Το Τρίτο Λάθος, του Κωνσταντίνου Μανίκα: Ένα ακριβό διαμάντι της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας
Γράφει ο Τάσος Μπαγκέρης, συγγραφέας
Μόλις διάβασα μονορούφι (σε δύο μέρες) το Τρίτο Λάθος, του Κωνσταντίνου Μανίκα από τις εκδόσεις Ιωλκός. Θερμά Συγχαρητήρια! Είναι το ψυχογράφημα της Ελληνικής κοινωνίας.
Από τον βιασμό της καλλίμορφης Αττικής Γής με τσιμέντο και άμορφες-απρόσωπες πολυκατοικίες, στον απαίδευτο άκρατο νεοπλουτισμό – τον ηθικό ξεπεσμό έως τους χαλαιπούς καιρούς της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης των τελευταίων χρόνων.
Καλοδουλεμένο, σφιχτά δομημένο, με μια δυνατή φιλοσοφική σκέψη. Σε μια ελληνική γλώσσα που ρέει, ξομπλιασμένη με πλούσιους συνδυασμούς ασυνήθιστων λέξεων και αντιθέτων-χιαστών συντάξεων. Δύσκολη για πολλούς, αλλά εξαίρετη για να περιγράψει την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών. της Ηβης, του Θοδωρή, της Θάλειας, του Κλεόβουλου και της καταλυτικής παρουσίας της Ειρήνης.
Περίτεχνη για μας βουλιάξει στα βαθιά θολά και μαύρα νερά του “Είναι” και να μας ταξιδεύσει στην αναγεννημένη από τις στάχτες Ζωή των ηρώων. Το Τρίτο Λάθος μας ξεναγεί στα απάτητα μονοπάτια της “παραίτησης από τη ζωή” της μοναξιάς, των ενστικτωδών παθών και της αυτοκαταστροφής. Και συνάμα μας αναζωογονεί με την ελπίδα της άδολης ανεπιτήδευτης αγάπης και την δύναμη της θέλησης.
Με το Τρίτο Λάθος γεννήθηκε ένα ακριβό διαμάντι της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας για το “αίτιο – αιτιατό” του Ελληνικού Ατόμου-Ατομικισμού που “δεν τα φάγαμε όλοι μαζί”, αλλά “φταίμε όλοι μαζί”!
