Τυχαία η πρόσκληση Σαμαρά στην Κίνα;

Γράφει ο Σπαρτιάτης

Πολλές φορές λέμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα μείνει στην ιστορία για την προσφορά του στη χώρα. Ποια ήταν όμως αυτή η προσφορά; Έχουν γίνει αναλύσεις, έχουν γραφτεί άρθρα, έχουν μιλήσει ειδικοί. Όσο περνά ο καιρός αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο ο θετικός αντίκτυπος της κυβέρνησης του στην πορεία της χώρας. Ειδικά όταν τον συγκρίνουμε με τους «πολλά υποσχόμενους» διαδόχους του, που αφότου γκρέμισαν ό,τι μπόρεσαν τώρα προσπαθούν να επαναφέρουν την κατάσταση στο σημείο που την παρέλαβαν. Ανεπιτυχώς.

Η μεγαλύτερη ωστόσο προσφορά του Αντώνη Σαμαρά είναι ένα μη αντικειμενικά μετρήσιμο μέγεθος. Δεν είναι οικονομικό, κοινωνικό, αναπτυξιακό κτλ για να προσδιοριστεί με νούμερα, και γενικά δεν έχει μεγάλο και άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητα του πολίτη. Είναι η αποκατάσταση της διεθνούς εικόνας της χώρας.

Όταν παρέλαβε ο Αντώνης Σαμαράς τον Ιούνιο του 2012 η Ελλάδα ήταν τρίτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ, μετά τη Λιβύη και τη Συρία που είχαν εμφύλιο. Η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης το 2010, η αποτυχία στην εφαρμογή της συμφωνίας, το φιάσκο Παπανδρέου με το δημοψήφισμα και η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για την 1η αξιολόγηση του 2ου μνημονίου (η συμφωνία τελικά ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο του 2012) είχαν δημιουργήσει μια εικόνα καταστροφής και διάλυσης. Όλοι προεξοφλούσαν ότι εντός του έτους η χώρα θα βρισκόταν εκτός ΕΕ και απομονωμένη διπλωματικά.

Απ’ όταν ανέλαβε ο Σαμαράς ξεκίνησε ένα μαραθώνιο πρωτοβουλιών που θα έδειχναν στη διεθνή σκηνή ότι η Ελλάδα είναι πάλι στο παιχνίδι. Καταρχάς εξομάλυνε την εσωτερική κατάσταση παίρνοντας μέτρα για την αποκατάσταση της δημόσιας τάξης και φρόντισε να περάσουν παντού μηνύματα ότι η κυβέρνηση του είναι σταθερή. Έπειτα φρόντισε από τις πρώτες κιόλας μέρες της διακυβέρνησης του να επισκεφτούν τη χώρα αξιωματούχοι της ΕΕ και των ευρωπαϊκών κρατών και να μεταβεί και ο ίδιος στις χώρες τους, ώστε σε συνδυασμό με την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης να φανεί ότι η θέση στην ΕΕ είναι σταθερή. Ήρθαν στην Αθήνα ο Γιουνκερ και ο Ωλαντ, επισκέφτηκε τη Μέρκελ κοκ.

Και μόλις το Grexit άρχισε να απομακρύνεται σειρά είχαν οι σχέσεις με τον υπόλοιπο πλανήτη. Επισκέψεις στο Κατάρ και την Κίνα, στις ΗΠΑ, στη Ρωσία. Επαφές με όλες τις χώρες που θα μπορούσαν να στηρίξουν την Ελλάδα διπλωματικά και να φέρουν επενδύσεις. Η Ελλάδα έβγαλε ξανά την εικόνα ότι έχει ένα σοβαρό πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση αφοσιωμένη στο σκοπό της. Και με τις εξελίξεις που ακολούθησαν στην περιοχή έγινε μια «νησίδα σταθερότητας σε ένα ρευστό περιβάλλον».

Ο παράγοντας αυτός δε μπορεί να μετρηθεί, είναι όμως η βασική διαφορά των κυβερνήσεων Σαμαρά και Τσίπρα. Από το 2015 και μετά η διεθνής θέση της χώρας έπεσε και πάλι επίπεδο. Πλέον έχουμε μια κυβέρνηση που θαυμάζει και συντάσσεται με χώρες στο περιθώριο της διεθνούς σκηνής, και διακηρύττει δημόσια ότι οι παραδοσιακές μας φιλίες και συμμαχίες υπάρχουν εξ’ ανάγκης. Πηγαίνει στα ευρωπαϊκά όργανα και δεν του μιλάει κανένας. Τον βάζουν άκρη-άκρη στις αναμνηστικές φωτογραφίες. Και του δείχνουν με κάθε τρόπο ότι τον έχουν μαζί τους «εξ’ ανάγκης».

Η πρόσκληση του Κινέζου πρωθυπουργού στον Αντώνη Σαμαρά να παραστεί σε εκδηλώσεις στην Κίνα δεν είναι η μοναδική. Έχουν προηγηθεί και άλλες από άλλα πρόσωπα αναλόγου κύρους. Οι ευκαιρίες αυτές που συνεχίζουν να του δίνονται αποτελούν τη μεγαλύτερη απόδειξη της συμβολής του στη διεθνή θέση της χώρας. Αναγνωρίζεται ακόμα και σήμερα, και από κάθε άποψη του απευθύνονται εκκλήσεις να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο.

Καλύτερα θα ήταν βέβαια οι ξένοι παράγοντες που τον ζητάνε σήμερα να τον είχαν στηρίξει και τότε. Όπως και να το κάνουμε ο νυν είναι χρησιμότερος του πρώην.