21 χρόνια με το κληροδότημα του Οδυσσέα Ελύτη

Σαν σήμερα πριν 21 χρόνια πέθανε ο κορυφαίος Έλληνας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, κατά κόσμον Οδυσσέας Αλεπουδέλης που το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Γεννημένος στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και αργότερα παρακολούθησε μαθήματα φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, στο Παρίσι.

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως ποιητής το 1935 δημοσιεύοντας ποιήματα στο περιοδικό “Νέα Γράμματα”. Αποτέλεσε ένα από τα επίλεκτα μέλη της λεγόμενης «γενιάς του τριάντα» στον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας αφήνοντας τεράστιο λογοτεχνικό κληροδότημα.

Τιμώντας την μνήμη του ποιητή της εθνικής άνοιξης, του ήλιου, του γαλάζιου και του έρωτα, παραθέτουμε μερικά από τα κορυφαία αποφθέγματα του:

“Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.”

 

“Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.”

 

“Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.”

 

“Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη.”

 

“Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.”

 

“Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά’ χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.”

 

“Ήρθαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας.”

 

“Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.”

 

“Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι.”

 

“Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.”

 

“Κι έχε στο νου σου έχε στο νου σου πάντοτε μ’ ακούς; το αχ που βγάνει ο σκοτωμός το αχ που βγάν’ η αγάπη.”