Γιατί να πάμε στην Χάγη;

Γράφει ο Blood

Από την ημέρα που ανακοινώθηκε η συμφωνία Τουρκίας –Λιβύης, και σε συνέχεια της αύξησης της έντασης στην περιοχή, ξεκίνησε ξανά η συζήτηση για την κατάσταση με τη γείτονα στο Αιγαίο.

Είναι τρομερό πως δημοσιογράφοι και πολιτικοί έχουν ξεχυθεί σε ένα μαραθώνιο “ενημέρωσης” (πλύση εγκεφάλου), για να πείσουν τον κόσμο ότι πρέπει να πάμε χεράκι – χεράκι με την Τουρκία στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για να δούμε τα θέματα μας. Εννοούν φυσικά τα θέματα που θέτει η Τουρκία, τα θέματα που η Τουρκία θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξουν. Γιατί εμείς απ’ όσο θυμάμαι δεν έχουμε θέσει ποτέ κάτι…

Έχουν βγει στα κανάλια πολιτικοί, συνεχώς πληθαίνουν οι φωνές, που λένε στον κόσμο ότι “οι καιροί άλλαξαν οι συνθήκες άλλαξαν και πρέπει να…προσαρμοστούμε σε αυτούς…“. Δε διευκρινίζουν φυσικά τι σημαίνει ότι πρέπει να προσαρμοστούμε, και σε τι ακριβώς πρέπει να προσαρμοστούμε.

Απαντούν δε με ένα ψυχρό ΝΑΙ στην ερώτηση: “Ξέρετε ότι μπορεί να χάσουμε κάποια προνόμια μας και ότι οι αποφάσεις θα είναι δεσμευτικές για εμάς “; Αυτό και αν ειναι απίστευτο!!
Δηλαδή να αγνοήσουμε όσα έχουμε κερδίσει μέχρι σήμερα, ως αποτέλεσμα σκληρών αγώνων (όχι μόνο διπλωματικών), διαπραγματεύσεων και διεθνών συνθηκών, και να πάμε στο δικαστήριο της Χάγης να τα παίξουμε όλα από την αρχή κορώνα γράμματα;

Κοιτώντας αυτούς τους πολιτικούς και δημοσιογράφους διαπιστώνουμε ότι είναι οι ίδιοι , εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας, που πίεζαν τον τότε πρόεδρο της Κύπρου Τάσο Παπαδόπουλο να υπογράψει το σχέδιο Ανάν. Και φυσικά είναι οι ίδιοι που ανέκαθεν τίθεντο υπέρ του να δοθεί το όνομα Μακεδονία στην γειτονική χώρα. Οι ίδιοι και απαράλλαχτοι.

Σε τι αποσκοπεί αυτή τους η προσπάθεια να πάμε στο δικαστήριο της Χάγης; Γιατί προετοιμάζουν το λαό; Είναι ξεκάθαρο.

Αφορά την συνδιαχείριση ή συνεκμεταλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους. Του Αιγαίου και όλων των πλουτοπαραγωγικών του πόρων φυσικά. Είναι ξεκάθαρο. Γνωρίζουν ότι στην Χάγη κάτι θα χάσουμε, γιατί στα διεθνή δικαστήρια η ισχύς πάντα λαμβάνεται υπόψη, και επιδιώκουν πάντα ένα συμβιβασμό, περισσότερο ή λιγότερο επώδυνο. Έτσι “αναίμακτα”, και χωρίς δυνατότητα επιστροφής, θα παραχωρήσουμε ό,τι είναι να παραχωρήσουμε στην Τουρκία και θα απαλλαγούμε, δήθεν, από τα προβλήματα μεταξύ γειτόνων. Όπως απαλλαγήκαμε με τις Πρέσπες…

Οι ίδιοι άνθρωποι ήταν πάντα και αυτοί θα είναι και στο μέλλον. Ίσως με διαφορετικά πρόσωπα, όμως οι ίδιοι. Οι ίδιοι άνθρωποι με τις ίδιες ιδέες. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι. κατώτεροι των περιστάσεων και της χώρας, για να μην πω κάτι χειρότερο…
Ένα πράγμα θα πρέπει να καταλάβουν οι εντός και εκτός Ελλάδας.

Τίποτα δεν χαρίζεται. Όποιος είναι να μας επιτεθεί, ας έρθει. Αναίμακτα τίποτα δεν θα παραχωρηθεί, τίποτα δεν θα χαριστεί, τίποτα από τα κεκτημένα δεν θα ρισκάρουμε.

Αυτά για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους τώρα, και να μην λέμε διάφορα αργότερα.