

Τι δεν θα μου λείψει από την καραντίνα;

Δεν θα μου λείψει η νευρικότητα, ο φόβος, οι τσακωμοί με ψεκασμένους αρνητές μάσκας ή εμβολίου, οι ατελείωτες ώρες στο internet, σίγουρα δεν θα μου λείψει η τηλεόραση από το πρωί μέχρι το βράδυ, και φυσικά δεν θα μου λείψουν οι “καταδρομικές” εξορμήσεις στο super market και ξανά μέσα. Επίσης δεν θα μου λείψει το “όλη την ώρα να ανοίγω το ψυγείο και να ψάχνω…”

Τι θα συνεχίσω να κάνω, όταν θα επανέλθουμε στην πρότερη ζωή μας;

Θα συνεχίσω να φοράω μάσκα σε κλειστούς χώρους, metro, super market, Mall, καταστήματα και θα πάντα έχω στην τσέπη μου ένα μπουκαλάκι αντισηπτικό.

Όμως δεν βιάζομαι για όλα αυτά, έχουμε χρόνο αρκεί τώρα να προσέξουμε.  Άλλωστε, ως γνωστόν “οποίος βιάζεται σκοντάφτει…” αλλά και από την άλλη, “είμαστε χορτάτοι”. Ζήσαμε όπως πρέπει την ζωή μας και δοξάζουμε τον Θεό

Η περιέργεια για το νέο, το ενδιαφέρον μας για το καινούργιο, η αγάπη μας για την μάθηση, ο θαυμασμός μας για ξένους πολιτισμούς και κουλτούρες, μας έκαναν τη ζωή μας να έχει ενδιαφέρον.

Την ζωή την τρέξαμε, την περπατήσαμε, την ταξιδέψαμε την γευτήκαμε, την γλεντήσαμε την δουλέψαμε την στύψαμε και όλα αυτά στην πραγματική ζωή και όχι στην φαντασία, ούτε στον ύπνο μας. Το ίδιο θέλω α γίνει και στην μετά covid εποχή. Ο “χαμένος” χρόνος της πανδημίας είναι τόσο λίγος που δεν μπορεί να μας στερήσει να ονειρευόμαστε για τα χρόνια που έρχονται. Γι’ αυτό και η μεγάλη αυτή ΥΠΟΜΟΝΗ

Αν ο Θεός θέλει, θα συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε, μέχρι όσο πάει.

Ο ιός μας “είπε” με πολύ απλά λόγια. “Ξύπνα, η ζωή είναι ελάχιστη και ωραία, οι εμπειρίες τεράστιες και ατελείωτες. Ζήσε σαν άνθρωπος πριν έρθω ξανά και πολύ πιθανόν να είμαι σκληρότερος”.

Αναμένουμε με υπομονή το νέο ξεκίνημα όταν θα έρθει. Και επειδή μάθαμε από αυτό το απρόσμενο, μάθαμε ότι τίποτα δεν είναι αναμενόμενο, μια ευχή τύπου “αν ο Θεός θέλει” είναι απαραίτητη για να πάρουμε ξανά την ζωή μας πίσω.