Το “κεντρί” της Τουρκίας και του μεταναστευτικού

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Όταν ο υπουργός Εξωτερικών αναφέρει σε πρόσφατη δήλωση του ότι “Η οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδος, θα γίνει μόνον υπό την απόλυτη προϋπόθεση ότι υπάρχει πλήρη σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου, κι ότι αυτό συνιστά τη μία και μόνη διαφορά που θα τεθεί στο τραπέζι”, θεωρητικά δεν δικαιολογείται καμία ανησυχία για τα ελληνοτουρκικά.

Όπως και η πρόθεση της Ε.Ε. να εντείνει τα μέσα που χρησιμοποιεί για την επαναπροώθηση των παράνομων μεταναστών, ακόμη και χρησιμοποιώντας ως ενδιάμεσους προορισμούς χώρες εκτός Ε.Ε., θα έπρεπε θεωρητικά να μας εφησυχάζει για τις εξελίξεις και σε αυτό τον τομέα.

Τι εξηγεί λοιπον τους φόβους για πιθανές αρνητικές εξελίξεις και στους αυτούς τομείς;

Οσον αφορά το δεύτερο ζήτημα, η διαχρονική αναποφασιστικότητα Ευρώπη που συνήθως περιορίζει τις αρχικές προθέσεις σε ένα εκτελεστικό κακέκτυπο, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για μια αποτελεσματική κατάληξη στις διαπραγματεύσεις. Άλλωστε η διάθεση αρκετών χωρών να καταργήσουν μονομερώς τη συνθήκη Σένγκεν, για χάρη τη διατήρησης εσωτερικών εθνικών ισορροπιών, δεν γεννά θετικές προσδοκίες για τη σύσταση ενός πακέτου μέτρων ικανών να βελτιώσουν άρδην τη μεταναστευτική εικόνα που μαλλον βαδίζει προς ένα αβέβαιο και χειρότερο μέλλον μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο δεδομένων.

Από την άλλη, η ισχύς της δήλωσης Γεραπετρίτη, η οποία παρατίθεται στην αρχή του κειμένου, θολώνει από την αντίρροπη δυναμική κατά καιρούς υπονοούμενων για την ανάγκη υποχωρήσεων στα πλαίσια μιας διαπραγμάτευσης χωρίς να καθορίζεται το πεδίο και η έκταση του συμβιβασμού, όταν μάλιστα η τουρκική πλευρά ξεκινά από θέσεις εντελώς εκτός διεθνούς δικαίου και δικαίου της θαλάσσης ενώ εμείς έχουμε ήδη θέσει τον πήχη, έστω και οριακά, κάτω από τα δηλωμένα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Το “κεντρί” και των δύο θεμάτων παραμένει ορατό και όσοι εκφράζουν ειλικρινείς ανησυχίες δεν κινδυνολογούν, δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά στο κυβερνητικό έργο αλλά κυρίως ως εργαλείο εσωτερικής πίεσης και πειστήριο κοινωνικής αντίδρασης, απολύτως χρήσιμο στην οποιαδήποτε διαπραγμάτευση.