Tσίπρας 2015, Ερντογάν 2021
Ανάμεσα στην οικονομικοπολιτική κρίση που ταλανίζει την Τουρκία και την περιδίνηση της Ελλάδας το διάστημα 2010-15 υπάρχουν μεγάλες διαφορές, αλλά και κάποιες ομοιότητες.
Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος
Τουρκικά social media αποκάλυψαν χθες ότι στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης ξεφορτώθηκαν σακούλες με 1,5 τόνο δολάρια (δηλαδή μερικά δισ.) και παραλήπτη την κεντρική τράπεζα, σαν ένεση ρευστότητας προς το στεγνωμένο τουρκικό τραπεζικό σύστημα.
Ηταν η γραμμή ζωής από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, με αντάλλαγμα τα φιλέτα των τουρκικών υποδομών. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί το 2012 στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας παραμονή των δεύτερων εκλογών εκείνης της χρονιάς, όταν C-130 μετέφεραν κρυφά τόνους χαρτονομισμάτων των 50 και 100 ευρώ απευθείας από την ΕΚΤ, για την περίπτωση που θα στέγνωναν τα ελληνικά ΑΤΜ.
Τελικά τα capital controls μετατέθηκαν τρία χρόνια αργότερα, αλλά υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Οι Τσίπρας, Βαρουφάκης, Λαφαζάνης θα ήταν αδύνατον να παίξουν το ριψοκίνδυνο παιχνίδι του Ερντογάν χωρίς να παραβιάσουν τη διεθνή νομιμότητα, επειδή (ελέω ΓΑΠ) το ελληνικό χρέος είχε αλλάξει νομικό στάτους με το Μνημόνιο, κι επιπλέον η Ελλάδα είχε χάσει τη νομισματική της κυριαρχία από το 2002 (ελέω Σημίτη).
Επομένως ούτε το ρεσάλτο στο Νομισματοκοπείο ούτε τα ΙοU’s θα είχαν οποιαδήποτε προοπτική, όχι μόνο για γεωπολιτικούς και οικονομικούς, αλλά για καθαρά νομικούς λόγους.
Ο Ερντογάν, αντιθέτως, όσο κι αν παραβιάζει τους κανόνες της οικονομικής ορθοδοξίας και παίζει τη χώρα του στα ζάρια, δεν διαπράττει καμία διεθνή παρανομία, από τη στιγμή που ελέγχει το νόμισμα και το τραπεζικό του σύστημα, οι ΗΠΑ τον ανέχονται (τα Εμιράτα δεν θα κινούνταν ποτέ ερήμην τους) και παίζει όσο πιο δυνατά μπορεί το χαρτί της «εθνικής ανεξαρτησίας».
Συμπέρασμα: Ο Τούρκος ρισκάρει πολύ λιγότερα από ό,τι οι δικοί μας σε περίπτωση που αποφάσιζαν τη ρήξη και επιπλέον η τακτική του -μέσα στον παραλογισμό της- διαθέτει κάποια λογική.
