Το πιο οξύμωρο σχήμα!
Γράφει ο Ιάσων Χατζηγεωργίου
Για την εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους κρίνεται απαραίτητη η ύπαρξη θεσμών, οι οποίοι βρίσκονται υπεράνω όλων και ελέγχουν την νομιμότητα κάθε πράξης. Τι γίνεται όμως όταν ο ίδιος ο νόμος λοξοδρομείται και ελέγχεται από ανθρώπους; Τότε παύει να εξυπηρετεί το κοινό καλό, αυτομάτως ο νόμος γίνεται παράνομος και τότε οι πολίτες οφείλουν να τον αποκαταστήσουν.
Σε λίγο καιρό, έχει προγραμματιστεί -εκτός απροόπτου- η κατάθεση μιας τροπολογίας στην Βουλή, που επιχειρεί να φέρει μια εκτρωματική ρύθμιση στην εκλογική διαδικασία. Αυτή κοντολογίς αναφέρει ως πρόφαση πως θα απαγορεύεται, σε οποιονδήποτε πολίτη καταδικασμένο για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, να κατεβάσει κόμμα στις εκλογές και παράλληλα να συμμετάσχει το κόμμα του με άλλον αρχηγό. Αφορμή για την νομική κινητοποίηση των κομμάτων και την συγγραφή αυτής της ρύθμισης αποτελεί η ραγδαία δημοσκοπική άνοδος του κόμματος «Έλληνες για την Πατρίδα» του Ηλία Κασιδιάρη. Μια άνοδος που προκαλεί τρόμο και απορία σε κάθε υγιώς σκεπτόμενο πολίτη και παράλληλα πανικό στα κοινοβουλευτικά κόμματα. Δεν θα αναλύσουμε την αντίδραση των πρώτων (άλλωστε είναι ένα ευγενές αντανακλαστικό η απέχθεια προς την βία και τον φασισμό) αλλά αυτή των δεύτερων. Γιατί εκεί, δυστυχώς, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Η τροπολογία έρχεται στην Βουλή, και ως στόχο έχει «να απαγορεύσει την συμμετοχή στις εκλογές σε κόμματα στα οποία ηγούνται πρόσωπα που έχουν καταδικαστεί για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση ή αχυράνθρωποί τους (σ.σ. αχυράνθρωποι αποκαλούνται οι μαριονέτες πολιτικών που εξυπηρετούν τα θέλω άλλων)».
«Οὐδεὶς ἀνάγκης μεῖζον ἰσχύει νόμος», Μένανδρος 4ος π.Χ. αιώνας. Σε νεοελληνική ερμηνεία: Κανένας νόμος δεν είναι πιο ισχυρός από την ανάγκη. Εάν θέσουμε στο κάδρο ως νόμο αυτόν περί ου ο λόγος, τότε ποια η ανάγκη που οδήγησε στην θέσπισή του; Εδώ δυστυχώς έρχονται οι χειρότερες σκέψεις.
Η πρώτη και πιο απλή λέει πως το κυβερνών κόμμα ανήκει στον δεξιό χώρο, επομένως αντλεί ψηφοφόρους σε μεγάλο βαθμό από τον χώρο που αντλεί και ο κ. Κασιδιάρης. Η θεαματική άνοδος του τελευταίου στις δημοσκοπήσεις, κάνει σαφές πως όσο αυξάνει τα ποσοστά του ο φυλακισθείς, τόσο θα φθίνει η δυναμική της Ν.Δ. Επομένως η ανάγκη που οδηγεί τους κυβερνώντες σε αυτή την κίνηση είναι ευτελούς σημασίας. Ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για την καταπολέμηση του ναζισμού αλλά θορυβήθηκαν μόνο όταν απειλήθηκαν τα νούμερα τους. Βεβαίως οι παραπάνω υπαινιγμοί αποτελούν βαρύ κατηγορητήριο αλλά αντίστοιχα υπάρχουν και ισχυρές αποδείξεις. Τέτοιες αποτελούν όλες οι ευκαιρίες που είχαν ανά τα έτη τα μεγάλα κεφάλια να πολεμήσουν τον φασισμό αλλά αντ’ αυτού εκμεταλλεύτηκαν την παρουσία του. Όπως όταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επιθυμούσε τις ψήφους της Χ.Α. στην Βουλή για έναν τότε νόμο που ήταν υπέρ του και ούτω καθεξής. Η Χρυσή Αυγή υπήρξε με την ανοχή των μεγάλων.
Μια δεύτερη ανάγκη που μπορούμε να ψηλαφήσουμε ως κίνητρο είναι και η τρομακτικότερη. Ο νόμος ως έχει, είναι προχειρογραμμένος και καταπατά κατάφωρα το Σύνταγμα. Έτσι, η δυσμενέστερη των επιπτώσεων που θα επιφέρει εάν τελικά περάσει, είναι η νομιμοποίηση της λογοκρισίας και της ιδεολογικής επιλεκτικότητας στους υποψηφίους των εκλογών. Με απλά λόγια, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο, το Συμβούλιο της Επικρατείας το οποίο εγκρίνει την συμμετοχή των συνασπισμών στις εκλογές, να απορρίπτει υποψήφιους λόγω ιδεολογίας. Και αυτό είναι ανήθικο και ενάντια στην δεοντολογία της δημοκρατίας. Είναι στείρωση της ελευθερίας.
Δυστυχώς, για ακόμη μια φορά είναι γελοίες και οι τοποθετήσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα «Ελλάδος», ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το ΜεΡΑ25 κινούνται σε κοινή γραμμή και δηλώνουν πως επιθυμούν το νομοσχέδιο, αρκεί να προσαρμοστεί και να αποκλείει από τις εκλογές μόνο όσους θεωρούνται, από την εκάστοτε κρατική αρχή, εγκληματίες νεοναζί. Με άλλα λόγια, οι ‘‘προοδευτικές’’ δυνάμεις της χώρας δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τον διαχωρισμό και αποκλεισμό ανθρώπων από την πολιτική. Επικροτούν και υπερψηφίζουν ένα τέτοιο αντισυνταγματικό νομοσχέδιο αρκεί να αποκλείσει μόνο τους εξτρεμιστές ακροδεξιούς. Αλλά για την αντίστοιχη μερίδα της αριστεράς ούτε λόγος. Το δηλώνουν ανοιχτά μάλιστα, μέσω των δικών τους media, πως το μόνο πρόβλημα που εντοπίζεται στο νομοσχέδιο μέχρι στιγμής είναι πως μπορεί να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να εξισωθεί ο ναζισμός με τον κομμουνισμό (πράγμα το οποίο συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη). Γιατί βεβαίως, είναι αλλιώς να σκοτώνεις υπό το σφυροδρέπανο και αλλιώς υπό τον αγκυλωτό σταυρό. Γελοιότητες επάνω στο κουφάρι της ιστορικής αλήθεια.
Εκτός των προφανών, υπάρχει περίπτωση να υλοποιηθεί και ένα διαφορετικό σενάριο το οποίο ναι μεν θα εκθέσει τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, αλλά συγχρόνως θα επιφέρει δυσμενείς εξελίξεις στις ζωές όλων μας. Να ηρωοποιηθεί ο κ. Κασιδιάρης και να αυξήσει την απήχησή του. Όταν προσπαθείς να θέσεις εκτός νόμου (και μάλιστα με ανήθικες μεθόδους) κάποιον, τότε στα μάτια του κόσμου φαντάζει ως το πιο λογικό σενάριο πως αυτός ο ‘‘κάποιος’’ είναι «εχθρός του πολιτικού συστήματος» και «θέλουν να τον πετάξουν έξω από την σκηνή». Και συντάσσεις τον λαό με τον έκνομο, και τους συσπειρώνεις μαζί και τότε έχεις εκκολάψει ένα τέρας.
Σε μια δημοκρατία, οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν στερούν σε κανέναν ιδεολογικό τους αντίπαλο τα δικαιώματά του, ακριβώς επειδή έχουν εμπιστοσύνη στο πολίτευμα και τους θεσμούς. Ο κάθε λογής φασισμός δεν κερδίζεται με καδρόνια και αποκλεισμούς, αλλά με πολιτισμένα μέσα και διάλογο. Άλλωστε «Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται» και η αστραπή του νεοναζισμού σε μια καθαρή κοινωνία δεν μπορεί να προκαλέσει φόβο.
Εδώ είναι που η αφέλεια και ο τυφλός κομματισμός των πολιτικών μας οδηγεί στον όλεθρο. Δεν μπορείς να απαγορεύσεις στον οποιονδήποτε να πάρει μέρος στην εκλογική διαδικασία λόγω ιδεολογίας, αυτό που δηλαδή λένε περήφανα πως θα κάνουν τα κόμματα. Αφενός καταργείς θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα ανθρώπων και αφετέρου γυρνάς σε μια μαύρη σελίδα για την χώρα μας, στην οποία αναγράφεται η απαγόρευση πεποιθήσεων και ιδεών. Όσο εγκληματική και εάν είναι μια ιδέα, σταλινισμός και χιτλερισμός, σε ένα υγιές πολίτευμα πρέπει όποιος θέλει να μπορεί να την πιστεύει. Ο μόνος τρόπος για να καταδικαστείς σε μια δημοκρατία είναι για τις παράνομες πράξεις σου, όχι για τα πιστεύω σου. Αυτή την στιγμή, για τους λόγους που αναφέραμε πρωτύτερα, ένας πολίτης μπορεί να τιμωρηθεί με απαγόρευση του δικαιώματος στο «εκλέγεσθαι» επειδή πιστεύει σε μια ιδεολογία, έστω και ειδεχθέστατη όπως ο ναζισμός.
Στο άρθρο 51 του Συντάγματος διαβάζουμε πως: «O νόμος δεν μπορεί να περιορίσει το εκλογικό δικαίωμα παρά μόνο […] ως συνέπεια αμετάκλητης ποινικής καταδίκης για ορισμένα εγκλήματα». Το έγκλημα για το οποίο διώκεται -αυτή την στιγμή- ο κ. Κασιδιάρης είναι τα (αποκρουστικά) πιστεύω του. Στο πρόσωπο λοιπόν του κ. Κασιδιάρη, του χρυσαυγίτη, του κατάδικου στον κοινό ποινικό κώδικα, του νεοναζί, παίζεται αυτή την στιγμή η ελευθερία έκφρασης στην Ελλάδα. Και αυτό είναι το πιο οξύμωρο σχήμα.
ΥΓ: Μιλώντας για καταδίκη λόγω πράξεων και όχι πιστεύω, το Κ.Κ.Ε. θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριληφθεί στην λίστα με τους αποκλεισμένους από την εκλογική διαδικασία. Διότι υπάρχει ιστορική συνέχεια του κόμματος με τα εγκλήματα της περιόδου 1944-1949 και επιπλέον, μπορούμε να θεωρήσουμε πράξη τις απειλές για κατάλυση της δημοκρατίας που αναγράφονται στο καταστατικό τους.
