Το ζήτημα της οπλοκατοχής

Γράφει ο Γιάννος Τσαλαβούτας,, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης

Μπορεί στην Ευρώπη να μην συζητείται ιδιαίτερα και να θεωρείται ταμπού, όμως στην Αμερική, στην Ελβετία και σε άλλες χώρες, η οπλοκατοχή ναι μεν είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη, αλλά σε καμία περίπτωση αναμφίλεκτη. Αντιθέτως, απασχολεί κατά καιρούς την επικαιρότητα, καθώς αποτελεί ένα εξαιρετικά φορτισμένο ζήτημα, που εγείρει σφοδρές αντιπαραθέσεις, λειτουργώντας μάλιστα ως σημαίνον σημείο πολιτικών debate, κυρίως στις ΗΠΑ.

Επί παραδείγματι, για πολλούς Αμερικάνους, η οπλοκατοχή θεωρείται θεμελιωδώς απαραβίαστο δικαίωμα, που συνιστά αντικείμενο υπερηφάνειας, συνώνυμη της ασφάλειας και της αυτοάμυνας, ενώ για άλλους η κατοχή όπλων από απλούς πολίτες έχει αμαυρωθεί στην συνείδησή τους, κρίνοντας τον θεσμό αυτό από αμφιλεγόμενο έως βάρβαρο.

Αμφότερες απόψεις έχουν τα δίκια τους. Σκοπός μου είναι αναδείξω όσο το δυνατόν καλύτερα μπορώ τα επιχειρήματα που μπορεί να ανακύψουν και από τις δύο πλευρές, υπέρ και κατά, παρουσιάζοντας τελικώς την γνώμη μου.

Συμπληρώνοντας τον Αμερικάνο συγγραφέα Louis L’Amour,όταν τα όπλα γίνουν παράνομα, οι μόνοι που θα κατέχουν όπλα θα είναι οι κρατικοί αστυνομικοί και οι παράνομοι. Δηλαδή όσο απαγορεύεται η οπλοκατοχή, τόσο δρά ανεξέλεγκτα η μαύρη αγορά, τόσο ευνοούνται οι εγκληματίες. Δεδομένου του γεγονότος ότι η αλόγιστη αστυνομική βία και η εγκληματικότητα βρίσκονται σε έξαρση, η δυνατότητα οπλοκατοχής για τον απλό πολίτη θα μπορούσε να αποτελέσει έναν τρόπο άμυνας -αυτοάμυνας ή τριτάμυνας- απέναντι σε οποιονδήποτε επίδοξο επιτιθέμενο-κακοποιό, επί τόπου και εν τω γεννάσθαι, αφού ελλείψει συχνά έγκαιρης κρατικής παρέμβασης, μία “προ των πυλών” αψιμαχία αντιμετωπίζεται από τα ίδια τα άτομα. Εν προκειμένω, ένας εγκληματίας, γνωρίζοντας ότι το εν δυνάμει θύμα του διαθέτει όπλο, άρα δυνατότητα να αμυνθεί αποτελεσματικά, πιθανότατα θα αποθαρρυνθεί να διαπράξει ένα έγκλημα, από κλοπή, έως φόνο. Ως εκ τούτου, τα όπλα είναι απλούστατα ένας τρόπος πρόληψης και όχι πρόκλησης ενός επικίνδυνου περιστατικού. Άλλωστε, τα όπλα δεν σκοτώνουν ανθρώπους, οι άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους.

Με βάση στοιχεία παρμένα από τις ιστοσελίδες eleytheriagora.gr και την Wikipedia αντίστοιχα, παρατηρείται πως όσο μεγαλύτερο το ποσοστό της οπλοκατοχής, είτε σε πολιτειακό (ανά τις Η.Π.Α) είτε σε κρατικό (ανά τον κόσμο) επίπεδο τόσο μικρότερος φαίνεται να είναι και ο αριθμός των ανθρωποκτονιών. Συνεπώς, η υπόθεση ότι η φονικότητα των εγκληματιών αυξάνεται εν τη παρουσία εκτεταμένης οπλοκατοχής, αντικρούεται από την στατιστική ανάλυση των δεδομένων.

Επιπλέον, περισσότερο όφελος από την άρση της οπλαπαγόρευσης θα έχουν προφανώς οι υπέργηροι και οι γυναίκες. Επειδή συνήθως είναι φύσει υποδεέστεροι-ες σε μυική δύναμη και ταχύτητα από τους νέους, η κατοχή ενός όπλου θα λειτουργούσε ως εξισωτικός παράγοντας σε κάθε ατυχές περιστατικό. Και φυσικά όχι μόνο με την καθαυτή χρήση του αλλά και ως φόβητρο προς τον επίδοξο εγκληματία (βιαστή, κλέφτη).Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα παράνομη είναι μέχρι και η κατοχή spray πιπεριού. Ακόμη και να ήταν νόμιμη όμως, είναι παρασάγκας λιγότερο αποτελεσματικό μέτρο αυτοάμυνας από ένα όπλο. Επιπλέον, δεν είναι και τόσο δύσκολο να μάθει κάποιος σωστή σκόπευση. Μαθήματα αυτοάμυνας για γυναίκες τε και άνδρες παραδίδονται σχεδόν παντού. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και για μαθήματα σκοποβολής.

Μολονότι τα παραπάνω επιχειρήματα είναι λογικά, εντούτοις υπάρχει και αντίλογος. Αφενός τα όπλα δεν μπορούν κατά μόνας να σκοτώσουν, αφετέρου τα όπλα είναι επικίνδυνα αντικείμενα, καθώς ο σκοπός τους δεν είναι άλλος πάρα να τραυματίζουν ή να σκοτώνουν. Η ασύδοτη οπλοκατοχή έχει δώσει πάτημα σε επιθέσεις κατά αθώων πολιτών. Γι’ αυτόν τον λόγο, ένα απλό όπλο -πόσο μάλλον ένα καλάσνικοφ- στα χέρια ενός φρενοβλαβούς ατόμου θα ήταν μία δημόσια απειλή. Εξάλλου, το πρότυπο ενός ψυχικά υγιούς, ώριμου και σώφρονος οπλοκατόχου αποτελεί μονάχα την μία όψη του νομίσματος, διότι ένα όπλο δυνητικά διαστρεβλώνει την ανθρώπινη φύση. Παρ’ όλο δηλαδή που ένας νουνεχής άνθρωπος διαθέτει το “λογιστικόν”, διακατέχεται επίσης και από ένα ακατάσχετο θυμοειδές, το οποίο συχνά τον κυβερνά κιόλας. Ταλανίζεται από κάθε λογής πάθη, συναισθήματα και παρορμήσεις.

Όπως λοιπόν ο συνδυασμός αλκοόλης και οδήγησης απαγορεύεται, έτσι επομένως το συνταίριασμα θυμού, ερωτικού πάθους, μίσους ή οποιασδήποτε φόρτισης και όπλου είναι τουλάχιστον προβληματική. Οι οπλοκάτοχοι δεν χρησιμοποιούν τα όπλα πάντοτε κατόπιν ωρίμου σκέψεως και ύστερα από μια προσεκτική στάθμευση των καταστάσεων. Θα μπορούσε κανείς να πει πως αυτό δεν οφείλεται στο ότι είναι παλιάνθρωποι, αλλά στο ότι είναι απλώς άνθρωποι, και ως τέτοιοι συχνά-πυκνά βρίσκονται έρμαια των συναισθημάτων και ελαττωμάτων τους, όσον αφορά την βούληση.

Εν κατακλείδι, όσο έχω την αξίωση να φρονώ, τα όπλα καλό θα ήταν να είναι νόμιμα, όχι μόνο για οικιακή άμυνα, νοούμενα ως αρωγοί ελευθερίας,-έστω και αν δεν αποτελούν τα πλέον επιφαινόμενα σύμβολα πολιτισμού- υπό την προϋπόθεση όμως να υπάγονται σε συγκεκριμένους, πολύ αυστηρούς περιορισμούς. Δεν είναι φρόνιμο η αγορά ενός κινητού τηλεφώνου φερ’ ειπείν να είναι πιο εύκολη διαδικασία από την αγορά ενός όπλου!

Πρώτον λοιπόν, όσοι έχουν κηλιδωμένο ποινικό μητρώο θα πρέπει να αποκλείονται από την δυνατότητα αγοράς όπλου, διότι πολύ εύκολα μπορεί να βρεθούν υπότροποι σε έγκλημα.

Δεύτερον, πρέπει να αποκλείεται η κατοχή όπλων απρόσφορων για την άσκηση άμυνας. Τα προς διανομή στο ευρύ κοινό όπλα θα πρέπει να χρησιμεύουν καθαρά για αυτοάμυνα και όχι για τρομοκρατικές ενέργειες.

Τρίτον, κάθε όπλο πρέπει να πωλείται από αδειοδοτημένο έμπορο, να αποδίδεται επωνύμως στον ιδιοκτήτη του και τα πάντα να καταγράφονται σε μια βάση δεδομένων, ώστε να διασφαλίζεται η ανιχνευσιμότητα. Τέταρτον και κατ’εμέ σημαντικότερο όλων, ομάδα ιδιωτών ψυχιάτρων οφείλει να εκπονήσει τακτικά ψυχολογικά τεστ -με το αζημίωτο φυσικά- (η διενέργεια των οποίων θα επιβλέπεται με κάποιον τρόπο από την πολιτεία, ούτως ώστε να είναι αδιάβλητη η εν λόγω διαδικασία), για οποιονδήποτε υποβάλλει αίτηση οπλοκατοχής, ούτως ώστε να αποφευχθεί η αυθαίρετη χρήση όπλων, όσο το δυνατόν περισσότερο, για να μη γίνει η χώρα μας Σικάγο ή “Άγρια Δύση”.