Οι Γερμανοί, η λογιστική πολιτική και ο Διονύσης Σαββόπουλος
Γράφει ο Ρίζος Θεόδωρος Χαδούλης, Φοιτητής Φυσικού
2002. Πρωτοχρονιά. Ο τότε Πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης , μαζί με τον τότε Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (και μετέπειτα Πρωθυπουργό) Λουκά Παπαδήμο, κρατούσε περιχαρής τα ευρώ στο χέρι. Ήταν η επίσημη πρώτη μέρα κυκλοφορίας του νέου νομίσματος στην Ελλάδα. Και ήταν μια υπέροχη μέρα, γεμάτη αισιοδοξία. Μια μέρα σαν αυτή που είχε στο μυαλό του ο Διονύσης Σαββόπουλος όταν τραγουδούσε: «Είναι μόνο άλλη μια, άλλη μια πρώτη κι όμως σε καλεί να ονειρευτείς χωρίς να ξέρεις γιατί». Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, πληθαίνουν οι φωνές πως τελικά μάλλον ήταν (το λιγότερο) πρόωρη η ένταξή μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση.
Το βασικό επιχείρημα είναι πως η χώρα μας δεν πληρούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να υιοθετήσει το νέο, ισχυρό νόμισμα. Κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα όταν λίγα χρόνια αργότερα ο Γιώργος Αλογοσκούφης, σε πείσμα των οδυρμών της εκσυγχρονιστικής πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ, προχώρησε σε απογραφή των πραγματικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας. Τότε όμως ήταν ήδη αργά. Χάρη στη σκοτεινή τέχνη των αριθμών είχαμε αποφύγει τους σκοπέλους της Συνθήκης του Maastricht και το νέο νόμισμα ρύθμιζε ήδη τις συναλλαγές μας. Μπορεί σήμερα να συνειδητοποιούμε (κατόπιν εορτής) πως όλα έχουν το τίμημά τους, όμως το μακρινό 2002 ζούσαμε ακόμα στον παραμυθένιο κόσμο της τζάμπα ευμάρειας. Και κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πόσο ολισθηρή θα αποδεικνυόταν εκείνη η ατραπός. Κανείς; Είστε σίγουροι;
Ο Κώστας Σημίτης σίγουρα ήξερε. Αυτός είχε «μαγειρέψει» τα νούμερα άλλωστε. Κατά την ταπεινή μου εκτίμηση όμως και οι Γερμανοί ήξεραν. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι με λίγη δημιουργική λογιστική τους ξεγελάσαμε. Δεν μπορώ να πιστέψω πως οι τεχνοκράτες Γερμανοί που διακρίνονται για τη σχολαστικότητα και τη μεθοδικότητά τους δεν είδαν τις λεπτομέρειες που πρόδιδαν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας μας. Δεν μπορώ να πιστέψω στο μύθο του πονηρού βαλκάνιου που ξεγελάει τους κουτόφραγκους.
Αν η Γερμανία ήξερε, γιατί έκανε τα στραβά μάτια, θα αναρωτηθεί ο οξυδερκής αναγνώστης. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το απαντήσω με βεβαιότητα. Ξέρω όμως αυτό που και ένας πρωτοετής φοιτητής του Οικονομικού ξέρει. Η ένταξη των δημοσιονομικά προβληματικών χωρών του νότου στην ΟΝΕ θα σήμαινε πτώση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων τους. Κι ένα σκληρό ευρώ, θα είχε ευεργετική επίδραση στις εξαγωγές της Γερμανίας προς τις πρώτες.
Ναι, ξέρω! Σας ενοχλεί που οι εταίροι μας δε συμπεριφέρθηκαν ως πραγματικοί φίλοι. Θα σας θυμίσω όμως πως για αυτόν ακριβώς το λόγο τους αποκαλούμε εταίρους και όχι φίλους. Αυτό που θα ‘έπρεπε να μας προβληματίσει πραγματικά, είναι το πώς επιτρέψαμε σε έναν στυγνό τεχνοκράτη να δανείζεται πολιτικό χρόνο και προσωπική αίγλη, υποθηκεύοντας το μέλλον της πατρίδας μας.
