Μια σπίθα φωτός στο δρόμο που είναι σπαρμένος με αγκάθια…

Γράφει η ”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου), Συγγραφέας

Μόλις έξι μήνες απ’ την ανάληψη διακυβέρνησης της χώρας από την ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεροψήνεται στο καμίνι ελέγχου της επάρκειάς του στην Εξωτερική Πολιτική.

Τα αντανακλαστικά του ΥΠΕΞ του βαριά και ράθυμα, δεν προοιωνίζονταν τίποτα θετικό εξ αρχής, αφού ο κ. Δένδιας μάς συνήθισε να λειτουργεί ως Επιμηθέας των γεγονότων κατά τα πρότυπα του προκατόχου του, που τύχαινε να είναι και πρωθυπουργός…

Αυτά μέχρι την τελευταία κρίση που προκάλεσε ο Ταγίπ Ερντογάν με τρόπο αυθαίρετο, όπως το συνηθίζει, προκλητικό και παράνομο. Το ”Mνημόνιο συνεργασίας” του με τη Λιβύη, για το οποίο μιλάμε, ήταν μια έμμεση πλην σαφής αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας και, ως εκ τούτου, η υπ’ αριθμόν μία αιτία για τον πρωθυπουργό ΚΜ να σηκώσει το γάντι της πρόκλησης.

Να το σηκώσει και να απαντήσει σε ένα από τα πολλά μέτωπα που άνοιξε ο Τούρκος Πρόεδρος με τη βεντάλια της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, όπως είχε κάνει κι ο Αδόλφος Χίτλερ κατά το ιστορικό παρελθόν.

Ναι, η πρόκληση ήταν ευθύβολη, στο αποκορύφωμα μιας κλιμακούμενης κρίσης που εξελίσσονταν ραγδαία το τελευταίο διάστημα, έτσι που να είμαστε με το δάχτυλο στη σκανδάλη για το θερμό επεισόδιο που επίκειται.

Έτσι φαίνεται, τουλάχιστον, απ’ τα πολλά ”μποφόρ” του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, που κάνουν πιο θορυβώδες το γοργοπάλμι της αγωνίας και της αβεβαιότητάς μας…

Γιατί αυτή η τελευταία έχει υπερβεί κάθε όριο, με τα δεδομένα στο μεταναστευτικό και το ξύλο μετά μουσικής που πέφτει στους αναρχικούς καταληψίες των δημοσίων κτιρίων.

Ένα ξύλο πικρό που ”ξινίζει” στους Συριζαίους υπουργούς της ”εκλιπούσας” κυβέρνησης Τσίπρα, οι οποίοι είχαν συνηθίσει να δέρνουν τους γραφικούς συνταξιούχους (που τους περνούσαν για ακροδεξιούς) με γλυκόπικρο τρόπο, αριστερίστικο, κουλτουριάρικο, προοδευτικό…

Τι λέγαμε, λοιπόν; Α, ναι… Για τους ισχυρότατους ανέμους πολέμου που πνέουν στο Αιγαίο και ανάγκασαν τον πρωθυπουργό να ”ξυπνήσει” τον υπουργό του, για να προλάβουν από κοινού τα χειρότερα για την πατρίδα.

Την πατρίδα, που την έστελναν στον αγύριστο με το πανό τους κάποιοι ”φιλήσυχοι” καταληψίες, προστατευόμενοι του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας:”Η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς, στο διάολο οικογένεια, θρησκεία, πατρίδα…”

Μάλιστα!.. Αυτά τα μπουμπούκια του προοδευτισμού και εθνομηδενισμού διαβολόστειλαν την πατρίδα που αγκομαχάει να επιβιώσει. Αγκομαχάει να ενισχύσει τις άμυνές της προ του κινδύνου που όλοι απεύχονται.

Αλλά αυτά ποσώς ενδιαφέρουν τους ανεύθυνους της αριστεράς κατακραυγής, που έσπευσαν να καταδικάσουν όχι τη βία, αλλά αυτόν που διέταξε την καταστολή της…

Με το βάρος αυτών των αριστερών απωθημένων του παρελθόντος στο εσωτερικό μέτωπο, η Ελλάδα ανασκουμπώθηκε κυριολεκτικά, για να αντιμετωπίσει τον Νο1 εχθρό, που αμφισβητεί ευθέως την κυριαρχία της στη θάλασσα του Αιγαίου, και όχι μόνο…

Έχοντας πάρει το μάθημά της απ’ το ανελέητο ράπισμα του προαιώνιου εχθρού, η ελληνική κυβέρνηση φάνηκε να ανταποκρίνεται για πρώτη φορά συντονισμένα, ψύχραιμα και μεθοδικά στη διπλωματική σκακιέρα πετυχαίνοντας αθόρυβα την πρώτη της νίκη στην Εξωτερική πολιτική.

Ναι, είναι νίκη να πετύχεις κάτω από φοβερή πίεση (λόγω επιδείνωσης του μεταναστευτικού) να συμπήξεις συμμάχους που απονομιμοποίησαν τελικά ξεκάθαρα με δηλώσεις τους το επικίνδυνο τέχνασμα της Άγκυρας μέσω… Λιβύης, στο πλαίσιο της επεκτατικής, αναθεωρητικής της πολιτικής, την οποία υπαγορεύει στον Ερντογάν ο μεγαλοϊδεατισμός της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπαιξε και κέρδισε τον πρώτο γύρο των ελληνοτουρκικών αψιμαχιών. Και το πιο αξιέπαινο είναι ότι το έκανε αθόρυβα, χωρίς κραυγές εντυπωσιασμού και λαϊκισμού, χωρίς μεγαλοστομίες ψευδοπατριωτισμού, που μπορούσαν να χαλάσουν το κλίμα συναίνεσης στο εσωτερικό εθνικό μέτωπο.

Αυτή η αχτίδα φωτός για ένα χέρι βοήθειας την κρίσιμη ώρα χρεώνεται πρωτίστως στον ίδιο τον πρωθυπουργό και δευτερευόντως στον υπουργό Εξωτερικών του, που – παρά την επικοινωνιακή του ρελάνς για εξισορρόπηση των τουρκικών εντυπώσεων – κινείται, όπως προείπα, ως Επιμηθέας των γεγονότων κι όχι ως Προμηθέας τους. Μ’ άλλα λόγια, διορατικότης μηδέν…

Γι’ αυτό χρεώνεται στον Κυριάκο πρωτίστως η επιτυχία, γιατί ήρθε σε επαφή ο ίδιος με τους ηγέτες του ΝΑΤΟ και, στη συνέχεια, της ΕΕ. Ο ίδιος έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα στην Αμερική να μη θεωρεί την Ελλάδα δεδομένη, γιατί ”στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι”.

Ο ίδιος απαίτησε από όλους αυτούς την καθολική αντίδρασή τους στα σχέδια του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έκανε ευθεία συναλλαγή με τον Σάρατζ ( ”πρωθυπουργό-σφραγίδα” της Λιβύης), για να οριοθετήσει – μέσω του ”Μνημονίου”- τις θαλάσσιες ζώνες που συμφέρουν στην Τουρκία και είναι σε βάρος μας, με αντάλλαγμα την υποστήριξη της Λιβύης από αυτήν με στρατιωτικά μέσα.

Έτσι, την αντίδραση του στρατηγού Χαφτάρ στα σχέδια του Σάρατζ και του Ερντογάν, τη διαδέχθηκαν οι καταδικαστικές για τα σχέδια του ”σουλτάνου” θέσεις της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Αιγύπτου, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ), των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Ρωσίας (χωρών με δυνατότητες στρατιωτικής παρέμβασης υπέρ μας σε ενδεχόμενη σύγκρουσή μας με την Τουρκία).

Ωστόσο όλα αυτά που συνιστούν την πρώτη ελληνική νίκη σ’ ένα παιχνίδι για γερά νεύρα με αυτήν και δικαιώνουν τη στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι ανάσα ενός γύρου στην ατέλειωτη παρτίδα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, η οποία ίσως κριθεί σε μεγάλο βαθμό απ’ τη στήριξη των συμμάχων μας στο δρόμο για την τελική μας δικαίωση, τον οποίο – χωρίς αυτούς – θα διαβούμε ασθμαίνοντας, γιατί είναι σπαρμένος με αγκάθια…