50 χρόνια Μεταπολιτευτική γκρίνια
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
50 χρόνια Μεταπολίτευσης και η γκρίνια, κατά το σύνηθες του λαού μας, ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή και δεν σταμάτησε ούτε λεπτό έως σήμερα.
Γκρίνια για τον τρόπο με τον οποίο επανήλθε η δημοκρατία, για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και τη μέθοδο διεξαγωγή του δημοψηφίσματος για το πολιτειακό.
Γκρίνια για τη μετάβαση της εξουσίας προς τα Αριστερά και την έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στην άκρατη παροχολογία και τη δημοσιονομική σταθερότητα, όχι πάντα με τον πιο επωφελή για την κοινωνία τρόπο.
Γκρίνια για την εκσυγχρονιστική ρητορική και την αναπτυξιακή εγκατάλειψη της περιφέρειας, θέτοντας από τη μία μεγαλεπίβολους στόχους όπως η ένταξη στην Ε.Ε. ή η είσοδος στην ΟΝΕ χωρίς πάντα με την καλύτερη προετοιμασία και τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών αξιοποίησης του νέου περιβάλλοντος και των προκλήσεων του.
Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια, έως ότου ουσιαστικά το 2010 με την έλευση του μνημονίου, η Μεταπολίτευση έκλεισε το ιστορικό της κύκλο, ακόμη κι αν δεν αναγνωρίσαμε επίσημα εκείνη την ουσιαστική κόκκινη γραμμή. Έστω κι αν τα διδάγματα δεν δείχνουν να άλλαξαν ριζικά νοοτροπίες, η κατάρρευση του μοντέλου λειτουργίας, τόσο οικονομικού όσο και διοικητικού, θέτουν το πραγματικό όριο για την ολοκλήρωση μιας εποχής.
Η Μεταπολίτευση μάς “φιλοδώρησε” με μια στέρεη θεσμική βάση αλλά στην πορεία απέτυχε να “φυτέψει” τα απαραίτητα θεσμικά υποστυλώματα που θα έδιναν στο σύστημα τη δύναμη και την αξιοπιστία που θα το έκαναν απρόσβλητο στο λαϊκισμό και τα πρόσκαιρα πολιτικά παιχνίδια, ενώ ταυτόχρονα θα προσέφεραν δικλείδες ελέγχου άρα και απρόσβλητης εμπιστοσύνης από πλευράς πολιτών.
Η διαχρονική γκρίνια φυσικά και δεν είναι αδικαιολόγητη αλλά δεν αρκεί για να δώσει διέξοδο στα μόνιμα αδιέξοδα.
Ο δημοκρατικός μετασχηματισμός είναι καίριο ζητούμενο αλλά δύσκολη επιλογή όταν προϋποθέτει την διάλυση μύθων και τη σύγκρουση με πολιτικά κεκτημένα και συμφέροντα.
Ο οικονομικός μετασχηματισμός είναι αναγκαία συνθήκη υπέρβασης του παρελθόντος αλλά οι ρίζες των παθογενειών, της μονοπωλιακή καθοδήγησης της αγοράς και της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας είναι πολύ βαθιές και αντιδρούν σε κάθε υγιή προσπάθεια.
