Το πρωθυπουργικό χιούμορ

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος 

Ίσως δεν υπάρχει καλύτερη αποτύπωση της προσωπικότητας του πρωθυπουργού μας από αυτήν που ο ίδιος προσέφερε, συμμετέχοντας στο κερκυραϊκό πασχαλινό έθιμο των «μπότηδων».

Πριν πετάξει από το μπαλκόνι του παλιού δημαρχείου ένα μεγάλο πήλινο κανάτι, ο Αλέξης Τσίπρας θυμήθηκε τον Γερμανό υπουργό οικονομικών και είπε γελώντας, προφανώς ικανοποιημένος από το ευφυολόγημά του: «Κάτσε μην περνάει ο Σόιμπλε από κάτω»!!!

Δεν θα σχολιάσω τα ξέφρενα γέλια των παρατρεχάμενων επισήμων, οι οποίοι, μιμούμενοι τον ενθουσιασμό που προκαλεί στους υποτακτικούς του κάθε κίνηση του αιμοσταγούς κληρονομικού δικτάτορα της Βόρειας Κορέας, έσπευσαν να πλαισιώσουν το πρωθυπουργικό χιούμορ με την δική τους γλοιώδη επιδοκιμασία.

Ο σοσιαλισμός έχει αποδείξει, στο διάβα της ιστορίας, ότι, η δουλικότητα μπροστά στην εξουσία αποτελεί το καλύτερο διαβατήριο για την ασφαλή ανέλιξη σε ύπατα αξιώματα.

Ο «μεταρρυθμιστής» Χρουστσόφ δεν θα είχε ποτέ φθάσει να καταγγείλει τα εγκλήματα του Στάλιν, στο 20^ο Συνέδριο του κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, αν προηγουμένως δεν είχε χορέψει σαν αρκούδι μπροστά στον μεθυσμένο «πατερούλη των λαών», για να τον διασκεδάσει …

Σε πρόσφατη συνέντευξή του (11.04.2017), ο άλλοτε υπουργός του Αλέξη Τσίπρα, καθηγητής Γιάννης Πανούσης, προσπαθώντας να αναλύσει την προσωπικότητα του πρωθυπουργού μας, προσδιόρισε, ως μια από τις δυνάμεις που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του, «τον τρόπο που μεγάλωσε, που γεννήθηκε, που ζυμώθηκε, που φτιάχτηκε ως προσωπικότητα, μέσα σε ένα κλίμα ριζοσπαστικής αριστεράς, που δεν πιστεύει πολύ στην αστική δημοκρατία (και θεωρεί) την λαϊκή δημοκρατία καλύτερη».

Από τις στήλες της ΕΣΤΙΑΣ έχω επισημάνει πολλές φορές ότι, η θητεία του Αλέξη Τσίπρα στο «σχολείο» της ΚΝΕ, η «ανατροφή» του μέσα στο περιβάλλον των σχολικών καταλήψεων, η κραυγαλέα έλλειψη παιδείας που τον διακρίνει, η συμπλεγματική διαμόρφωση πεποιθήσεων και αντιλήψεων με βάση τα ψυχοφθόρα βιώματα της αριστεράς και η απόλυτη προσήλωσή του στην μυθοπλαστική ερμηνεία της ιστορίας και της κοινωνικής πραγματικότητας, συνθέτουν την προσωπικότητα που μας προσφέρει σε κάθε του βήμα.

Όταν έχεις βυθίσει την χώρα στην απόγνωση και υπερηφανεύεσαι ασύστολα για την ατελείωτη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω και το σακίδιο στην πλάτη, όταν γελάει η οικουμένη για την «συνομιλία» σου με τον Κλίντον και εσύ καμαρώνεις ανερυθρίαστα, όταν αποκαλείς δημοσία τον κυβερνητικό σου εταίρο «μπούλη» (και ο «μπούλης» – άλλη περίπτωση και αυτός – γελάει ευτυχισμένος), όταν υμνείς τον αλήστου μνήμης Κάστρο και συναγελάζεσαι με τον Μαδούρο, την ίδια στιγμή που θεωρείς ελλειμματική την δημοκρατία στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν λικνίζεσαι με τα πόδια ανοικτά κατά την  ανάκρουση του εθνικού ύμνου, όταν «χύνεσαι» στην πολυθρόνα του Μαξίμου σε κάθε επίσκεψη ξένου ηγέτη  και μιλάς στον ενικό στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν αναφωνείς, δίκην αποχαυνωμένου εργατοπατέρα «go back madame Merkel», τότε, τον να πετάς τον «μπότη» και να θυμάσαι περιπαικτικά τον Σόιμπλε, απλώς επιβεβαιώνει τα «προσόντα» σου: αγένεια, αναίδεια, έλλειψη πολιτικής ευπρέπειας, ανυπαρξία αισθητικής, συμπλεγματική μονομανία, περιορισμένη ευρηματικότητα, συμφυρματική σκέψη, χοντροκομμένη αίσθηση χιούμορ…  Με δύο λέξεις: Αλέξης Τσίπρας!