Το ’21 μέσα στην αριστερή θλίψη και ανοησία
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Ο εορτασμός των διακοσίων χρόνων από την ανεπανάληπτη εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση των Ελλήνων εκλαμβάνεται από κάποιους διαπρύσιους εραστές αναθεωρητικών αντιλήψεων, ως μοναδική ευκαιρία για να προβάλλουν τις ανιστόρητες δοξασίες τους και να επικρίνουν όλους όσοι δεν ευθυγραμμίζονται με την «πνευματώδη» λογική τους.
Με τίτλο «Διαφήμιση μπύρας», μια γνωστή για τις αριστερόστροφες αρετές της δημοσιογράφος στηλιτεύει στην «Καθημερινή» (22.10.2020), με όλο το σθένος της «προοδευτικής» γραφής της και με όλη την δύναμη του «δημοκρατικού» λυρισμού της, το βιντεοκλίπ για την επέτειο των 200 χρόνων μετά την Επανάσταση, που δημιούργησε η Επιτροπή «Ελλάδα 2021», με βάση την γνωστή επιτυχία του Διονύση Σαββόπουλου, «Ας κρατήσουν οι χοροί».
Η πρόεδρος της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, εξηγώντας τους λόγους αυτής της επιλογής δήλωσε: «Διαλέξαμε αυτό το τραγούδι, γιατί περιγράφει με ένα μοναδικό τρόπο το κοινό μας ταξίδι. Σε αυτά τα 200 χρόνια, η “σύναξή” μας ξεδιπλώθηκε, μεγάλωσε. Ο “δεσμός μας πύκνωσε”. Πολλές φορές πέσαμε αλλά ξανασηκωθήκαμε και “οι παρέες μας συνέχισαν να γράφουν ιστορία”. Το 2021 κοιτάζουμε μπροστά. Σμίγουμε “τις παλιές και τις αναμμένες τροχιές” μας με ένα φωτεινό και αισιόδοξο μέλλον. Γιατί το ταξίδι των Ελλήνων συνεχίζεται. Ας κρατήσουν οι χοροί λοιπόν!».
Η Ξένα Κουναλάκη- περί αυτής πρόκειται – έκρινε ότι το βιντεοκλίπ δεν είναι του εκλεπτυσμένου αριστερού γούστου της… Δικαίωμά της. Είναι προφανές ότι θα προτιμούσε κάτι άλλο, πιο «αγωνιστικό» και πιο «επαναστατικό», π.χ. με κόκκινες, ή, έστω, ροζ σημαίες, με σφιγμένες γροθιές και αλλοιωμένες από μίσος φάτσες, με καταληψίες στα κάγκελα, ή με τον «λαό» έξω από το Εφετείο, να απαιτεί «κρεμάλα για τους φασίστες» και «δικαίωση για τον Ζακί» (Κωστόπουλο…). Ίσως κάτι, που να θυμίζει την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τους μετανάστες του Ερντογάν ή τα μακεδονικά όνειρα του Ζάεφ… Μην αντέχοντας λοιπόν την συναισθηματική και πνευματική απόγνωση, που της προκάλεσε το «γλυκανάλατο» τραγούδι του Σαββόπουλου, έσυρε την γραφίδα της στα γνωστά μονοπάτια της πολιτικώς ορθής «αγανάκτησης», όπου μόνον η ανυπόφορη αριστερή ανοησία και πλήξη μπορεί να οδηγήσει… Και ανέκραξε, με αβάσταχτο πόνο και θυμό:
«Το σποτ για το 2021 θα μπορούσε να είναι διαφήμιση για οτιδήποτε: για τη διεκδίκηση Ολυμπιακών Αγώνων, την τουριστική προώθηση του ελληνικού καλοκαιριού, μία συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Παναθηναϊκό Στάδιο ή ένα fashion show με ασπρόμαυρα ρούχα δεκαετίας ’90» (Ως γνωστόν η εκλεπτυσμένη αριστερά πάντα ρίχνει κρυφές ματιές και στα fashion show, παρ’ ότι ο Μαρξ, γνωστός καλομαθημένος και με τα λεφτά των άλλων «αγωνιστής», θα τα περιφρονούσε, για να συντηρήσει την επαναστατική φλόγα των προλετάριων…). Και συνεχίζει η Ξένια: «Αυτό που μάλλον δεν θα μπορούσε να κάνει (η Επιτροπή), είναι να προετοιμάζει την κοινή γνώμη για μια εμβληματική ιστορική επέτειο. Μια επέτειο που υποτίθεται ότι θα αποτελέσει έναυσμα για αμφισβήτηση εθνικών μύθων, ιστορικό αναστοχασμό, συζητήσεις για το –ενίοτε τραυματικό και διχαστικό– παρελθόν, τη θέση και τις προοπτικές του σύγχρονου ελληνικού κράτους στο διεθνές περιβάλλον».
Να το λοιπόν το «μυστικό» ! Η αγωνία της Ξένιας και των ομοίων της είναι μήπως και η Επέτειος δεν περιλαμβάνει όλα όσα οι αριστεροί θεωρούν αναγκαία για τον «αναστοχασμό» της μνήμης, την «αναδόμηση» της ιστορίας, την διαστρέβλωση των γεγονότων και την ερμηνεία τους σύμφωνα με τις ντιρεκτίβες της μαρξιστικής ανάλυσης, όπου οι «αγώνες» έχουν νόημα μόνον όταν εμπεριέχουν ταξική πάλη, κοινωνική επανάσταση, αντικαπιταλιστικό μένος και προλεταριακή συνείδηση. Μόνον τότε θα έχουμε μια «εμβληματική ιστορική επέτειο», αντάξια των πόθων και των προσδοκιών μιας αφοσιωμένης αγωνίστριας…
Δεν το κρύβει, άλλωστε, η φλογερή επαναστάτρια Ξένια:
«Πρώτον, το φιλμάκι είναι ανιστόρητο, απολίτικο και «τρα λα λα». Δεύτερον, συντηρεί όλους τους εθνικούς μύθους που υποτίθεται ότι η επέτειος θα μπορούσε να αποδομήσει: διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση αυτό που μένει είναι ότι είμαστε χώρα άμεση απόγονος της αρχαίας Ελλάδας, του κεφιού, του φιλότιμου, της λεβεντιάς, της ξενοιασιάς. Τρίτον, στην ταινία όλοι οι Ελληνες είναι αρτιμελείς, νέοι, όμορφοι και λευκοί».
Πράγματι! Το άγχος που κατατρώγει τα σωθικά της κάθε Ξένιας είναι μήπως και δεν ανατραπούν οι «εθνικοί μύθοι» που καταρρακώνουν το είναι της (διάβαζε: Κρυφό σχολείο, χορός του Ζαλόγγου, ορθόδοξη πίστη των αγωνιστών του 21, παιδομάζωμα, βάρβαρος και απάνθρωπος τούρκος δυνάστης, κλπ. κλπ.). Αν ήταν να ακούσουμε ότι οι ήρωες του 21, αντί για απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, είχαν ρίζες στην Παλαιστίνη και στη Βενεζουέλα ή ότι ο Καραϊσκάκης και ο Μπότσαρης δεν ήταν λεβέντες, αλλά ολίγον μαλθακοί και πολύ χαριτωμένοι, η Ξένια μάλλον θα χοροπηδούσε από υπερηφάνεια… Όπως θα αισθανόταν χαρούμενη και πολύ περισσότερο δημοκράτισσα απ’ ότι είναι, αν ο παππούς του Κολοκοτρώνη ήταν μαύρος από την Μοζαμβίκη, η γιαγιά του Κανάρη γεννημένη από τους Τούτσι της Ρουάντα και η Μπουμπουλίνα παντρεμένη με φύλαρχο των Μασάι … Αλλά εκεί που η Ξένια ασφαλώς θα απογειωνόταν, δικαιωμένη στη σκέψη και στους «αγώνες» της, θα ήταν αν, επί τέλους, αναγνωριζόταν ότι, σε πείσμα των «εθνικών μύθων», Έλληνες και Τούρκοι ζούσαν, για τετρακόσια χρόνια, αδελφωμένοι και μονιασμένοι, μακριά από έχθρες και αντιπαλότητες, που μόνον το «κεφάλαιο» και οι «νεοφιλελεύθεροι» κατασκευάζουν «για να κρατούν υποδουλωμένους τους λαούς»!… Δηλαδή, «τρα λα λα» μέχρι «προοδευτικού» παροξυσμού και σοσιαλιστικής αναισθησίας!…
Στη συνέχεια, η σκέψη της Ξένιας γίνεται ακόμη πιο βαθειά και φιλοσοφημένη:
«Αν το μέλλον που θέλουμε να αναδείξουμε είναι αυτό μιας κοινωνίας ανοιχτής στη συμπερίληψη, το σποτ στέλνει εντελώς λάθος μήνυμα. Τέταρτον, όπως φαίνεται από την πρώτη ματιά, είναι ένα ανώδυνο κακέκτυπο της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων». Ασφαλώς δεν είμαστε όλοι σε θέση να αντιληφθούμε το νόημα της «συμπερίληψης». Στην οποία, προφανώς, δεν έχουν θέση οι «Ολυμπιακοί αγώνες», ως δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων, με τους οποίους ουδεμία σχέση έχουμε, γι’ αυτό και παράγουμε τα «κακέκτυπά» τους… Εξ άλλου, αν δεν έχεις «ένσημα» σε κινητοποιήσεις, πορείες, καταλήψεις και λοιπές εκδηλώσεις επαναστατικής αλληλεγγύης και ταξικής ορθοφροσύνης, αυτά παθαίνεις, «το μήνυμά σου είναι λάθος»…. Αδυνατείς να συλλάβεις τις υψιπετείς έννοιες που διατρέχουν σαν γάργαρο νερό την αγνή και άδολη σκέψη κάθε γνήσιου αριστερού, έτοιμου να προσφέρει τα πάντα για να φέρει την «συμπερίληψη» στην «ανοικτή κοινωνία» των επαναστατικών ονείρων του !…
Προφανώς ενθουσιασμένη από αυτή την μαγική ιδέα της «συμπερίληψης», η εκλεκτή δημοσιογράφος φροντίζει να υποδηλώσει την απέχθειά της για τους προφανώς ατάλαντους εμπνευστές του βιντεοκλίπ και, ταυτόχρονα, ρίχνει και μια φαρμακερή σπόντα για «το κιτς ταινιών του Γιάννη Δαλιανίδη»! Ιδού:
«Δεν αρκεί ένα στάδιο, ένα παιδάκι λευκοντυμένο να τρέχει και ένα δημοφιλές τραγούδι του Νιόνιου για να αποκτήσει κανείς το ταλέντο του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ούτε μερικά ασπρόμαυρα κουστούμια και αθλητικά παπούτσια διασώζουν τη χορογραφία από το κιτς ταινιών του Γιάννη Δαλιανίδη»… Η παράγραφος έχει και άλλη «ανάγνωση»: Αχ! εσείς οι ξενέρωτοι και αμόρφωτοι «δεξιοί», «φασίστες» και λοιποί «γερμανοτσολιάδες», που, αντι να βάζετε τα παιδάκια να κρατούν τις παντιέρες του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΚΝΕ, τα ντύνετε στα λευκά, ενώ, παράλληλα, αντι να λιγώνεστε με τις ταινίες του Αγγελόπουλου και τα τραγούδια της Φαραντούρη, διασκεδάζατε με την Βουγιουκλάκη, τον Κωνσταντάρα και την Βλαχοπούλου, που, εκτός από «κιτς», ήταν και «αντιδραστικοί»! Με τέτοια χάλια, πως θα διεκδικήσετε ρόλο στην «συμπερίληψη»; Αίσχος και ντροπή σας…
Και η τόσο γλαφυρή και διεγερτική πένα της ασυμβίβαστης Ξένιας καταλήγει να σφυροκοπά τις πλαδαρές συνειδήσεις μας με την έκφραση της λυτρωτικής αυτοπεποίθησης, που της δίνει η βεβαιότητα ότι κατέχει την μοναδική αλήθεια, που τόσο λατρεύουν να διαλαλούν όλοι οι συνειδητοί αριστεροί:
«Πίσω από την επιλογή της επιτροπής, υποψιάζομαι ότι υπάρχει η αγωνία να αποφύγει τις κακοτοπιές. Να συσπειρώσει με ένα τραγούδι που σε όλους κάτι θυμίζει, να συγκινήσει εύκολα με οικείες εικόνες, να μην ενοχλήσει, να μην πάρει ρίσκα. Δεν είναι όμως αυτός ο στόχος της επετείου. Αν οι εκδηλώσεις έχουν στόχο να ξαναθυμίσουμε στους εαυτούς μας πόσο υπέροχοι είμαστε δύο αιώνες τώρα, ας γλιτώσουμε τον κόπο, τον χρόνο και το χρήμα. Κι ας θαυμάσουμε την ικανότητά μας να μετατρέπουμε τις ιδανικές αφορμές για εθνική αυτοπεποίθηση μέσα από την αυτοκριτική σε ένα ακόμη χαζοχαρούμενο σποτάκι μπίρας».
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς: Τις φρικτές «υποψίες» για «κακοτοπιές», που βασανίζουν την ψυχή της ευαίσθητης Ξένιας; Την αιώνια ενόχληση του αριστερού για ό,τι προσδίδει αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια στον Έλληνα, έστω και αν κάποτε υπερβάλλει, ή την μόνιμη απογοήτευση μιας συμπλεγματικής και σκουριασμένης αριστεράς, που δεν αντέχει την «εθνική συσπείρωση» και τις «οικείες εικόνες», που συγκινούν εμάς τους υπόλοιπους, αλλά κλωθογυρίζουν ως εφιάλτης στα διεστραμμένα, από τον «διεθνισμό» και την «ταξική αλληλεγγύη», μυαλά της; Ή, μήπως, θα πρέπει, όλοι μας, να αποδεχθούμε αυτή την αλαζονική αντίληψη της αριστερής αυθεντίας, που απονέμει στον εαυτό της τον ρόλο του αλάνθαστου κριτή των πάντων και θεωρεί «χαζοχαρούμενους» όλους εκείνους, που δεν κατανοούν τις υπερφίαλες δοξασίες της και εκλαμβάνουν ως ρηχότητα και πνευματική δυσανεξία τις εκάστοτε βαρύγδουπες και γεμάτες εκζήτηση, ανοησίες της;
Είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο βιντεοκλίπ, όπως και όλες οι πρωτοβουλίες της «Επιτροπής Ελλάδα 2021», υπόκεινται σε κριτική και, συνεπώς, σε επιδοκιμασία, προβληματισμό ή ακόμη και σε αρνητικό σχολιασμό, ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός. Το σποτ δεν υποκαθιστά – ούτε άλλωστε ήταν δυνατόν να το κάνει – την αναγκαιότητα, που μας επιβάλλει η ιστορική μας πορεία και το χρέος μας έναντι των ηρώων του ’21: Να αναβαπτισθούμε στην θυσία τους, να παραδειγματισθούμε από τον αγώνα τους και να τους τιμήσουμε για το επίτευγμά τους. Απλώς θέλει να προσδώσει μια νότα χαρούμενη και αισιόδοξη στον εορτασμό, που όλοι μας πρέπει να νοιώσουμε ως γιορτή και όχι ως αφορμή για να ξεδιπλώσουν ορισμένοι αμετανόητοι τα δηλητηριώδη συμπλέγματα και τις διχαστικές απολήξεις των πνευματικών δολιχοδρομιών τους. Όταν, λοιπόν, από το οποιοδήποτε σχόλιο, αναδύεται, εύγλωττη και σαφής, η διάθεση του σχολιαστή να υποτιμήσει, να χλευάσει και να εκμηδενίσει την προσπάθεια και τον στόχο, επιχειρώντας ταυτόχρονα, να διαστρεβλώσει το περιεχόμενό τους, αλλά και να επενδύσει, με τις σκουριασμένες και καταθλιπτικές ιδεολογικές του μονομανίες, μια κριτική που κατατείνει εκ προοιμίου στην ανάδειξη των «προοδευτικών» προτεραιοτήτων του σχολιαστή, τότε η προπαγανδιστική σκοπιμότητα είναι σαφής και αδιαμφισβήτητη.
Η πολυτάλαντη Ξένια Κουναλάκη θα μπορούσε, αντι να δαπανά την πολύτιμη φαιά ουσία της, να μας πει, απλά, με δυο λόγια: Το 21 το γέννησε η αριστερά και αυτή μόνον δικαιούται να το γιορτάζει, όπως το εννοεί και όπως της αρέσει, μακριά από «φασίστες» και «ακροδεξιούς»! Θα ήταν πιο ειλικρινής και πιο τίμια με τους αναγνώστες της! Τελεία και παύλα!…
