Take away: Η κυβέρνηση σε τεντωμένο σκοινί

Γράφει ο Σπαρτιάτης

Η ιστορία που έλαβε χώρα το Σάββατο με το take away είναι μία απόλυτη αντανάκλαση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση σε σχέση με την Πανδημία του COVID 19. Η κυβέρνηση ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Την τραβάνε από δύο κατευθύνσεις και στην προσπάθεια να κρατήσει ικανοποιημένους τους πάντες τελικά κάνει πισωγυρίσματα και δεν ικανοποιείται κανένας.

Από την αρχή της πανδημίας η κυβέρνηση υιοθέτησε το δόγμα «Πάνω από όλα η δημόσια υγεία», έθεσε σε δεύτερη μοίρα όλα τα υπόλοιπα ζητήματα, όπως την οικονομία, την κοινωνική ζωή κοκ, και σα μία κίνηση με μεγάλο συμβολισμό έβαλε στο παιχνίδι την επιτροπή των λοιμωξιολόγων δηλαδή των ειδικευμένων επιστημόνων που θα υποδείκνυαν τη διαχείριση μιας κατάστασης του επιστημονικού τους πεδίου. Ήθελε να δείξει με αυτό τον τρόπο ότι ακούει τους ειδικούς και χειρίζεται μία υγειονομική κατάσταση με τον τρόπο που της υποδεικνύουν ιατροί. Έτσι, η επιτροπή των λοιμωξιολόγων έγινε σαν την τρόικα ή τους θεσμούς του μνημονίου, με τη διαφορά ότι ασχολείται με υγειονομικά και όχι οικονομικά ζητήματα και ότι δεν μας την επέβαλε κανείς αλλά την επιλέξαμε οικειοθελώς.

Η πολιτική όμως να θέτεις την υγεία υπεράνω των πάντων δεν μπορεί να είναι αόριστης διάρκειας. Κάπως έτσι η θετική αποδοχή των πρώτων μηνών εξελίχθηκε πλέον σε αδιαφορία και ανυπακοή από αισθητά μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αν όχι την πλειοψηφία, ενώ τα αρχικώς ανεκτά οικονομικά προβλήματα πλέον γίνονται δυσβάστακτα.

Φτάσαμε λοιπόν την Παρασκευή να εισηγείται η επιτροπή των λοιμωξιολόγων ένα μέτρο, δηλαδή το κλείσιμο του take-away το Σαββατοκύριακο, να το ανακοινώνει η κυβέρνηση και να το επικοινωνεί και μέσα στην ίδια ημέρα υπό το πλήθος των αντιδράσεων όταν έγινε αυτό αντιληπτό να το ανακαλεί.

Επί της ουσίας της ρύθμισης: Το κλείσιμο του take-away από υγειονομικής άποψης ήταν ένα άριστο μετρό από την που θα περιόριζε δραστικά την κινητικότητα τα Σαββατοκύριακα. Ήταν λογικό δηλαδή να το εισηγηθεί η επιτροπή του λοιμωξιολόγων καθότι η επιτροπή αυτή αντιμετωπίζει την κατάσταση με κριτήρια υγειονομικά.

Ωστόσο, το μέτρο αυτό θα είχε και έναν έντονο οικονομικό αντίκτυπο σε έναν κλάδο της οικονομίας, την εστίαση, που ήδη έχει χτυπηθεί έντονα και ξεσήκωσε όπως ήταν αναμενόμενο αντιδράσεις από τους επιχειρηματίες του κλάδου. Και φυσικά το υποδέχθηκε με δυσαρέσκεια το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού καθότι θα του στερούσε ακόμα μία διασκέδαση για υγειονομικούς λόγους.

Έτσι η κυβέρνηση αναγκάστηκε να το αποσύρει. Μπορεί να είναι και η πρώτη φορά που έρχεται σε τόσο ευθεία αντίθεση με μία εισήγηση των λοιμωξιολόγων.

Το take away από μόνο του δεν είναι τόσο σημαντικό. Είναι όμως απόλυτα ενδεικτικό των ερεθισμάτων που δέχεται η κυβέρνηση και της κατάστασης που βρίσκεται. Επισήμως παραμένει στο δόγμα που θέτει υπεράνω όλων τη δημόσια υγεία, όπερ σημαίνει ότι ακούει την επιτροπή των λοιμωξιολόγων, ανεπισήμως όμως η υιοθέτηση των προτάσεων της επιτροπής έχει πλέον πολύ μεγαλύτερες συνέπειες. Και όχι μόνο επικοινωνιακές, να προκαλεί δυσαρέσκεια στον κόσμο, που αν μη τι άλλο θα μπορούσε η κυβέρνηση και αν τις αγνοήσει. Αλλά και καθαρά οικονομικές, καθότι τα δημόσια οικονομικά βρίσκονται στα όριά τους και η αγορά, τουλάχιστον στους τομείς οικονομίας που έχουν κλείσει, επιβιώνει με δυσκολία. Και τα οικονομικά ζητήματα δεν τα αποφεύγεις τόσο εύκολα ούτε είναι σώφρον να τα αγνοείς σαν να μην υπάρχουν.

Τώρα ήταν μόνο το take away. Σύντομα όμως η κυβέρνηση μπορεί να κληθεί να επιλέξει αν θα έρθει σε αντίθεση με την επιτροπή των λοιμωξιολόγων, αλλά και με τη στρατηγική που έχει επιλέξει εδώ και μήνες, για σοβαρότερα ζητήματα, έως και για τη συνολική πολιτική της απέναντι στη Πανδημία.

Η επιλογή αυτή θα αποφευχθεί αν αφενός η εξάπλωση του ιού περιοριστεί, αφετέρου προχωρήσει γρήγορα ο εμβολιασμός. Όσο όμως και τα δύο αυτά καθυστερούν, τόσο πιθανότερο είναι να κληθεί η κυβέρνηση να επιλέξει αυτή τη φορά όχι ανάμεσα στην ανάπτυξη και τη δημόσια υγεία, αλλά ανάμεσα στη δημόσια υγεία και τη διάσωση της οικονομίας. Ανάμεσα στους λοιμωξιολόγους και τους φορείς της αγοράς, ή ανάμεσα στους λοιμωξιολόγους και στο Σκυλακάκη ή τον Άδωνι.

Επιπλέον, τον τελευταίο καιρό οι μεσοβέζικες λύσεις που υιοθετούνται για να μπορέσει να συμβιώσει η λειτουργία της οικονομίας με τα μέτρα διαχείρισης της πανδημίας Όχι απλά δεν αποδίδουν όσο θα ήθελε η κυβέρνηση σε καμία κατεύθυνση, με συνέπεια να βιώνουμε τη φάση του ακορντεόν, αλλά εν τέλει δεν αφήνουν ικανοποιημένο και κανέναν από τους εμπλεκόμενους, είτε μιλάμε για τους λοιμωξιολόγους και τους φορείς της αγοράς είτε για τους πολίτες. Δεδομένου δε ότι ακόμα και με το καλύτερο σενάριο ο εμβολιασμός χρειάζεται καιρό, δύο επιλογές φαίνεται να υπάρχουν και την κυβέρνηση για να φύγει από αυτή τη μεσοβέζικη κατάσταση.

Η πρώτη είναι να πάει ξανά σε μία σκληρή απαγόρευση κυκλοφορίας επιπέδου αυστηρότερου της άνοιξης (κάτι που εμπράκτως θα αποτυπωθεί σε σκληρότερη εφαρμογή των μέτρων, αφού σε θεωρητικό επίπεδο δεν μένουν και πολλές απαγορεύσεις να επιβληθούν), για τουλάχιστον ένα μήνα. Φυσικά η επιλογή αυτή μπορεί για την οικονομία να είναι το τελειωτικό χτύπημα.

Η δεύτερη είναι να εγκαταλείψει σιωπηρά μέχρι σήμερα στρατηγική της και να επιδιώξει το άνοιγμα της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής, ευελπιστώντας ότι το υγειονομικό αποτέλεσμα δεν θα είναι τόσο κακό όσο φοβάται.

Φυσικά η επιλογή αυτή εκτός από αβέβαια οικονομικά και υγειονομικά αποτελέσματα θα είναι και άστοχη επικοινωνιακά καθότι απλά θα δυσαρεστήσει τους οπαδούς της καραντινας και δεν θα ευχαριστήσει τους ήδη δυσαρεστημένους εχθρούς της.

Η συμπεριφορά της κυβέρνησης στο ζήτημα του take-away έδειξε ότι δεν είναι έτοιμη να υιοθετήσει καμία από τις δύο στρατηγικές. Και σίγουρα θα επιδιώξει να αναβάλει όσο μπορεί την επιλογή μιας εκ των δύο. Δυστυχώς το αν θα το καταφέρει εξαρτάται από παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει.