26 Απριλίου 1828 – Πόλεμος «για την Ελλάδα»

Ο Νικόλαος Α’ γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1796 και στέφθηκε τσάρος στις 14 Δεκεμβρίου του 1825. Στα τριάντα χρόνια που κάθισε στον θρόνο, η Ρωσία οδηγήθηκε στο αποκορύφωμα της απολυταρχίας. Στα 1826, όμως, ο κόσμος όλος είχε στραμμένη την προσοχή του στην πολιορκία και την επική άμυνα των Ελλήνων στο Μεσολόγγι.

Η ηρωική έξοδος και η πτώση του Μεσολογγίου (10 Απριλίου του 1826) ξεσήκωσαν την παγκόσμια κοινή γνώμη αλλά και έπεισαν τον σουλτάνο Μαχμούτ Β’ ότι το μέλλον βρισκόταν στον τακτικό στρατό. Οι γενίτσαροι εξολοθρεύτηκαν οριστικά σ’ ολόκληρη την επικράτεια.

Απαλλαγμένη από αυτή τη μάστιγα αλλά και πληγωμένη από την άγρια αιματοχυσία, η Οθωμανική αυτοκρατορία είδε τη Ρωσία να απαιτεί με τελεσίγραφο τη ρύθμιση διαφόρων ζητημάτων, που φάνταζαν ως ασήμαντες αφορμές, καθώς ο τσάρος Νικόλαος Α’ επιζητούσε με κάθε τρόπο να βρει ευκαιρία ν’ ανοίξει πόλεμο με τον σουλτάνο. Ο Μαχμούτ τον απέφυγε υπογράφοντας την συνθήκη του Άκερμαν (25 Σεπτεμβρίου 1826), μιας μικρής πόλης στις εκβολές του Δνείστερου ποταμού.

Πέρα από τα εδαφικά κέρδη της, η Ρωσία αποκτούσε δικαίωμα ελεύθερου διάπλου από τον Εύξεινο Πόντο στο Αιγαίο κι αντίστροφα, επέβαλλε την αναγνώριση της αυτονομίας των Σέρβων και ρύθμιζε το καθεστώς στη Βλαχία και στη Μολδαβία: Στο εξής, οι ηγεμόνες τους θα εκλέγονταν από τους βογιάρους με επτάχρονη θητεία. Ο σουλτάνος θα είχε δικαίωμα να παύσει κάποιον μόνον αν συμφωνούσε ο Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη. Όλα αυτά, όμως, δεν ικανοποιούσαν τον τσάρο που επιζητούσε να βρει τρόπο να βγει στο Αιγαίο. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου (Οκτώβριος του 1827) είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την εκκένωση του Μοριά από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ αλλά ο σουλτάνος δεν έδειχνε διάθεση να συνεργαστεί στα υπόλοιπα ζητήματα της «ελληνοτουρκικής διαφοράς».

Καλύτερη ευκαιρία για τη Ρωσία δεν μπορούσε να υπάρξει, καθώς οι άλλες δυνάμεις θα δυσκολεύονταν να φέρουν αντιρρήσεις. Στις 26 Απριλίου 1828, ο τσάρος Νικόλαος κήρυξε πάλι τον πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία με πρόσχημα τη μη αναγνώριση της ελληνικής κρατικής οντότητας. Τα στρατεύματά του κυρίευσαν τις ηγεμονίες, πέρασαν τον Δούναβη, κατέλαβαν τη Βάρνα (Οκτώβριος του 1828) και πολιόρκησαν τη Σιλίστρια. Δεν κατάφεραν να την πάρουν κι υποχώρησαν πέρα από τον Δούναβη. Ξαναπέρασαν το ποτάμι τον επόμενο χρόνο, πήραν τη Σιλίστρια (18 Ιουνίου του 1829), πέρασαν τον Αίμο και κυρίευσαν την Αδριανούπολη.

Η νέα συνθήκη (της Αδριανούπολης, 2 Σεπτεμβρίου 1829) επέβαλε στην Οθωμανική αυτοκρατορία να δεχτεί Ρώσο στρατιωτικό διοικητή στις παραδουνάβιες ηγεμονίες.

Η αναγνώριση της Ελλάδας αναβλήθηκε για τον επόμενο χρόνο.

history