10 χρόνια με Ελπίδα για τη Νέα Ελλάδα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

10 χρόνια δεν είναι και λίγα για να αρχίσεις να ξεχνάς. 10 χρόνια δεν είναι και πολλά για να αρχίσεις να αποκτάς πλήρη βιωματική ταύτιση. Εξαρτάται από ποια πλευρά του λόφου κοιτάς τις εμπειρίες σου και σε πιο σκηνικό, στενό ή ευρύτερο επιλέγεις να τις ερμηνεύσεις.

10 χρόνια μετά, η 29η Νοεμβρίου 2009 δεν είναι μια ημερομηνία που περιορίζεται σε εθιμοτυπικούς εορτασμούς για την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην αρχηγία της ΝΔ μέσα από μια πρωτόγνωρα μαζική διαδικασία. Εκείνη η μέρα δεν ήταν το τέλος μιας πορείας αλλά η αρχή ενός διαρκούς, διαφορετικού οράματος για την παράταξη και την πατρίδα. Ένα φιτίλι ελπίδας, ένας φάρος για να κατευθύνει την πορεία προς το ιδεολογικό και εθνικό λιμάνι.

Ένα όραμα που θέτει στο περιθώριο τη συστημική αντίληψη όσων θεωρούν ότι οι λίγοι και ισχυροί μπορούν να προαποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέληση τους στους πολλούς. 

Που τοποθετεί την οικογενειοκρατία στην ίδια σειρά εκκίνησης με όλους τους υπολοίπους κι επιτρέπει στον πολίτη να αξιολογήσει, προσωπικότητες και συμπεριφορές, αποκλειστικά με τα δικά του κριτήρια.

Που οριοθετεί το αξιακό πλαίσιο μέσα σε ιδέες και διαχρονικές παρακαταθήκες ώστε να καθίσταται κτήμα όλων των Ελλήνων πέρα από στεγανά και ιδεοληπτικές αγκυλώσεις. Λειτουργική φιλελεύθερη οικονομία, αποτελεσματικό και όχι λαϊκίστικο, σπάταλο κοινωνικό κράτος, άδολος και περήφανος πατριωτισμός που γνωρίζει να διεκδικεί χωρίς να απομονώνεται διεθνώς.

Κι όσο πλησιάζει το ιστορικό ορόσημο των 200 ετών από την εθνική παλιγγενεσία, τόσο αποκτούν μεγαλύτερη σημασία όλοι αυτοί οι παράγοντες που θα διαμορφώσουν τους μεταμνημονιακούς στόχους της χώρας. Και τόσο γίνεται κρισιμότερος ο συμβολισμός γύρω από την εκλογή του επόμενου ΠτΔ.

Θέλουμε ο ανώτατος άρχοντας να σηματοδοτεί την ασάφεια και την παραποιημένη πολιτική ορθότητα μιας ουδέτερης επιλογής που δεν θα δυσαρεστεί ευρύτερους πολιτικούς χώρους αλλά θα διέπεται από μια άνοστη, μεσότητα ταιριαστή με την άοσμη τυπολατρία που έχουμε προσδώσει στον κορυφαίο θεσμικό ρόλο;

Ή διαθέτουμε το σθένος να τον αναβαθμίσουμε, άτυπα, τοποθετώντας σε αυτόν το θώκο κάποιον που έχει αποδείξει με το έργο, τη διαδρομή και αξιακό του οπλοστάσιο ότι είναι ικανός να εκφράσει την επόμενη μέρα, να σταθεί στιβαρά πρωτοστάτης στην αναγέννηση της Ελλάδας; Κάποιον σαν τον Αντώνη Σαμαρά, που να τιμά κα να υπηρετεί πιστά το ανεξίτηλο σημάδι της Ελπίδας που έφερε η 29η Νοεμβρίου 2009.