Γερμανικός Σιωνισμός και οι Γερμανοί Εβραίοι

Γράφει ο Αριέλ Λεκαδίτης, Ιστορικός Ολοκαυτώματος

Για να κατανοήσουμε τους λόγους συνεργασίας μεταξύ Σιωνισμού και Τρίτου Ράιχ, είναι σημαντικό να καταλάβουμε την ιδεολογία και νοοτροπία του Σιωνισμού προς τους Εβραίους. Για να το καταφέρουμε αυτό είναι απαραίτητο να κάνουμε αναδρομή στις διακηρύξεις του θεμελιωτή του Σιωνισμού, Θέοντορ Χερζλ, που είπε τα ακόλουθα σχετικά με τον αντισημιτισμό: “Έχω καταλήξει σε μια ποιο ανοιχτόμυαλη άποψη όσον αφορά τον αντισημιτισμό, τον οποίο έχω αρχίσει να καταλαβαίνω και να συγχωρώ ιστορικά. Πάνω από όλα αναγνώρισα το πόσο ανούσια είναι η προσπάθεια καταπολέμησης του αντισημιτισμού”.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο Χέρζλ προσανατολίζεται στην διαμόρφωση μιας ανοιχτόμυαλης σκέψης ενάντια στην στενόμυαλη αντισημιτική ιδεολογία. Η σκέψη του κατευθύνεται σε μία “ανοιχτόμυαλη άποψη” σε σημείο που κατανοεί και συγχωρεί τον αντισημιτισμό. Αλλά αν δώσουμε περισσότερη σημασία στην παραπάνω φράση σε συνάρτηση με τα έως τώρα εξετασθέντα γεγονότα υποχρεούμαστε να αναρωτηθούμε αν η “ανουσιότητα” της μάχης κατά του αντισημιτισμού υπονοεί παθητική στάση απέναντι σε μια ιδεολογία που στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο διεκπαιρεώθηκε με τον πιο φριχτό τρόπο. Ο λόγος αυτής της παθητικότητας που εξέφραζε ο Θέοντορ Χερζλ προς τον αντισημιτισμό ήταν η επικοδόμηση μιας παθητικής νοοτροπίας για να αποτραπεί η οργάνωση και δράση Εβραϊκών επαναστατικών κομμάτων. Σε μία συζήτηση με τον Κόμη Βον Πλέχβε, τον διεκπεραιωτή ενός εκ των χειρότερων πογκρόμ στην Ρωσσία, ο Χερζλ πρότεινε τα ακόλουθα: “Βοήθα με να φτάσω την Γη της Παλαιστίνης νωρίτερα και η επανάσταση εναντίων του Τσάρου θα τελειώσει”.

Κατά την δεκαετία του 30, ο Χάσομερ Χάτζαϊρ της Νέας Φρουράς(νεολαία που ήταν μέλος της Σοσιαλιστικού-Σιωνιστικού κύκλου) έγραψε ότι: “Ο Εβραίος είναι καρικατούρα ενός κανονικού ανθρώπου, τόσο πνευματικά όσο και φυσιολογικά. Ως άτομο στην κοινωνία επαναστατεί και πετάει τις αλυσίδες των κοινωνικών υποχρεώσεων, δεν γνωρίζει τάξη ή πειθαρχία”. Από τα παραπάνω φαίνεται ότι τα μέλη του Σιωνιστικού κινήματος αποστασιοπιούσαν τους εαυτούς τους από τους Εβραίους. Η χρήση τρίτου προσώπου σε αυτό το μικρό κείμενο εκφράζει την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης διαχωριστικής γραμμής μεταξύ των Σιωνιστών και των Εβραίων, χαραγμένη από τους πρώτους. Μια γραμμή που ορίζει τους Εβραίους ως “άλλους” μια γραμμή που συναντάμε στην Ναζιστική ιδεολογία(που νομιμοποιήθηκε με τους Νόμους της Νυρεμβέργης) και στην συγκεκριμένη περίπτωση ταυτοποιεί τον Εβραίο ως άτομο που “δεν γνωρίζει τάξη ή πειθαρχία”.

Ζέεβ Τζαμποτίνσκι, ηγετική φιγούρα του Αναθεωρητικού Σιωνισμού, έγγραψε στο ίδιο πνεύμα ότι “Οι Εβραίοι είναι ένας πολύ κακός λαός. Οι γείτονές του τον μισούν και δικαίως…η μόνη του σωτηρία βρίσκεται σε μία γενική μετανάστευση στην Γη του Ισραήλ”. Η ουσία της σκέψης του Τζαποτίνσκι γύρω από τον εθνικισμό ήταν η ιδέα ότι φυσιολογικές και φυλετικές διαφορές υπήρχαν μεταξύ των εθνών. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι υποστήριζε την ιδέα της “υπεροχής” ενός έθνους προς ένα άλλο. Απέρριπτε κάθε έννοια σχετική με τον ρατσισμό. Ο εθνικισμός του ήταν βασισμένος στην ιδέα ότι το έθνος είναι υπεράνω του ατόμου, συνεπώς το έθνος έχει την πρωτοκαθεδρία. Λίγο πολύ αυτή η ιδέα γύρω από την φύση και τον ρόλο του εθνικισμού επηρέασε και εφαρμόστηκε σε όλες τις Σιωνιστικές σχολές σκέψης. Η ανάγκη του έθνους να διασώσει και να επαναφέρει την ύπαρξή του από τον κίνδυνο του διωγμού είναι κριτική και μπορεί να εφαρμοστεί με την επιστροφή στην στα πάτρια εδάφη.

Όπως φαίνεται, ένας βασικός άξονας πάνω στον οποίο σχηματίστηκε η πολιτική του Σιωνιστικού κινήματος ήταν η απουσία όποιας μορφής αντίστασης στον αντισημιτισμό. Θα μπορούσε αυτός ο άξονας, από την στιγμή που υιοθετήθηκε με τις παραπάνω περιγραφές, να έχει συμβάλει στην προώθηση του αντισημιτισμού στην Ευρώπη; Ένας δεύτερος βασικός άξονας ήταν η ιδέα της μεταφοράς των Εβραίων από την Γερμανική επικράτεια στην Γη του Ισραήλ. Αυτά τα δύο στοιχεία της Σιωνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής οδηγούν στην εξίσωση των “αρχών του μίσους κατά των Εβραίων” με τις αρχές του αντισημιτισμού. Επιπλέον αποτέλεσε στην αναγνώριση των αντισημιτιστών από τους Σιωνιστές ως συμμάχους, και ως “τους πιο αξιόπιστους προστάτες και αρωγούς”.

Η πολιτική του Σιωνιστικού κινήματος και της ιδεολογίας τους προς τους υπόλοιπους Γερμανούς Εβραίους ήταν πολύ ξεκάθαρη. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι διαχώριζαν τους εαυτούς τους από τους Γερμανούς Εβραίους, τους οποίους έβαζαν σε ξεχωριστή κατηγορία: δεν μιλούσαν Εβραϊκά, δεν ανήκανε στο Σιωνιστικό κίνημα, ήταν πολύ μεγάλοι σε ηλικία για να έχουν παιδιά ή δεν είχαν τους οικονομικούς πόρους για να υποστηρίξουν την εποίκιση της Παλαιστίνης, ένας λόγος που, βέβαια έδινε τα κριτήρια γι αυτόν τον διαχωρισμό. Συνεπώς το Σιωνιστικό κίνημα όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για την αντιμετώπιση του Ολοκαυτώματος αλλά πολέμησαν σθεναρά οποιαδήποτε μεταναστευτική πολιτική που ήταν προσανατολισμένη στην μεταφορά των Γερμανών Εβραίων προκειμένου να τους σώσουν.

Ένδειξη αυτής της πολιτικής ήταν η συμπεριφορά του Σιωνιστικού κινήματος το 1938 προς ενδεχόμενη αλλαγή του μεταναστευτικού νόμου των ΗΠΑ που θα επέτρεπαν στους Εβραίους να βρούνε καταφύγιο. Το κίνημα αντιστεκόταν σε αυτήν την πιθανότητα, όπως ειπώθηκε από τον Ραβίνο Στήφεν Γουάιζ, αρχηγού του Αμερικανικού Εβραϊκού Κονγκρέσου: “Αποφασίστηκε ότι καμία Εβραϊκή οργάνωση, εκείνη τη στιγμή, δεν θα αρωγούσε σε κανένα νόμο που θα άλλαζε με οποιονδήποτε τρόπο τον μεταναστευτικό νόμο”. Η ίδια πολιτική εφαρμόστηκε όταν το Αμερικανικό Κονγκρέσο ξεκίνησε κάποιες πρωτοβουλίες το 1943 όσον αφορά την εξόντωση των Εβραίων που είχε ήδη ξεκινήσει. Και πάλι ο Ραβίνος Γουάιζ, που εκείνη την εποχή ήταν ο κύριος εκφραστής του Σιωνισμού, μετέβη στην Ουάσινγκτον για να καταθέσει εναντίων νόμου Διάσωσης πάνω στον οποίο θα ψήφιζε το Κονγκρέσο, καθώς θα δημιουργούσε προβλήματα με τον εποικισμό της Παλαιστίνης.

Για τους Σιωνιστές, ο εποικισμός της Παλαιστίνης ήταν υπεράνω όλων. Είχε προτεραιότητα επί οποιουδήποτε άλλου σκοπού, ακόμη και της διάσωσης των Γερμανών Εβραίων, οι οποίες είχαν αξία μόνο για την χρησιμότητά τους στην διεκπεραίωση του Σιωνιστικού στόχου. Σύμφωνα με τα λόγια του Σάιμ Γουέισμαν, ένας ηγετικός Σιωνιστής που αργότερα έγινε ο πρώτος Πρόεδρος του Ισραήλ: “Από την δίνη της τραγωδίας θέλω να σώσω τους νέους για την Παλαιστίνη. Οι γέροι θα φύγουν. Είτε θα αντιμετωπίσουν τη μοίρα τους ή δεν θα το κάνουν”. Σε μία άλλη δήλωση, ο Γιτζάκ Γκρούεμπομ, πρόεδρος της Σιωνιστικής επιτροπής είπε: “Μεταξύ της διάσωσης της Εβραϊκής μάζας και της σωτηρίας της Γης- ψηφίζω χωρίς δεύτερη σκέψη, την σωτηρία της Γης”.

– Το κείμενο το έγραψε ο κ. Λεκαδίτης για τους Times of Israel και με δίκη του έγκριση το LastPoint το μετάφρασε και το ανέβασε. Την μετάφραση για το Last Point την έκανε ο Οδυσσέας Ματζιούνης