The day after: η δύσκολη τεχνική του ξεκαβαλήματος από το καλάμι

Το μήνυμα στάλθηκε από τις κάλπες των Ευρωεκλογών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπρεπε να δείξει ότι το έλαβε και ο ανασχηματισμός ήταν θέμα χρόνου. Τώρα, βέβαια, κατά πόσο αυτές οι αλλαγές είναι ουσίας ή για τα μάτια του κόσμου, είναι άλλο θέμα.

Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης

Το πιο εύστοχο σχόλιο για τις Ευρωεκλογές το οφείλουμε (αναμενόμενο) στον Βαγγέλη Βενιζέλο: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση μεταξύ υπνοβασίας και αφύπνισης».

Στα δικά μας, τα Βαλκανικά που φαντασιώνονται Ευρώπη, το προσγείωσε η Ντόρα Μπακογιάννη: «Είναι καιρός να παρκάρουν κάποιοι [στην Κυβέρνηση] τα καλάμια τους».

Και στην μεν Ευρωπαϊκή σκακιέρα, η μετάφραση της Βενιζέλειας ρήσης έρχεται με το αλογοπάζαρο για τα κομβικά αξιώματα – Προεδρία της Κομμισιόν, Προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, «βαριά» χαρτοφυλάκια με αιχμή το πολυαναμενόμενο για την Άμυνα και τους εξοπλισμούς (να το πούμε λιανά) καθώς των Εξωτερικών Σχέσεων μάλλον προκαλεί πλέον μειδιάματα, μετά την Γάζα. Όμως η αιχμηρότερη παραίνεση της Ντόρας βοηθάει να αποκωδικοποιήσει κανείς τον άνευρο ανασχηματισμό αμηχανίας με τον οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης -που ο ίδιος βρίσκεται, κατά το Politico, σε ρόλο μπίλιας καραμπόλας μπιλιάρδου προκειμένου να απωθηθεί η Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν- πάσχισε να θυμίσει ότι «ο ανασχηματισμός αποτελεί προνομία του Π/Θ» (και άρα έσχατο μέσο πειθάρχησης του ασκεριού).

Μετά από κάθε πολιτική αστοχία, καταγεγραμμένη (έστω και ψιμυθιωμένη ως «νίκη») αποτυχία, είναι εύλογη / αναμενόμενη / αναπόδραστη και η αναζήτηση των αιτίων και η δημιουργία αντιπερισπασμού με κινήσεις που δείχνουν ότι «ελήφθη το μήνυμα».

Φυσικά και η αναζήτηση των αιτίων δεν μπορεί / δεν «πρέπει» να εμπλέκει τον αρχηγό, στα συστήματα δέους και υποταγής του τύπου του Ελληνικού συστήματος (ευγενικά λέγεται πρωθυπουργοκεντρικό, τώρα τελευταίως διεκδίκησε περγαμηνές Επιτελικού Κράτους). Αυτό ευθέως, επειδή παρασκηνιακά αρχίζουν τα ντράβαλα εσωκομματικής αμφισβήτησης, αλλά προς Θεού! Σεμνοπρεπώς και Βυζαντινά. Η δε αναζήτηση αντιπερισπασμού γίνεται είτε προς την κατεύθυνση εσωτερικής αμφισβήτησης -αλλά εκεί χρειάζεται προσοχή, μην πιάσεις ηλεκτροφόρο καλώδιο και βρεθείς στα αζήτητα!- είτε, το και ευκολότερο / συνηθέστερο με την χρήση του παραδοσιακού εργαλείου του ανασχηματισμού. Που, υποτίθεται, συνδυάζει την βολική αναζήτησης αιτίων με την ανάδειξη «ενόχων» των χειρισμών που έφεραν το κακό αποτέλεσμα -πολλές φορές με την λογική του αποδιοπομπαίου τράγου- και επίδειξης κυριαρχίας με παράλληλο άνοιγμα συζήτησης για οργανωτικά σχήματα, μεταρρυθμιστικές προθέσεις και άλλα που παρέχουν γιατί γεμίζουν στήλες news analysis και σοβαροφανή πεντάλεπτα σε τηλεπαράθυρα.

Φλυαρήσαμε, ίσως. Πλην όποιος θεωρεί ότι θα λειτουργήσουν πολιτικά /  εκτονωτικά οι μουσικές καρέκλες μετακίνησης της Νίκης Κεραμέως από το Εσωτερικών (όπου έγιναν φέϊγ-βολάν τα προσωπικά δεδομένα ψηφοφόρων αλλά και υπονομεύθηκε η επιστολική ψήφος) προς το Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (απ’ όπου δεν «κόστιζε» η απομάκρυνση της Δόμνας), ή πάλιν η καρατόμηση του Χάρη Θεοχάρη (ώστε να γλυκάνει η ψυχή των ελεύθερων επαγγελματιών, που θα φορολογούνται εφεξής με αντικειμενικά κριτήρια) καθώς και του Κώστα Σκρέτα (ώστε να αισθανθεί η νοικοκυρά ότι εκδικήθηκε που άδειασε το καλάθι της, το οποίο είχε φροντίσει ο Άδωνις να υπερασπισθεί καλύτερα) ή ακόμη-ακόμη του Δημήτρη Καιρίδη από το Μετανάστευσης (αυτός θα είναι ιδεώδης για Επίτροπος στις Βρυξέλλες, αν στην Ελλάδα προταθεί μικρομεσαίο χαρτοφυλάκιο, αντί για τα μεγαλεία που φανταζόμαστε τις τελευταίες μέρες), όποιος αυτά τα πιστεύει ειλικρινά όλα αυτά, ζει σε μια ευδαίμονα χώρα! Και δικαιούται να χαμογελά ευφρόσυνα με την επανάκαμψη Τάκη Θεοδωρικάκου και Νίκου Παναγιωτόπουλου και Κώστα Τσιάρα – οι οποίοι ειν’ αλήθεια ότι είχαν αρχίσει να σβήσουν από την μνήμη. Ή πάλι να καταγράφει ότι Θεσσαλία και Μακεδονία «κέρδισαν» εκπροσώπηση στο τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου, ενώ η Α’ Πειραιώς έμεινε εκτός – τέτοια πράγματα!

Την ίδια ώρα το ΠΑΣΟΚ περιέρχεται σε δική του περιδίνηση πορευόμενο σε εσωκομματικές εκλογές αμφισβήτησης του Νίκου Ανδρουλάκη, ενώ το one-man-show του Στέφανου Κασσελάκη έχουν οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή της πολιτικής γραφικότητας.

Έτσι, the day after-after αναμένει την νέα φουρνιά δημοσκοπήσεων πριν μπουν στο μεσοκαλόκαιρο. Η διακυβέρνηση αναμένει -μετά τα μπάνια του λαού, βεβαίως: ο Ανδρέας Παπανδρέου ζει!- την ΔΕΘ και την όποια οριστικοποίηση επιλογών. Ενώ, ούτως ή άλλως, η αυτάρεσκη αυτοποεριθωριοποίηση της Αντιπολίτευσης συνεχίζεται. Με το καημένο το ΠΑΣΟΚ, που συγκριτικά δεν πήγε και τόσο άσχημα, να περιέρχεται σε δική του περιδίνηση πορευόμενο σε εσωκομματικές εκλογές αμφισβήτησης του Νίκου Ανδρουλάκη. Ενώ το one-man-show του Στέφανου Κασσελάκη συνεχίζει να εγκαθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια άβολη περιοχή: της πολιτικής γραφικότητας.

(Ξέρουμε, ξέρουμε: δεν είναι αυτό όλο το πολιτικό σκηνικό! Όμως στα δεξιότερα της Δεξιάς στασίδια, ισχύει εκείνο που ανεδείκνυε ο Χρύσανθος Λαζαρίδης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: μια αίσθηση μη-εκπροσώπησης. Και, θα προσθέταμε, κάτι σαν ζήλια με τις ωριμάνσεις της Ακροδεξιάς/ριζοσπαστικής Δεξιάς στην «εκεί» Ευρώπη. Σ’ εμάς, η μνήμη της προδοσίας της Κύπρου από την εθνικόφρονα Χούντα, μαζί και με την αντίληψη του ασόβαρου εκείνου του καθεστώτος όταν πλέον έφυγε ο φόβος, συνδυαζόμενη τώρα με την ωμότητα της Χρυσής Αυγής και των Σπαρτιατών και με το ποινικό τους περιεχόμενο,  κρατά ακόμη την πόρτα διεκδίκησης εξουσίας κλειστή. Ακόμη).

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/apopsi/the-day-after-after-i-dyskoli-tenxiki-tou-ksakabalimatos-apo-to-kalami/ ]