Από τα μικροπράγματα κρίνονται τα μεγαλοπράγματα

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού

Έτυχε πρόσφατα να πέσω πάνω σε μια τηλεοπτική συνέντευξη του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι σκηνοθέτης και ηθοποιός. Κατ’ εμέ, ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Έχω παρακολουθήσει παραστάσεις του και προσωπικά τον θεωρώ επαναστάτη στην τέχνη. Οφείλω να ομολογήσω ότι τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως άνθρωπος πάντα με εκπλήσσει θετικά. Παρακολουθώντας τον καταλαβαίνω αυτό που γράφει ο Μαγιακόφσκι, ότι επανάσταση γίνεται μόνο στον έρωτα και στην τέχνη. 

Πρόσφατα δε ανέλαβε την καλλιτεχνική διευθυντή της διοργάνωσης «Ελευσίνα 2021 – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2021». Σκοπός της συνέντευξης ήταν να μιλήσει για την πορεία των εργασιών της επιτροπής. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στις καθυστερήσεις στον προγραμματισμό της που κυρίως προέρχονται από την δεδομένη συνεργασία του με τον δήμο Ελευσίνας. Όπως είπε: «Το ελληνικό δημόσιο θέλει να μεταρρυθμιστεί αλλά αυτή η ανάγκη της μεταρρύθμισης έχει ένα χαλαρό ορίζοντα την αιωνιότητα και όχι το επείγον των ζητημάτων».

Ο επαναστάτης στην τέχνη Μιχαήλ Μαρμαρινός μίλησε για το αυτονόητο, που όμως αρνούμαστε πεισματικά να αποδεχτούμε πολλώ μάλλον να καταλάβουμε και να πραγματοποιήσουμε σε αυτήν την χώρα. Και δεν χρειάστηκαν περισπούδαστες μελέτες και έρευνες για να το αποτυπώσει παρά μια και μόνο πρόταση. 

Δεν αναγνωρίζει μόνο την αξία των μεταρρυθμίσεων και την χαλαρότητα που το ελληνικό κράτος τις αντιμετωπίζει… με το πρακτικό του μυαλό αντιλαμβάνεται ότι επανάσταση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την προϋπόθεση της μεταρρύθμισης και όχι το αντίστροφο. Για να μπορέσει να κάνει την καλλιτεχνική του επανάσταση στην Ελευσίνα θα πρέπει, μας λέει, πρώτα να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις. Και πως θα καταφέρεις να κάνεις μέσα στα επόμενα τρία χρόνια την καλλιτεχνική σου επανάσταση αν δεν μπορείς να ξεπεράσεις την ελληνική γραφειοκρατία και υδροκέφαλο κράτος;  

Είναι πολύ ανησυχητικό, αν εξαιρέσουμε την περίοδο διακυβέρνησης Σαμαρά όπου μέσα σε δυο έτη ζήσαμε μεταρρυθμίσεις ολόκληρων δεκαετιών… είναι ανησυχητικό ακόμη και μετά από μια τραγική πενταετία ΣΥΡΙΖΑ, το ότι στην Ελλάδα συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι μπορούμε να κάνουμε επανάσταση χωρίς όμως να υπάρξει πρώτα κάποια μεταρρύθμιση. Είναι ακόμα πιο ανησυχητικό όταν αυτό μπορεί να το καταλάβει ένας εκπρόσωπος της τέχνης αλλά όχι ένας κυβερνητικός πολιτικός πολλώ μάλλον τεχνοκράτης.

Μιλάνε για ψηφιακή επανάσταση στο δημόσιο, μεταφέρουν μέσα από ιστοσελίδες την πρόσβαση σε διάφορες υπηρεσίες του, αλλά αρνούνται πεισματικά να μεταρρυθμίσουν την διοίκηση, οργάνωση, λειτουργία και διαδικασίες του. Αλήθεια ενδιαφέρει τον Μιχαήλ, αλλά και κάθε Μιχαήλ, αν κάνει αίτηση ψηφιακά ή έντυπα, όταν ο χρόνος για να μπορέσει να υλοποιήσει την επανάσταση του, εξαιτίας της δυσκαμψίας της διοίκησης, οργάνωσης, λειτουργίας και διαδικασιών του δημοσίου, παραμένει η αιωνιότητα; 

Μιλάνε για επανάσταση στη διοίκηση του προσωπικού στο δημόσιο με συστήματα μπόνους. Σαν να μας λένε ότι όλα λειτουργούν ρολόι στην οργάνωση, διοίκηση, λειτουργία και διαδικασίες του ελληνικού δημοσίου και μας έλειπαν τα μπόνους για να μπορέσει να απογειωθεί η απόδοση του προσωπικού του. Αλλά και πάλι πριν δεν είχαμε μπόνους; Δεν το λέγαμε μπόνους βέβαια και δεν το επιβαρυνόταν άμεσα  τουλάχιστον το ελληνικό δημόσιο. Το λέγαμε «φακελάκι». Μάλλον, επειδή, εξαιτίας της κρίσης έχει μειωθεί το μέγεθος στο «φακελάκι», είπαμε να το συμπληρώσουμε με το μπόνους μπας και καταφέρουμε να κάνουμε καμιά δουλειά χωρίς να περιμένουμε την αιωνιότητα. Για την μεγάλη πλειοψηφία, είτε το λέμε μπόνους είτε «φακελάκι» είτε και δυο μαζί, τόσο η δυσκαμψία όσο και η αιωνιότητα παραμένουν.     

Τέλος, εν έτη 2021 σε αυτή τη χώρα κάθε φορά που βρέχει και πλημμυρίζει ή χιονίζει και παγώνει το σύμπαν, θα πέσει το ρεύμα και θα σταματήσουν προσωρινά οι όποιες μεταφορές. Παρόλα αυτά κάναμε επανάσταση στην ΔΕΗ επειδή της αλλάξαμε το λογότυπο, κλείσαμε κάποιες λιγνιτικές μονάδες χωρίς όμως να υπολογίζουμε τις σημερινές,  πολλώ μάλλον μελλοντικές ενεργειακές ανάγκες της χώρας και κουρέψαμε για μια ακόμη φορά τους ιδιώτες παραγωγούς για να λέμε ότι μειώσαμε προσωρινά το κόστος λειτουργίας της εταιρείας. Παράλληλα ενοποιήσαμε τα συστήματα e-pass των εθνικών μας οδών, οι οποίες όμως με την πρώτη χιονοθύελλα ή πλημμύρα συνεχίζουν να κλείνουν. Τι κι αν με το παραμικρό – για προηγμένες χώρες – σταματάμε να παράγουμε και να μεταφέρουμε σε αυτή την χώρα, δεν πειράζει θα περιμένουμε την αιωνιότητα για να κάνουμε μεταρρυθμίσεις και στις υποδομές. Έχει ο Θεός. 

Εν αντιθέσει με την πλειοψηφία των Ελλήνων, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός έχοντας ξεκαθαρίσει μέσα του ότι επανάσταση γίνεται μόνο στον έρωτα και την τέχνη ζητάει επιτακτικά να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Στην Ελλάδα ακολουθούμε το Μαρκουζικό – Χέρμερτ Μαρκούζε – πρόσταγμα περί επανάστασης και επιδιώκουμε, τουλάχιστον στα λόγια, κάθε φορά μια ριζική αλλαγή στη διάρθρωση της κοινωνίας, αντί για το Ποπερικό – Καρλ Πόπερ – πρόσταγμα όχι για ριζική αλλαγή αλλά για παραπέρα επείγουσες βελτιώσεις, για μια μεταρρύθμιση. Δεν καταλαβαίνουμε ότι από όλες τις πολιτικές ιδέες η πιο επικίνδυνη είναι εκείνη που έχει πρόθεση να κάνει τέλειους και ευτυχισμένους τους ανθρώπους. Και στην προσπάθεια μας να πραγματωθεί πάνω στη γη ο επουράνιος παράδεισος παράγουμε διαρκώς την κόλαση. Μικροπράγματα θα μου πείτε… Τι να μας πει μωρέ εμάς μια μεταρρύθμιση μπροστά στην αιωνιότητα!!!   

Η Ελλάδα μου θυμίζει την ταινία Νύχτα Γάμου του Γιάννη Δαλιανίδη και συγκεκριμένα την σκηνή όπου ο Κώστας Βουτσάς καλεί τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου στο οποίο αποφάσισε να περάσει την πρώτη νύχτα του γάμου του με την κινηματογραφική του σύζυγο, Μάρθα Καραγιάννη. Ο κινηματογραφικός γαμπρός, Κώστας Βουτσάς, διαμαρτύρεται στον υπεύθυνο, ενός ξενοδοχείου υποτίθεται πολυτελείας, ότι το κρεβάτι τρίζει – λίγο λάδωμα μάλλον θα ήθελε – και εκείνος του απαντά ότι δεν είναι τίποτα σοβαρό, κάποια βιδίτσα θα έχει λασκάρει… ότι δεν είναι θέμα «υπερκόπωσης» για να κατευνάσει τους φόβους του πελάτη του και ότι θα προσπαθήσει να το διευθετήσει άμεσα – στην αιωνιότητα. Με το που μένει το ζευγάρι μόνο του η σύζυγος επικρίνει τον άντρα της ότι δεν ήταν ανάγκη να απασχολήσουν ολόκληρο υπεύθυνο για μικροπράγματα για να της απαντήσει ο Κώστας Βουτσάς ότι «από τα μικροπράγματα κρίνονται τα μεγαλοπράγματα». 

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα περί ψηφιακών και άλλων επαναστάσεων ή και πράσσειν άλογα γιατί αν συνεχίσουμε να εγκαταλείπουμε τα «μικροπράγματα» στην αιωνιότητα θα χάνουμε πάντα τα «μεγαλοπράγματα» του επείγοντος των ζητημάτων.