5 Ιουλίου του 2015… μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της χώρας
Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού
5 Ιουλίου του 2015… αλλού ενθουσιασμός, αλλού έντονος προβληματισμός και φόβος, αλλού ουδετερότητα και αλλού αδιαφορία… έντονη ακροαριστερή λαϊκίστικη προπαγάνδα και πουθενά καμία πληροφόρηση και ενημέρωση για το τι πραγματικά επρόκειτο να συμβεί… μια κοινωνία ολόκληρη σε πλήρη χάος! Μια εβδομάδα πριν, στις 26 Ιουνίου 2015 είχε προκηρυχθεί δημοψήφισμα από τη Βουλή των Ελλήνων (ΦΕΚ Α΄ 63) με ερώτημα αν πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας των τριών θεσμών. Η χώρα διχασμένη σε δυο στρατόπεδα. Στο ένα οι «Μένουμε Ευρώπη». Στο άλλο μια πρωτοβουλία υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα. Το αποτέλεσμα όλοι το γνωρίζουμε… δε χρειάζεται να μπω πιστεύω σε λεπτομέρειες… η χώρα γελοιοποιείται και η τότε κυβέρνηση αναγκάζεται να επιβάλλει δυσβάσταχτα μέτρα, κατεδαφίζοντας, όμως την ίδια στιγμή, όλες τις προσπάθειες και κατακτήσεις – όποιες και εάν ήταν αυτές – των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Ένα βήμα πριν την λιμοκτονία ο ελληνικός λαός εν πλήρη και συνολική άγνοια του!
«Προσπαθήσαμε να αποκτήσουμε κάτι κραυγάζοντας, ξεσκαλίζοντας, τραβώντας – έτσι ακριβώς όπως ένα παιδί τραβάει το τραπεζομάντηλο, και δίχως να κερδίσει τίποτε, ρίχνει μόνο όλα τα θαυμάσια πράγματα στο πάτωμα και τα χάνει για πάντα», λέω από μέσα μου. Είναι δεδομένο πλέον ότι η Ελλάδα δεν επωφελήθηκε. Παρά την όποια αριστερή προπαγάνδα περί του αντιθέτου, η Ευρώπη δεν επωφελήθηκε, όμως ούτε αυτή. Αναγκάστηκε να βγάλει νέα χρήματα από το συρτάρι της, οι εκπρόσωποι των κρατών να ξαναπάνε στα κοινοβούλια τους και για πολλοστή φορά να δικαιολογηθούν και να ζητήσουν από τους πολίτες τους την οικονομική στήριξη της Ελλάδας… για να μπορέσει για πολλοστή φορά να στηρίξει τις ελληνικές τράπεζες και οικονομία…
Γίνανε σοβαρά λάθη και παραλήψεις από την Ευρώπη; Σαφέστατα, με πρώτο και κύριο την μη αμφισβήτηση των, όπως αποδείχθηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά, λάθος πολλαπλασιαστών από το ΔΝΤ. Η αρνητική αρχική θέση απέναντι στους «τεμπέληδες» Έλληνες και διάφορα άλλα ειρωνικά σχόλια και στάση υπεροψίας ήταν εξίσου σοβαρά λάθη και αυτά. Στο τέλος της ημέρας, όμως, κανένας δεν μπορεί να μεμφθεί την Ευρώπη ότι έστω και την ύστατη στιγμή δεν έκανε προσπάθειες – όποιες και εάν ήταν αυτές – να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρύτερη «οικογένεια» κρατών και μελών της, επιβαρύνοντας κάθε φορά τους πολίτες της, ότι αυτή έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά και οδήγησε τη χώρα στα χέρια επικίνδυνων λαϊκιστών ή ότι αυτή έφταιξε για τη χρεοκοπία της.
Επειδή κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι όλα έγιναν για να διασωθεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, το έχω σκεφτεί και αυτό. Αλλά πρόκειται για μια άλλη, τελείως διαφορετική και όχι τόσο απλή κουβέντα όσο θέλει να πιστεύει κανείς. Ας μείνουμε, λοιπόν, καθαρά και μόνο στο ποιος άμεσα επωφελήθηκε από την τότε μεγάλη ανωμαλία.
Επωφελήθηκε, λοιπόν, κάποιος;;; Η κρυφή ατζέντα του Τσίπρα και μόνον! Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν, αν και ομολογουμένως η χειρότερη, την ίδια στιγμή η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση και ο μοναδικός επωφελούμενος του δημοψηφίσματος. Με κύρια χαρακτηριστικά της τον κρατισμό και τον παρασιτισμό αλλά και με μια αυξημένη δόση ακροαριστερού διεθνισμού και εθνικής απαξίωσης ο Τσίπρας κυβέρνησε αν όχι καθαρά, σίγουρα σχεδόν καθεστωτικά. Το δημοψήφισμα τον βοήθησε να θεμελιώσει το καθεστώς που είχε από πολύ πριν στο μυαλό του. Την κρυφή του ατζέντα. Όποιος εναντιώθηκε στο καθεστώς διώχθηκε, με κατασκευασμένες κατηγορίες, ποινικά. Όποιος το αμφισβήτησε βρέθηκε αυτός αλλά και ολόκληρη η οικογένεια του στο στόχαστρο της αριστερής προπαγάνδας. Ο ελληνικός λαός διχάστηκε περισσότερο από ποτέ κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Κάποιοι συνεχίζουν να λένε ότι το δημοψήφισμα ήταν άχρηστο. Σίγουρα για τη χώρα, όχι όμως και για τον Τσίπρα.
Το δημοψήφισμα υπήρξε μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της χώρας μας. Η κωλοτούμπα καθιερώθηκε ως διεθνής όρος. Τα greekenglish του Τσίπρα απέκτησαν αρνητική δημοσιότητα. Οι εικόνες από ουρές απεγνωσμένων πολιτών στα ATM γύρισαν όλη την υφήλιο. Γέλασε τότε μαζί μας και ο κάθε πικραμένος.
Υπήρξαν και πολύ χειρότερα όμως… Με υπογραφή Τσίπρα, η Ελλάδα αναγκάστηκε να δεσμεύσει ολόκληρη την περιουσία της για τα επόμενα 100 χρόνια, οδηγήθηκε σε τραγικές μειώσεις μισθών και συντάξεων για τα δεδομένα της τότε οικονομίας και γενικότερα δημοσιονομικού κόστους και δημοσίων επενδύσεων, αυξήσεις φόρων και εισφορών και μαζικές κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων. Η φυγή ανθρώπινου και εταιρικού κεφαλαίου διογκώθηκε και οι Έλληνες κατάντησαν, αυτό που απευχόταν κάποτε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, τα «γκαρσόνια της Ευρώπης» και μάλιστα τα «ημιαπασχολούμενα αλλά και μη πληρωμένα στην ώρα τους γκαρσόνια της Ευρώπης». Η ελληνική οικονομία απώλεσε την όποια αναπτυξιακή της δυναμική. Αρχικά περιήλθε σε ύφεση και στη συνέχεια σε στασιμότητα.
Οι εθνικές ήττες διαδέχθηκαν η μια την άλλη, ακόμα κινδυνεύει η εσωτερική της ασφάλεια και ελευθερία πολιτών, διαλύθηκε η συνοχή ενός ήδη αδύναμου κράτους και υποβαθμίστηκαν όλοι της οι θεσμοί, με πρώτους και κύριους της δικαιοσύνης και εκπαίδευσης. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως αυτή της Τράπεζας της Ελλάδος, έγιναν προσπάθειες άμεσου ελέγχου της ανεξαρτησίας τους. Χάθηκαν εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές άδικα από την εγκληματική αδιαφορία, αδυναμία και ανικανότητα των καθεστωτικών να διαχειριστούν τα αυτονόητα, δηλαδή την προστασία των πολιτών από φυσικές καταστροφές. Η Ελλάδα βρέθηκε ένα βήμα πριν από τον τρίτο κόσμο και σε αρκετά πεδία τον έφτασε, αν όχι ξεπέρασε.
Οι άνθρωποι έχουν αξία μονάχα σαν πέφτουν, μονάχα τότε μπορούν να σου δώσουν την άγρια χαρά να τους συμπονέσεις, λέω από μέσα μου. Όχι όμως αυτοί! Όχι για αυτούς! Αυτοί δεν υπήρξαν άνθρωποι! Για αυτούς, τώρα που πέφτουν, πιστεύω δε θα υπάρξει κάποια αξία πολλώ δε μάλλον συμπόνοια. Και αν όχι συνολικά από τον ελληνικό λαό τότε τουλάχιστον από την μεγάλη πλειοψηφία του αλλά κυρίως από την ιστορία. Ο Ελληνικός λαός οφείλει να μην ξεχάσει ποτέ την μαύρη αυτή σελίδα στην ιστορία της χώρας του. Γιατί καθώς είμαστε το αποτέλεσμα περασμένων γενεών, είμαστε το αποτέλεσμα και των παραστρατημάτων, των παθών, των λαθών τους, ακόμα και των εγκλημάτων τους. Είναι αδύνατο να τινάξει κανείς εντελώς από πάνω του αυτές τις αλυσίδες. Και με αφορμή το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 έγιναν πολλά παραστρατήματα, λάθη και εγκλήματα!
