Το τρύπιο καλάθι του Τσίπρα στη ΔΕΘ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Τρία πράγματα αξίζουν να προσεχθούν σε κάθε παρουσία πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.

1. Η επικοινωνιακή δυνατότητα να προσαρμόζει την πραγματικότητα στα διλήμματα που ο ίδιος θέλει να θέσει στους πολίτες.

2. Η αξιοπιστία των προτάσεων και το εύρος του κοινωνικού συνόλου που καλύπτουν οι όποιες παροχές του.

3. Η αίσθηση του γενικότερου πολιτικού και οικονομικού περιβάλλοντος και η προοπτική την οποία προσφέρει.

Ο Τσίπρας στην φετινή του εμφάνιση είχε να διαχειριστεί την εναγώνια προσπάθεια παρουσίασης ενός μεταμνημονιακού παραδείσου σε συνδυασμό με ένα εγχώριο και διεθνές πλαίσιο που μόνο σιγουριά κι εμπιστοσύνη δεν γεννά. Ως κερασάκι στην τούρτα ήρθε και η οικτρή επικοινωνιακή εκτροπή για το θέμα των συνταξιούχων.

Επικοινωνιακά χαρίσματα πάντα διέθετε ο Τσίπρας. Όμως αυτά δεν αρκούν για να καλύψουν τις γνωστικές και συμπεριφορικές ελλείψεις του.

Η έμμεση αναφορά σε λύση του ασφαλιστικού μέσω του θανάτου των υπαρχόντων συνταξιούχων προκαλεί από χαμόγελο μέχρι οργή. Χαμόγελο επειδή οι αναλογιστικές μελέτες έχουν αποδείξει πώς το προσδόκιμο ηλικίας αυξάνει διαρκώς δημιουργώντας όλο και μεγαλύτερη πίεση στο σύστημα. Οργή γιατί έστω κι ως ευφυολόγημα το να θέτεις σε διαπραγμάτευση ανθρώπινες ζωές, θεωρώντας ότι η λύση σε ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα προκύπτει νομοτελειακά, είναι τουλάχιστον δείγμα πολιτικής αφέλειας και ύβρις.

Ακόμη κι αν η περικοπή των συντάξεων αναβληθεί για να μην συμπέσει με τις εκλογικές διαδικασίες του 2019, με όλες τις παραμέτρους του ασφαλιστικού, από το δημογραφικό έως την “μαύρη” εργασία κι από βάση την εισφοριδιαφυγή έως τον ρυθμό ανάπτυξης, το θέμα θα επανέλθει σύντομα. Όποιος επιθυμεί μόνιμη ανατροπή στα συμφωνηθέντα θα πρέπει να αποδείξει την ικανότητα του να επηρεάσει θετικά, πέραν του αναμενόμενου, κάποιον από τους παραπάνω παράγοντες.

Οι προτάσεις του κινήθηκαν στα συνηθισμένα πλαίσια μιας παροχολογίας με μετεκλογικό ορίζοντα και κάποιες μικρές άμεσες παρεμβάσεις που αφορούν στοχευμένο εκλογικό ακροατήριο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει δυσκολία διείσδυσης. Μειώσεις στον ΕΝΦΙΑ και τις ασφαλιστικές εισφορές για πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, ελπίζοντας να γοητεύσει ξανά ένα μέρος όσων δεινοπάθησαν από το φορολογικό τσουνάμι.

Πόσο αξιόπιστος αποδεικνύεσαι όταν με την δημιουργική σου ασάφεια φορτώνεις 14 δισ. νέα μέτρα και τώρα έρχεσαι να παραστήσεις τον ελεήμιονα σωτήρα παραχωρώντας λίγες εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ ως ελάχιστη ανταπόδοση;

Απόμακρος παρέμεινε ο πρωθυπουργός κι από τις ευρύτερες οικονομικές συνθήκες. Η μεταμνημονιακή κυβερνητική ρητορική δεν έχει συγκινήσει τις αγορές. Ίσα ίσα που τα επιτόκια δανεισμού της χώρας πήραν την ανιούσα υπό τον φόβο των παροχών και της μεταρρυθμιστικής κόπωσης.

Η σιγουριά με την οποία ο Τσίπρας αναφέρθηκε στην άνεση μη εξόδου στις αγορές λόγω του περιβόητου χρηματοδοτικού μαξιλαριού, είναι χαρακτηριστική της άγνοιας που τον διακατέχει. Το μαξιλάρι των 20 δισ. μπορεί να μας καλύψει έως το 2020 με την προϋπόθεση ότι δεν θα προκύψει ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και οι εκδόσεις εντόκων γραμματίων δεν θα ακριβύνουν λόγω διεθνών αναταράξεων.

Αδιαφορεί για το ότι η χώρα θα μπορούσε με μια πιστοληπτική γραμμή και την σιγουριά που προσφέρει η εγγύηση των ομολόγων σου από τον ESM να ανακτήσει γρηγορότερα την εμπιστοσύνη των αγορών. Προτιμά μια προεκλογική διαχείριση δήθεν ανεξαρτησίας με ένα χρηματοδοτικό πακέτο που δεν προσφέρει καμιά σιγουριά για το μέλλον. Κι αν σκάσει απρόσμενα η βόμβα μια νέας πτωχευτικής πορείας εντός του 2020, ποιος νοιάζεται; Λες κι εμείς θα κυβερνάμε;